ไม่ใช่ผมโดนตรง ๆ หรอก แต่เป็นเคสเพื่อนสนิทของ เพื่อนผมอีกที
ให้ชื่อว่าเจ้า A แล้วกัน อยู่ใกล้ตัวมากจนรู้สึกเหมือนตัวเองโดนไปด้วย

สมัยมหาลัย เพื่อนของ A คนนึงเป็นเด็กเรียนเก่ง แต่ดันไปติดพนันบอลหนัก
พ่อแม่ต้องคอยมาเคลียร์หนี้ให้ทีเป็นหลักแสน 2–3 รอบ
หนักสุดคือเอา “ค่าหน่วยกิต” ที่พ่อแม่ให้ไป…เอาไปแทงหมด!

พอแทงได้ก็เอาเงินไปเลี้ยงเพื่อนฝูง (ซึ่งไม่ใช่กลุ่มผมกับ A)
ซื้อของแพง ๆ ตามใจตัวเอง พอแทงเสีย…ก็เริ่มขายของตัวเองทิ้งทีละชิ้น

ช่วงนั้น A เรียนจบแล้วแต่ยังไม่เริ่มงาน
เลยไปขอไปนอนหอเพื่อนคนนี้แค่ 2 อาทิตย์ เพราะไม่อยากเช่าหอเพิ่มอีกเดือน
พ่อแม่ของเพื่อนที่ติดพนันนี่กลับเอ็นดู A มาก เพราะเป็นเพื่อนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ปลาย
แถมชื่นชมที่ A ตั้งใจเรียน จบไวเทียบกับลูกตัวเอง
ถึงขั้นให้เงิน A เป็นของขวัญเรียนจบอีกต่างหาก

แต่เพื่อนเจ้าของห้องตัวปัญหา…ไม่ได้น่ารักแบบพ่อแม่มัน
มันดันมาเก็บ “ค่าอยู่หอ 2 อาทิตย์” จาก A
ซึ่งก็คือเงินของขวัญที่พ่อแม่มันเพิ่งให้ A นั่นแหละ เก็บเรียบ .....
พอ A เริ่มทำงานได้สักพัก มันก็เริ่มโทรมายืมเงิน A ทีละ 1,000–2,000 สไตล์ “เดี๋ยวสิ้นเดือนคืน”
แรก ๆ A ก็ให้ เพราะสนิทกันมานาน แถมรู้จักพ่อแม่มันด้วย

จนเริ่มเอะใจว่า เงินที่ให้ไป…ไม่มีวี่แววจะได้คืน
A เลยบอกมันว่า “งั้นมึงส่งเครื่องเพลย์ที่ไม่ค่อยได้เล่นมาให้กูก็ได้ ถือว่าใช้หนี้ จะได้จบ ๆ”

จากวันนั้น…มันหายไปเลยครับ โทรไม่รับ แชตไม่อ่าน จุดนี้แหละที่ทำให้ผมรู้สึกว่า เหมือนยอมแลกคำว่า “เพื่อน” ด้วยเงินหลักพัน

สุดท้ายมาได้ข่าวทีหลังว่าเรียนไม่จบ
ต้องไปทำงานเป็น รปภ. ในโรงเรียนบ้านนอกแห่งนึง พ่อแม่ตัวเองเป็นครูหรือ ผอ อยู่ (ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน)

แต่คือจริง ๆ แล้วคน ๆ นี้เป็นคน “พาเพื่อนเข้าโลกพนัน” ด้วย แต่ก็ไม่อยากโทษมันทั้งหมดอะ
ตอนนั้นทุกคนก็ยังเด็ก ฐานะธรรมดา ๆ เลยคิดกันแค่ว่า “เจียดค่าขนมวันละ 20–50 บาทมาแทง กะว่าอยากมีเงินใช้เพิ่ม” สุดท้ายทั้ง A ผม และเพื่อนในกลุ่มก็มานั่งคุยกันแล้วสรุปว่า
ต่อให้แทงแม่นแค่ไหน ก็ไม่มีทางรวยจาก “เงินร้อน” แบบนี้ได้จริงหรอก
วันนั้นโชคดีที่มีทุนน้อย เลยเสียน้อย วันหน้ามีเยอะเท่าไหร่ก็คงเสียหมด
จะได้เยอะวันไหน…ก็แปลว่าวันอื่นเราเสียไปเยอะกว่านั้นอยู่ดี
หรือไม่ก็เป็นเงินที่อยู่กับเราแป๊บเดียวแล้วก็จะหายไป

จากแก๊งเด็กเรียนดี กลายเป็นเสียสมาธิ เสียเพื่อน เสียอนาคตเพราะพนัน
ดีที่ A กับผมหลุดออกมาได้เร็ว ตัดขาดทั้ง “คน” และ “วงการ” นั้นไปเลย และเสียดายเพื่อนคนนั้นที่กู่ไม่กลับ และเชื่อมั้ย… ตั้งแต่วันนั้น เจ้า A ไม่เคยให้ใครยืมเงินอีกเลย ไม่ว่าสนิทมากน้อยแค่ไหน หรือเงินเท่าไหร่