เห็นข่าวญี่ปุ่น ลูกสาว 71 ปี ฆ่าแม่ 102 ปีที่เป็นอัลไซเมอร์เพราะดูแลไม่ไหว แม่เอาแต่จะลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำจนตกเตียง ลูกก็ยกแม่กลับเตียงไม่ได้เพราะแก่และปวดหลังเลยโทรขอให้รถกูภัยมาช่วยยกแม่ขึ้นเตียง จนท.มาช่วยเสร็จก็กลับ แม่ก็ยังจะลงจากเตียงอีก พูดไม่ฟังก็เลยลงมือฆ่าแม่ หลังจากฆ่าแล้วก็โทรแจ้งตำรวจเอง เลยได้เรียนรู้ศัพท์ใหม่จากข่าวว่า ภาวะที่ผู้สูงอายุต้องดูแลผู้สูงอายุด้วยกันเรียกว่า 老老介護 (rouroukaigo) รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย…

ลูกดูแลแม่คนเดียวมานานมากแล้วนะ ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องเข้าห้องน้ำในวันนี้ คงสะสมมาเรื่อย ๆ

จะบอกว่าอัลไซเมอร์นี่คือโรคที่เราจัดอันดับให้การดูแลยากมาก ยิ่งเป็นคนที่ดื้อรั้นบ้าอำนาจอยู่แล้วนี่สุดจริง เผลอไม่ได้ ขัดใจคือทำร้าย ทำลาย คนเฝ้าต้อง 2 คนสลับกันไม่งั้นตุ่ยแน่ เพราะผู้ป่วยไม่รู้จักเวลาพักผ่อน จำไรไม่ได้ กลางคืนก็จะออกจากบ้านให้ได้ หนักกว่าครป่วยติดเตียงเยอะ

สามีญาติป่วยเป็นอัล+จิตเภท จำคนในบ้านไม่ได้ ชอบเอามีดไว้ใต้หมอนเพราะระแวง หนีออกจากบ้านตอนตี3 จำทางไม่ได้ แล้วเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ญาติชอบขอให้พาสามีกลับ ทั้งที่แกมีลูก2คนคอยดูแล บอกตรงๆว่ากลัวสามีญาติ ขนาดรปภ.ยังเคยโดนชก แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำไรได้ พอไม่ช่วยก็โดนมองว่าอคติ

ที่บ้านมีทั้งผู้สูงอายุ (ที่มากๆๆๆ) และคนเป็นโรคจิตเวช บอกเลยว่าสงสารคนที่ต้องคอยดูแลสุดๆ เดือนแรกปีแรกอาจจะพอทนได้ แต่พอหลายๆปีเข้ามันเสียสุขภาพจิตพาลจะป่วยตาม ขาดอิสระและโดนทบสอบจิตใจตลอดเวลา เจอข่าวพรรค์นี้จะเห็นใจคนก่อเหตุมาก เขาคงถึงที่สุดแล้วจริงๆ

แม่เราก็เริ่มอัลไซเมอร์เบา ๆ ขี้ลืม เรื่องเดิมถามเป็นสิบรอบ แต่ละรอบห่างกันไม่เกิน 1 นาที หลายครั้งเวลาทะเลาะกัน แม่ก็จะพูดคำแรง ๆ ใส่จนลูก ๆ เสียใจ ที่น่าโมโหคือแม่ลืมไปหมดแล้ว มีแต่เราที่จำได้

คนใกล้ตัว แฟนเขาเป็นอัลไซเมอร์ + ติดเตียงคือที่สุด คิดว่าขาตัวเองมีแรง จะลุกเดินอยู่อย่างนั้น ไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ไม่มีคนดู ล้มแล้วล้มอีก จะรอดเกินปีนี้ไหมก็ไม่รู้ พูดตรงๆว่ารู้สึกสงสารคนดูแลมาก

บ้านข้างๆกูเลย เป็นพี่น้องกัน พี่ก็แก่เป็นอัล น้องก็แก่อายุ80+ปีอะ น้องต้องขังพี่สาวบริเวณบ้านเลยอะ ไม่ให้ออก ส่งข้างส่งน้ำ ตัวเองก็อยู่อีกบ้านตรงข้ามกัน สงสารนะ แต่กูเข้าใจ ทุกคนในซอยเข้าใจ จะออกจากบ้านแล้วเดินหายไปได้ตลอดเวลา

เข้าใจทุกอย่าง​ นี่ตกงานช่วงโควิด​ เลยได้ดูแลยายเป็นอัลไซเมอร์+จิตเวช​ เค้าไม่ใช่คนเดิมที่เรารู้จัก​ ต่อต้านทุกอย่าง​ เราแทบไม่ได้นอนเลย​ จนเราป่วยตามไปอีกคน​ สุดท้ายญาติๆยอมรวมเงินกันส่งยายไปอยู่ศูนย์ดูแล​ ไม่งั้นเราจะตุยก่อนเค้าแน่ๆอ่ะ

ส่วนตัวยังไม่เคยเจอญาติผู้ใหญ่เป็นนะ แต่ดูจาก ยูสสายลม เล่าให้ฟังว่าแม่เขามีอาการแบบนี้ ฟังดูแล้วคนดูแลนี่เหนื่อยและต้องอดทนสุด ๆ

ญี่ปุ่นหนักหนัก

มีแววจะรู้ตัวก่อนมั้ยครับ ถ้ามีแววผมจะหาหน้าผาแล้วกระโดดเลย

ถ้าไม่มีแววว่าจะเป็นผมคงเขียนโน๊ตไว้ให้ญาติหรือคนดูแลผม

ให้ผสมไฮเตอร์ให้ผมกินกับกาแฟแก้วโปรดวันละนิดให้ตรวจสอบสารพิษแล้วไม่เจอแล้วให้ผมตายจากภายในไปเอง

แม่เมียผมมีแววอยู่นะครับ บางวันเปิดแอร์ทิ้งไว้ เปิดเตาแก๊ซทิ้งไว้ เปิดน้ำอุ่นทิ้งไว้

ไม่รุ้จะให้เมียพูดยัไงงเหมือนกัน เพราะผมก้อาศัยอยุ่บ้านเดียวกับเค้า ถ้าเป็นจริงๆนี่ คงไม่ไหวเหมือนกัน

มีเงินก็จ้างคนดูแล ไม่มีก็ควรทำให้ตายอย่างสงบ อยู่แบบหมา เลอะเทอะสกปรกเป็นภาระลูกหลานญาติพี่น้อง สู้ใช้ชีวิตบั้นปลายให้คุ้มค่า รักษาเต็มที่จนถึงจุดไม่ไหวจริงก็เช็นบริจาคร่างกายอวัยวะขอตายอย่างสงบไป ไม่ต้องเดือดร้อนคนอื่น เกิดมาตายทุกคน ช้าเร็วแค่ไหนก็ตาย จะฝืนทรมานไปทำไม

ทุกวันนี้แทบใกล้เคียง เดินอยู่ดีๆ ลืมของซะงั้น

เข้าใจความรู้สึกเลย มันใช้ทั้งพลังกายพลังใจมากมาก ถ้าไม่อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นยังไง

ผมบอกครอบครัวทุกคนเลยว่า ถ้าผมเป็นแบบนี้หรือนอนเป็นผัก ถ้ายังมีเรี่ยวแรงเหลือ ปล่อยผมตายเลยนะ ไม่อยากเป็นภาระใครเลย

คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร

เพราะตัวเองคงไม่อยู่ถึง 100 ปี แน่นอน

เต็มที่ 70 นี่ก็โรครุมเร้าละมั้ง

ถ้ารู้ตัวและวันนั้นกฏหมายอนุญาตให้แพทย์ยุติการมีชีวิตได้ ก็ขอใช้บริการ

หดหู่จัด ยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งไม่อยากอายุยืนเลยแหะ

ผมจะบอกลูกหลานว่า เอาผมไปบ้านพักคนชรา

จากที่ฟังเมียผมที่ทำงาน ร.พ.มา อาการหลงลืมแบบนี้ ยังไม่ใช่อาการที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นะฮะ

มีแย่กว่านั้นอีก คือกินไม่ได้(ลืมวิธีกิน) ถ่ายไม่เป็นที่(เพราะลืมวิธีถ่าย ก็จะเรี่ยราดไปเรื่อย) คือโคตรเลวร้ายกับคนรอบข้างอ่ะ โรคนี้

เสมือนผู้ป่วยติดเตียงที่ไม่ได้นอนเฉยๆบนเตียง แต่ยังเดินไปมาได้ เนี่ยแหละ (เรียกว่าซอมบี้จะแรงไปมั๊ย)

ขอหาวิธีจากไปโดยไม่เดือดร้อนใครที่สุดแหละ​ ปัญหา​คือถ้าพอรู้ตัวล่วงหน้าคงไม่ยาก​ แต่ถ้าเป็นปุบปับไม่มีวี่แวว​แล้วเป็นหนักเลยก็นึกไม่ออกเหมือนกันจะเอาไงต่อ

ถ้า รู้ว่าจะเป็น

ถ้าผมจัดการตัวเองไม่ทัน ช่วยจัดการผมเถอะ

ไม่อยากเป็นภาระใคร อยู่ไปทำไม

ผมบอกทุกคนเสมอ ไม่ต้องมาดูแล ตอนป่วย ทำไรได้ทำเลย

ขอแค่ตอนอยู่ปกติ มีความสุข พอแล้ว

แล้วลุงก็จะลืมว่ามาทำอะไรที่นี่ เดินกลับบ้านดีกว่า

เดินออกมา เอ๊า จะเดินไปไหนนี่ ฯลฯ