ในโลกฟุตบอลที่เต็มไปด้วยคำว่า "เกือบ" และ "ถ้าย้อนเวลาได้"
ชื่อของ ลิโอเนล เมสซี่ คือคำตอบของทุกคนที่ศรัทธาในความพยายาม

ใช่... เมสซี่ไม่ใช่นักเตะที่แบกอาร์เจนติน่ามาคนเดียว
แต่เขาคือคนที่ “อยู่กับมันทุกวินาที” ตั้งแต่วันที่ทีมชาติคือบาดแผล
จนวันที่มันกลายเป็นมงกุฎแห่งชีวิต

ปี 2014 ที่บราซิล...
เมสซี่ในวัยยังสด แบกความหวังของทั้งชาติ เดินทางมาพร้อมความคาดหวังสูงลิ่ว
เกมแล้วเกมเล่าที่เขาต้องเจอแนวรับห้าคน ปิดช่องทุกทาง
แต่เขาก็ลากทีมมาถึง รอบชิงกับเยอรมัน

ใครจะลืมภาพวันนั้นได้...
ภาพที่เมสซี่ยืนก้มหน้า มองถ้วยแชมป์โลกอยู่ตรงหน้า แต่เอื้อมไม่ถึง
จังหวะที่กอนซาโล่ อิกวาอินยิงพลาด
หรือวันที่เกิทเซ่กลายเป็นฝันร้ายของคนอาร์เจนไตน์ทั้งประเทศ
น้ำตาของเมสซี่ตอนนั้น มันไม่ใช่น้ำตาของคนแพ้
แต่มันคือน้ำตาของคนที่รู้ว่า "เขาได้ให้ทุกอย่างแล้วจริงๆ"

หลายปีต่อมา เมสซี่โดนตราหน้าว่า
“เก่งแต่ในสโมสร”
“ไม่มีวันยิ่งใหญ่เหมือนมาราโดน่า”
“ถ้ายังไม่พาอาร์เจนติน่าคว้าแชมป์โลก ก็แค่ราชาในรั้วบาร์ซ่า”

เขาเคยท้อ ถึงขั้นประกาศเลิกเล่นทีมชาติในปี 2016 หลังแพ้ชิลีในโคปาอเมริกา
แต่สุดท้าย เขากลับมา
เพราะเขารู้ว่า “ความฝันของคนทั้งชาติ” ยังรออยู่

จนมาถึงปี 2022 ที่กาตาร์
เมสซี่ในวัย 35 ปี ไม่ได้เร็วเหมือนเดิม
แต่เขาเข้าใจเกมมากกว่าเดิม เข้าใจชีวิตมากกว่าเดิม
อาร์เจนติน่าของเขา ไม่ใช่ทีมที่เล่นสวยหรูเหมือนเมื่อก่อน
แต่คือทีมที่ “เล่นด้วยหัวใจของทุกคน”

เขายิงประตู เขาจ่าย เขากระตุ้นเพื่อน เขาเป็นทั้งพี่ชายและผู้นำ
จากนักเตะที่เคยถูกว่า “ไม่มีจิตวิญญาณผู้นำ”
เขากลายเป็นคนที่ทีมทั้งทีมพร้อมจะตายเพื่อเขา

และในวันนั้น — วันที่ 18 ธันวาคม 2022
วันที่อาร์เจนติน่าชนะฝรั่งเศสในเกมนัดชิงสุดคลาสสิก
วันที่เมสซี่ได้ชูถ้วยเวิลด์คัพในที่สุด
โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนชั่วขณะ

เมสซี่ร้องไห้...
แต่คราวนี้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้
มันคือน้ำตาแห่งการปลดปล่อย
เหมือนเขาบอกตัวเองว่า “ฉันทำได้แล้ว”

เมสซี่อาจไม่ได้แชมป์โลกตั้งแต่แรก
แต่เขาไม่เคยหนีจากความฝัน
เขาล้ม... แล้วลุก
เขาโดนด่า... แต่ไม่เคยตอบโต้
เขาแบกทั้งความหวังและคำวิจารณ์ไว้บนบ่า
แล้วเดินต่อไปอย่างเงียบๆ

บางคนเกิดมาเพื่อได้แชมป์ง่ายๆ
แต่บางคนเกิดมาเพื่อ “ให้โลกเห็นว่าความพยายามชนะทุกอย่างได้”

และเมสซี่... คือคนแบบนั้น

เมสซี่ไม่ได้ยิ่งใหญ่เพราะถ้วย
แต่เพราะ “เส้นทาง” ที่เขาเดินมา
สองรอบชิง หนึ่งแชมป์โลก
มันคือเรื่องราวของนักฟุตบอลที่ไม่เคยยอมแพ้
และนั่นแหละ — คือเหตุผลที่
เมสซี่สมควรและควรคู่กับถ้วยบอลโลก...ที่นักเตะทุกคนฝันถึง (ยกเว้น โด้..โปรตุเกส)

โด้ก็บอกแล้วไง ว่าอาเจนได้แชมป์ ก็เป็นเรื่องธรรมดา

เพราะงั้นเมสซี่เกือบได้2ครั้ง ก็เรื่องธรรมดาไง

"เมสซี่สมควรและควรคู่กับถ้วยบอลโลก...ที่นักเตะทุกคนฝันถึง (ยกเว้น โด้..โปรตุเกส)"

อ่านแค่นี้พอครับ

อย่าว่าแต่พาเข้าชิงเลย โด้ยิงรอบน๊อคเอ้าท์สักประตูก่อนตอนนี้

ปกติผมเชียร์ฮอลแลนด์ ตอนชิงกับสเปน ตอนนั้นคลั่งอิเนสต้ามาก เจอกันยังเชียร์สีส้ม แต่พอมาปีล่าสุด คือตามเมสซี่ทุกเกมส์ เจอฮอลแลนด์ ..ก็ยังเชียร์ให้เมสชนะ 55555 สมใจแกแล้วจริงๆ มาช้าแต่มา

จะได้2ครั้ง 3ครั้ง หรือ 10 ครั้งก็ธรรมดา สำหรับอาเจน

ตามพรี่โด้เขาว่านั่นแหละ

แต่บอลโลกกาตาร์เหมือนบอลโลกเพื่อเมสซี่จริงๆ น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่แฟนบอลส่วนใหญ่อยากให้อาเจนได้แชมป์ ในสนามนัดที่อาเจนแข่งแทบจะเหมือนแข่งที่อาเจน เป็นบอลโลกที่บรรยากาศสุดยอดครั้งนึงเลย

ได้แชมป์ซาอุ กับ รางวัลซาอุดอร์ คือที่สุดแล้ววววว อยากยิ่งกว่าในแชมป์บอลโลกและยากยิ่งกว่าได้บัลลงดอร์ ... โด้ว่าไงว่างั้น

เปเล่ได้ 3ครั้ง ติ่งมาราโดน่ายังบอกว่ามาราโดน่าเก่งกว่า ก็มีเยอะแยะเลยครับ
ฟุตบอลโลกมันไม่ใช่ตัวตัดสินความเก่ง เพราะมันไม่ใช่รายการที่มาตรฐานการเล่นสูงที่สุด

ทั้งกองเชียร์ชาติอื่นทั้งนักเตะชาติอื่นสัมภาษณ์มามีแต่คนเชียร์เมสซี่ให้ได้แชมป์โลก ผมนี่ฟังหรือดูบรรยากาศน้ำตาจะไหล

ต้องแชมป์เนชั่นลีกครับ สุดยอดแชมป์ที่ติ่งขยะมันอวย

ขนาดรูนี่ย์ที่เคยโดนพี่โด้ปั่นจนโดนใบแดง ยังออกตัวเชียร์พี่โด้เองเลย

ถ้วยอื่นๆเขาก็ได้ไปหมดแล้ว เพราะงั้นบอลโลกที่เป็นที่สุดของโลกแห่งฟุตบอลก็ตัวตัดสินนั้นละครับ ว่าใครเหนือกว่าใคร แถมได้ mvp ถึง2ครั้ง เป็นดาวเด่นในรายการ คนที่แพ้ก็ดูแลตัวเองไปครับ