ผมเพิ่งเข้าใจอย่างลึกซึ้งในช่วงนี้ว่าการช่วยเหลือผู้อื่นแล้วผู้ที่ถูกช่วยเหลือไม่แม้จะสนใจหรือเข้าใจในมุมมองเรามันเป็นยังไง

ก่อนอื่นย้อนไปสัก 4-5 ปีก่อนผมคือคนที่เรื่องของใครของมันไม่สนใจไม่ใส่ใจใดๆทั้งสิ้น

ใครจะทำอะไรก็ทำไปอย่ามาเดือดร้อนเราพอ บางครั้งเห็นคนอื่นเดือดร้อนในหลายๆเรื่องก็มองผ่าน ไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเรา

พอโตขึ้น แก่ขึ้น มีความเห็นอกเห็นใจคนมากขึ้นก็พยายามช่วยเหลือทุกๆคนเท่าที่พอจะทำได้ให้มากที่สุด จนรู้ตัวเองเลยว่าบางครั้งก็มากเกินไป

แต่ช่วงหลังๆมานี้เราก็ทำแบบเดิม ยื่นมือไปช่วยเพราะรู้ว่าทางที่เค้ากำลังทำต่อ กำลังเดินต่อแม่งลำบากแน่ๆ พยายามบอกแล้ว ไกด์แล้วแต่ไม่สนใจสักนิด พอถึงเวลาเดือดร้อนค่อยมาขอความช่วยเหลือ

ซึ่งพอเข้าใจได้นะบางครั้งยังไม่ประสบพบเจอกับตัวเองมันก็พูดยาก แต่เพราะเราเคยผ่านมาก่อน เลยพยายามแนะนำให้ตลอด

จนตอนนี้อยากจะกลับไปเป็นคนๆเดิมแล้วที่ไม่สนใจเรื่องใดๆอีกต่อไป แต่บางทีพอโตแล้วมันก็ยากที่จะปลาอยผ่านจริงๆ

ขอโทษที่เข้ามาบ่นๆให้ฟังครับ

อยากเป็นอย่างไรก็เป็นเถอะครับ ไม่เดือดร้อนคนอื่นพอแล้ว ฮ่าๆๆๆ

อยากช่วยก็ช่วย ไม่อยากช่วยก็ปล่อยผ่าน เรื่องปกติ

คิดเสียว่าทุกคนมีการเก็บเวลของตัวเอง เราทำได้เท่าที่ทำถือว่าช่วยแล้ว คนเราถ้าตัดสินใจทำอะไรแล้วต้องกล้ายอมรับสิ่งที่ตามมา

ต่างคนต่างผลลัพธ์

ในขณะที่คนนึงไม่ยินดีที่ท่านมาจุ้นจ้าน,

แต่บางรายท่านอาจจะเปรียบเสมือนผู้มีพระคุณใหญ่ก็ได้

ผมก็เป็นคนประเภทชอบช่วยเหลือ แต่ผมก็เริ่มเข้าใจบ้าง
ตอนผมช่วยไม่เคยคิดสิ่งตอบแทนเลย เต็มใจ
แต่พอตอนเรามีปัญหา คนเหล่านั้นกลับมาซ้ำเรา ทำหน้าใสสื่อบอกไม่เคยทำไม่เคยพูด 55
(ชีวิตก็แบบนี้)

มีอยู่2อย่างที่ผมไม่เคยปล่อยผ่าน คือ

1.รถพยาบาล - เพราะตอนเด็กๆ แม่ผมเคยแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก
แล้วสมัยนั้น โรงพยาบาลที่ใกล้แจ้งวัฒนะที่สุดคือโรงพยาบาลภูมิพล
ซึ่งมันเป็นเวลาเช้าที่ แม้จะรถไม่เยอะอย่างทุกวันนี้แต่ก็ถือว่าติดอยู่
มีพี่รถเก๋งคันนึง เปิดไฟฉุกเฉิน เปิดกระจก บีบแตรแหวกรถให้จนแม่ถึงร.พ.อย่างปลอดภัย

2.รถที่เดือดร้อนจริงๆ - สมัย30กว่าปีก่อน เมืองทองยังไม่เจริญแบบทุกวันนี้
เป็นวันฝนตกหนักน้ำท่วมถนน รถกระบะ cyclone L200 ของป๊าผมล้อตกหลุม
ทำยังไงก็เอาขึ้นไม่ได้ จนน้ำซึมเข้ามาในรถถึงเบาะนั่ง นานๆจะมีรถผ่านมาซักคัน
ยืนตากฝนหมดปัญญาหาทางออกกัน3คนพ่อ/แม่/ลูก
เหมือนสวรรค์ส่งพี่ isuzu cameo ใจดีคันนึงผ่านมา แล้วเค้าก็จอด พร้อมมีสลิงช่วยดึงรถขึ้นมา
แล้วเค้าก็จากไปอย่างหล่อๆ โดยที่ไม่พูดอะไรเลย

ตั้งแต่ผมโตมาจนขับขี่รถเองได้ ถ้าเจอรถพยาบาล
ผมจะขี่มอไซค์บีบแตรแหวกทางให้รถพยาบาลเส้นแจ้งวัฒนะทุกครั้งที่ผมเจอ
ถึงแม้ช่วงเวลานั้นจะเป็น5โมงที่รถติดระยำขนาดไหน ผมจะไม่ทิ้งรถพยาบาลจนกว่าเค้าจะไปถึง

กับรถที่จอดยางแบน ความร้อนขึ้น หรือมีปัญหาอะไรที่ผมพอช่วยได้ (ไม่นับรถเฉี่ยวขน)
ผมก็จะเปลี่ยนให้เค้าจนเสร็จ ทำให้เค้าไปต่อได้ โดยไม่ร้องขออะไรเค้าเลย

เพราะผมถูกปลูกฝังมาด้วยบุญคุญแบบนั้นมั้ง โตมาผมเลยอยากตอบแทนพวกพี่ๆเค้า
ด้วยการส่งต่อสิ่งที่ผมได้รับจากพวกเค้ามา

มันจะคล้ายๆกับตอนเราเด็กๆแล้วผู้ใหญ่บอกเราว่า "อาบน้ำร้อนมาก่อน"
ถามว่าดีมั้ย ก็ดีนะ แต่ก็ทำให้คนเด็กกว่าเราขาดประสบการณ์ตรงนั้นไป เพราะหลีกเลี่ยงความผิดพลาดได้หมด ซึ่งเราไกด์เค้าไม่ได้ตลอดทั้งชีวิวต บางครั้งเค้าเจอกับตัวอาจจะเป็นผลดีกับเค้ามากกว่า

แต่ก็ขึ้นอยู่กับไกด์ของเรา ว่าเราแนะนำแบบไหน แนะนำแนวทางปฏิบัติเลย หรือแนะนำให้เค้าเข้าใจ คือถ้าเค้าไม่ทำตามแล้วจะเจอปัญหาอะไรบ้าง แล้วถ้าเจอแล้วจะเกิดอะไรขึ้น จากนั้นให้เค้าตัดสินใจเอา ว่าจะลองวิธีของตัวเองแล้วถ้าพลาดขึ้นมาก็นำเอาวิธีแก้ไขของเราไปใช้ก็ได้นะ (เหมาะกับการแนะนำเรื่องงานมากกว่า)

ผมเป็น ผมทำ แต่เลือกทำกับคนที่เรารัก


เมื่อก่อน แค่คนรู้จักเราก็หวังดีแล้ว แต่มันสิ้นเปลืองเกินไป

ผมช่วยแค่นิดๆหน่อยๆเดือนหลักร้อย ถ้าผมมีอิสรภาพทางการเงินละคงช่วยได้เยอะกว่านี้อาจจะหลักหมื่น

ตอนนี้เอาแค่ตัวเองให้รอดก่อน เพราะผมเห็นคนส่วนมากมีเมื่อไม่พร้อมเองมากกว่า ถ้ามีตอนพร้อมมันจะไม่

เดือดร้อนตัวเองและคนรอบข้าง