มองย้อนกลับในวัยสามสิบกว่า

เมื่อมองย้อนกลับไปในเส้นทางชีวิต ตั้งแต่สมัยประถม มัธยม จนถึงมหาวิทยาลัย
เราจะเห็นเพื่อน ๆ ที่เติบโตมาพร้อมกัน แต่เดินไปคนละทาง

สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นชัดขึ้นเรื่อย ๆ คือ
“สังคมและผู้คนรอบตัว” คือปัจจัยสำคัญที่หล่อหลอมชีวิตของแต่ละคน

บางคนตอนเรียนอาจไม่มีต้นทุนอะไรเลย
แต่มีเพื่อนดี เจ้านายดี หรืออยู่ในสังคมที่ผลักดันกัน
เวลาผ่านไป…กลับก้าวหน้าและประสบความสำเร็จอย่างน่าชื่นชม

ในทางกลับกัน บางคนเรียนเก่ง เป็นตัวท็อปของโรงเรียนหรือคณะ
แต่เมื่อโตขึ้น กลับคบหากับกลุ่มคนที่ไม่ผลักดันกันไปข้างหน้า
ชีวิตก็อาจไปได้ไม่ไกลเท่าที่ควร

เมื่อถึงวัยสามสิบกว่า ๆ สิ่งที่แยกคนออกจากกันไม่ใช่แค่ความรู้หรือความสามารถแล้ว
แต่คือ “สังคมที่เราอยู่ และคนที่เราเลือกคบค้าสมาคมด้วยจริง ๆ”


ท่านๆคิดว่า จริงมั้ย กับ คนที่คบค้าสมาคม คือทิศทาง และค่าเฉลี่ยนของชีวิตเราเลย

มีผลอย่างมากครับ

คบคนพาล พาลพาไปหาผิด

คบบัณฑิต บัณฑิตพามาหาผม

อยากเป็นแบบไหน ให้เราเอาตัวไปอยู่ที่สังคมนั้น

เกี่ยวมากเลยครับ น้องชายแฟนนี่เห็นได้ชัดเลย พ่อแม่ส่งเสริมทุกอย่าง แต่ไม่เอา เชื่อแต่ความคิดตัวเองและก็เพื่อน พออยู่ ม ปลายคิดว่าหาเงินได้ ไม่เรียนต่อ ป.ตรี เทรนด์วัยรุ่นพันล้านมา สุดท้ายก็หางานไปเรื่อยๆ ไม่เป็นชิ้นเป็นอันจากนั้นก็ไปได้แฟน แฟนเรียนเก่ง จบ ป.ตรี แต่ดันมีที่บ้านฉุดรั้งไว้ สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด ต้องบากหน้ากลับไปให้พ่อ-แม่ช่วย

แฟนใหม่ผมเพิ่งคบกันได้ 3-4 เดือน เขามีเงินเก็บ 500k++ (พนง.ออฟฟิศ อายุแค่ 26)
ผมปรับ mindset อยากตามเขาให้ทันเลย โคตรมีผลอ่ะ

มีผลมากๆครับ

เป็นเรื่องปกติ

โคตรมีผลเลยครับ

ผมสมัยละอ่อนนี่ก็ไม่เอาอะไรเลยเหมือนกันครับ สมัยเรียนนี่เกเรติดตัวท็อป ทั้งโรงเรียน ทั้งมหาลัย จุดหักเหมันคือ

ผมเข้าทำงานในบริษัทที่ปรึกษาครับ วัฒนธรรมของบริษัทพวกนี้คือ ทำ ทำ ทำ วิ่งตลอดเวลา ทำงานวันละ 13-14 ชม. และสแตนบายตอน 24/7 ครับ ผมเลยซึบซับการทำงานแบบนี้ติดตัวมา

อีกอย่าง ในบริษัท ผมไปเจอ Role Model ด้วย พี่แกเป็นเด็กเกเรมาเหมือนกัน แต่วันนี้แกเป็นเจ้าของบริษัทที่มีรายได้ 9 หลัก ผมเลยเจอต้นแบบในการทำงาน

วันนี้ผมอายุ 35 ได้ทำงานในตำแหน่ง ผจก อาวุโส ในบริษัทใหญ่สัญชาติไทย ที่โคตรจะมั่นคง แถมรายได้ 6 หลักแล้ว เวลากลับไปงานรวมรุ่น มันเห็นเลยว่าเรามาไกลจากเพื่อนมาก (ภรรยาผมพูดเอง เพราะเธอก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นตอนมหาลัย) แต่เราก็เฮฮากับเพื่อนเก่าแบบไม่ได้สนใจอะไรนะ

คนที่ผมนับถือ ชอบพูดให้ฟัง เราจะเป็นค่าเฉลี่ยของคนรอบตัว 5 คน ให้ฟังบ่อยมาก

แต่ก่อนก็ไม่ได้คิดอะไร เห็นชีวิตแกโคตรดี กัลยามิตรมีแต่ดีๆทั้งนั้น พอโตขึ้นเออมันมีผลกับชีวิตจริงๆ

เพื่อนมีผลจริง ๆ ผมค่อนข้างขี้เกียจเวลาเรียน ได้เพื่อนนี้แหละนำพาไป


ปกติเจอกันทุกเย็น อย่างอ่านหนังสือสอบ เพื่อนอ่านกันหมดทั้งกลุ่ม มันจะเกิดความรุ้สึกว่า เห้ยเขาอ่านกันหมดเลยเราไม่อ่านก็ไม่ได้เป็นแกะดำทันที เข้าห้องเรียนนี้ปลุกไปเรียนทุกเช้า ( เป็นเมทกัน )

การเลือกประเทศมีผลกว่านะ

เป็นช่างไฟฟ้า ช่างประปา เกษตรกร คนขับรถบรรทุก

อยู่ประเทศชั้นนำ ไม่มีอดมื้อกินมื้อ

มีผลโดยตรง
ผมเคยเห็นเพื่อนสมัย ม.ต้น เป็นคนมีระเบียบวินัยดี ผลการเรียนดี เคยฝันอยากเป็นครู
แต่พอ ม.ปลาย ดันติดเพื่อนที่เป็นประเภทวัยรุ่นสร้างตัว แถมพ่อแม่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ต่อมาก็ทำผู้หญิงท้อง ต้องโดนบังคับแต่งงาน ตอนนี้ก็ยังตั้งตัวไม่ได้
ดีที่พ่อแม่มีกิจการร้านขายของชำในต่างจังหวัดและปล่อยเงินกู้รายวัน ก็เลยไม่ได้เดือดร้อนสังคมเท่าไหร่

อันนี้ เกินควบคุม เลือกประเทศ

เรื่องนี้เกิดกับตัวผมหลายต่อหลายครั้งมากๆ จนเชื่อสนิทใจเลย

ตอนเด็กพ่อส่งไปเรียนต่างอำเภอ ไม่ค่อยได้คบกับเพื่อนแถวบ้าน

ซึ่งเด็กแว๊นล้วนๆ ติดยาเกือบทุกคน ตอนนี้ทำไร่ทำนา

คนที่เกเรก็เป็นเด็กเก็บเงินกู้

ส่วนที่โรงเรียนผมดันฟลุ๊คสอบติดห้องคิงได้ทั้งม.ต้น ม.ปลาย

ชัดๆเลยคือ เพื่อนห้องเดียวกันตอนม.ต้น พอม.ปลายไปอยู่ห้องท้ายๆ

ก็คือเกเรไปเลย มีเรื่องชกต่อย เล่นยา โดดเรียน

ส่วนผมเป็นบ๊วยห้องคิง เห็นเพื่อนๆตั้งใจจะเข้ามหาลัย ก็เลยเออออกับเค้าไปด้วย

เลยได้เรียนมหาลัยดีๆ จบมาให้คนที่บ้านภูมิใจ เสียดายพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดูผมเรียนจบ

ตอนนี้นัดเจอเพื่อนๆสมัยเรียนม.ปลายอยู่เรื่อยๆ ทุกคนอาจจะไม่ร่ำรวยเงินเหลือใช้

แต่ชีวิตก็เรื่อยๆกันหมด ไม่มีใครแย่ และที่แปลกคือ กลุ่มเพื่อนผช.ผม

ไม่มีใครสัก ไม่มีใครเจาะหู ไม่มีคนที่ไปในทางไม่ดีเลย (ไม่ได้เหมาว่าคนสักคนเจาะเป็นคนไม่ดีนะครับ ประโยคมันต่อกันเฉยๆเน้อ)

ก็เลยคิดว่าโตมาด้วยกัน ซึมซับอะไรคล้ายๆกันมามั้ง โตมาก็แนวเดียวกันหมดเลย

เกี่ยวโคตร เพื่อนผมอีกคนทองล้วนๆ อีกคนหุ้นล้วนๆ ผมเอาทุกอย่าง บอล หุ้น ทอง คริปโต

ถ้าผมเชื่อไอทอง กับไอหุ้น แค่นั้นป่านนี้พอทคงไปไม่ถึงไหน แต่ตอนนี้ก็ไม่ถึงไหนเหมือนกัน แฮร่