สองเดือนกว่าที่เขาจากไป ต้องยอมรับว่านึกภาพวันที่เขาเสีย
ตอนเสียก็ดูเขาทุกอย่าง ทั้งยา ทั้งอาหาร แต่บางครั้งความผิดพลาด (พลาดมหันต์)
แค่ครั้งเดียว เขาก็ไปเลย (ขอไม่ลงละเอียดนะคะ)

ถึงเราจะหลับสนิท แต่ก่อนหลับก็นึกถึงเขาตลอด กล้องวงจรปิดดูภาพย้อนหลังเราก็ไม่กล้าดู
ทุกอย่างมันวนเวียน ความรู้สึกผิด แต่เราแก้อะไรไม่ได้เลย ทำใจได้แต่ก็ยากที่จะลืม

เป็นกำลังใจให้ครับท่าน

อ่านแล้วนึกถึงตอนเสียคุณยายไปเลยครับ ของผมวินาทีที่มือผมหยุดปั้มหัวใจแกยอมรับว่าแกจากไปแล้ว

ภาพยังชัดอยู่เลยครับ ถึงจะผ่านไป 2 ปีแล้วก็ยังจำได้แม่นเลย ไม่รู้จะปลอบใจยังไง เป็นกำลังใจให้นะครับ

เวลาจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

เป็นกำลังใจให้ครับ ทุกการสูญเสียคนที่รักยากเสมอครับ แต่เราต้องผ่านไป ยิ้มสู้ต่อไป

สุดท้ายยังไง ไม่ว่าตอนมีชีวิตอยู่เราจะทำทุกอย่างสมบูรณ์แค่ไหน
แต่มันก็ต้องมีจุดที่มองย้อนไปแล้วอาจจะมีจุดให้ติ หรือ อยากไปแก้อะไรให้ดีขึ้นกว่าเดิม

ความทุกข์ความสูญเสียนี่ ไม่ว่าใครที่มีความผูกพันธ์ ความสัมพันธ์ไม่ว่ารูปแปปไหน
กับคน หรือ กับสัตว์ วันนึงมันก็ต้องหายไป มันเป็นสัจธรรมครับ

แทนที่จะคิดว่าภาพมันวนเวียน ลืมไม่ได้สักที ไม่กล้าดูภาพยาย ลองเปลี่ยนมุมมองของตัวเอง
ที่มองสิ่งนี้ใหม่ ว่าอย่างน้อยเราก็ยังได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้า และมันก็มีช่วงที่ดีอะไรแบบนี้จะดีกว่า

ผมแนะนำหนังสือ "ความทุกข์ครั้งสุดท้าย" ของ นิ้วกลมนะ ผมอ่านหนังสือเพื่อฝึกสมาธิเป็นหลักเลย
และเนื้อหาในหนังสือมันทำให้เรามอง ความทุกข์ ในมุมที่ดีขึ้นครับ

ผมเสียย่าไป 3 ปีแล้วครับทุกครั้งกลับบ้านไปก็ได้แค่ไหว้หน้ารูปที่แขวนไว้ที่ผนัง คิดถึงอยู่เสมอ

ให้กำลังใจครับ

อยากให้ดูที่เจตนาเป็นหลัก

Move on ช่วงแรกจะยากหน่อยนะครับ

วิถี ชีวิต/โลก ครับท่าน

บางสิ่งบางอย่าง แม้เราไม่เจตนา

แต่ก็ไม่อาจฝืนความเป็นไป...

ขอให้กำลังใจ กับความทรงจำที่ดี

และความหวังในวันข้างหน้า

มีสมาธิอยู่กับปัจจุบัน

จะช่วยคลายความโศกเศร้าได้ครับ.

เราไม่มีเจตนา อย่าคิดโทษตัวเองอีกเลยครับ ความตายเป็นสิ่งที่ยังไงก็ต้องมาถึง ทำใจให้สบาย หมั่นระลึกถึงคุณงามความดีของท่าน มีโอกาสก็ทำบุญสังฆทาน สวดมนต์ ทำสมาธิอุทิศส่วนกุศลให้ท่านนะครับ ถ้าท่านรับรู้ได้ว่าเรารักและเป็นห่วงท่าน ๆ คงจะมีความสุขและคงไม่อยากเห็นเรามีความกังวลแบบนี้ครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

หลังจากที่แม่ผมเสีย
ก็จะนึงถึงเวลาก่อนที่แม่ผมจะเสียตลอด ก็มีช่วงที่ทำให้ผมชอบพูดกับตัวเองว่า "ถ้าวันนั้นเรา"
ตอนนี้ผมคิดว่าผมเต็มที่แล้ว

ผ่านไปให้ได้นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

ผมเคยเจอ ประสบการณ์คนในบ้านเสียเหมือนกันครับ

ไปแบบกระทันหันหัวใจวาย

ผมเองก็ทำงานอยู่ที่บ้านยังไม่นอน กว่าจะรู้ตัวกันตีสอง

บอกตรง ๆ ว่าหลังเหตุการณ์ทำผมจิตตกหลอนเลยไม่กล้านอน

กลัวคนในบ้านจะเป็นอะไรอีก มานั่งคิดว่าถ้าเราเดินไปคุยกัน

คิดเรื่อง ถ้า ๆ ... เยอะแยะ

เวลาครับ ช่วยได้ อย่าโทษตัวเองนักเลย ไม่มีใครทำถูกทั้งชีวิตครับ

ส่วนใหญ่ก็พลาดนั้นแหละ

ผมไม่รู้นะครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คุณต้องถามใจตัวเองครับว่า 'ความผิดพลาดนั้นเกิดจากเจตนาอะไร?'
ถ้าเป็นเจตนาที่บริสุทธิ์ ไม่มุ่งร้าย มันก็คือความผิดพลาดที่เกิดขึ้นไปแล้ว เท่านั้นครับ ท่านไปสบายแล้ว
ผมเชื่อว่าถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านก็คงไม่อยากให้ลูกหลานของท่านรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตนะครับ