https://x.com/Mind_Essentials/status/1981895990501323097/photo/1

ก่อนอื่นต้องขอโทษสำหรับคนที่ไม่ได้มีแม่ตั้งแต่เด็กหรืออะไรก็ตาม

แต่ความคิดผมคือประโยคนี้มันก็เป็นเรื่องจริงมากๆ

คือแม่ผมย้ายมาอยู่กับน้องที่ กทม หลายเดือนละ ผมก็มาทำงานต่างพื้นที่ มีญาติพี่น้องและจ้างคนดูแลพ่อที่บ้านเดิม

ทีนี้พอกลับบ้านเดิมแต่ละครั้ง ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมเลย ถ้ามีแม่อยู่ มีคนดูแลแม่ที่ดูแลกันมานานอยู่ บรรยากาศในจะเป็นแบบ feminine มีอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆ มีของน่ารักกระจุ๊กกระจิ๊ก ของกินเล่น บ้านสะอาดมาก ได้รับการดูแลอย่างดี ผ้าม่านขาวๆลายดอกไม้ปลิวรับลมอะไรแบบนี้

แต่พ่อผมคือ แกจะแมนๆหน่อยนึกออกมะ พอเกษียณแล้วแม่ไม่อยู่ก็จะพาเพื่อนมากินเหล้าเล่นไพ่ที่บ้าน ขวดนี้วางเต็มเลย ผู้ดูแลก็ผู้ชายแกบอกจะให้ขับรถให้ได้

พอผมกลับบ้านไปทีก็แบบ.. วันนี้ใครมานอนที่นอนตูฟะ ชั้นล่างก็ข้าราชการเกษียณรุ่นลายครามนอนอยู่สองคน ทางบ้านเค้าปล่อยมาแบบนี้เลยเหรอ โอเคบ้านสะอาดพอสมควรแต่รายละเอียดมันก็ไม่เท่าผู้หญิงทำ ส่วนใหญ่เน้นโล่งๆจะไป accessories หนักตรงบาร์เครื่องดื่มกับโต๊ะชุมนุมใหญ่มากกว่า อุปกรณ์เพียบเชียว มีกระทั่งรถใส่ mixer แบบตามร้านเหล้าอ่ะ ไม่รู้แกไปเอามาจากไหน

อย่างว่าระดับC9 ต้องเก่งเทพอยู่แล้ว

ประโยคมันไม่ได้สื่อเรื่องนี้สักหน่อย มันเรื่องความรู้สึก
ต่อให้คนจัดข้าวของเหมือนเดิมเป๊ะๆ แต่ไม่มีแม่มันก็ไม่ใช่บ้าน
กลับกันต่อให้แม่ป่วยทำงานบ้านไม่ได้ บ้านรกรุงรัง กลับไปเจอแม่มันก็ได้ความรู้สึกว่า “ได้กลับบ้าน” อยู่ดี

จริงๆน่าจะใช่

เก็บกดเหรอ ตามมาแซะทุกโพสต์เลยนะ คนใกล้ตัวไม่กอดไม่อุ้มตอนเด็กๆเหรอร่างแยกเหม็นเปรี้ยวเยี่ยวใส่ขวด

งง

บ้านแต่ละบ้านไม่เหมือนกัน คนแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
แม่บางคนรักลูกก็ยังไม่เท่ากันเลย บางคนไม่รักลูกไม่เลี้ยงลูกก็ยังมี
ประโยคนั้นก็แค่สื่อถึงความรู้สึกของคนเขียน
ใครมีฟีลลิ่งเดียวกันก็เรื่องของเขา
ใครรู้สึกไม่เหมือนกัน ก็เรื่องของเขาเหมือนกัน

นึกถึงอีกคนที่อึเอัดเมื่อแม่มาอยู่ด้วย

ต่างหรรมต่างวาระ

ผมกลับบ้านทีไรก็อยากไปเจอแม่นี่แหละ