ท่านเคยเทศน์สอนโยมท่านหนึ่งที่กำลังจะเสียชีวิตว่า
“... มนุษย์เราทั้งหลาย เมื่อจะตายแล้วก็โศกเศร้า วุ่นวาย นั่งร้องไห้ เสียใจสารพัดอย่าง หลงไปสิ พอคนจะตายก็ร้องไห้พิไลลำพัน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ค่อยได้พิจารณาให้ชัดแจ้งนะ ความเป็นจริงแล้ว อาตมาเห็นว่า ถ้าจะร้องไห้ให้กับคนตายนะ ร้องไห้กับคนที่เกิดมาจะดีกว่า แต่มันกลับกันเสีย ถ้าคนเกิดมาแล้ว โยมทั้งหลายก็หัวเราะดีอกดีใจกันชื่นบาน ความเป็นจริงเกิดนั่นแหละคือตาย ตายนั่นแหละคือเกิด ต้นก็คือปลาย ปลายก็คือต้น เราไม่รู้จัก ถึงเวลาจวนจะตายหรือตายแล้วก็ร้องไห้กัน นี่คือคนโง่ ถ้าจะร้องไห้ ร้องไห้อย่างนั้นมาตั้งแต่ต้นก็ยังจะดีกว่านะ เมื่อเกิดมาก็ร้องไห้กันเสียเถอะ ดูให้ดีสิ ถ้าไม่เกิดมันก็ไม่ตาย ...” คนที่ตายคือ ละจากวงจรความทุกข์แล้ว แต่เด็กที่กำลังลืมตาดูโลก เตรียมที่จะเข้าสู่วงจรความทุกข์

ผมอ่านบ่อยมาก อ่านทุกวัน อ่านจนมันวิ่งในหัวตลอดเวลา ความสุขแท้จริงแล้ว คือแค่ทุกข์น้อยเท่านั้นเอง
มันทำให้ชีวิตไม่อยากได้อะไร ไม่อยากกอบโกย ไม่ยากใขว่คว้าอะไรอีกแล้ว
ยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อย พอรู้ว่าวันนึงก็ต้องสละทิ้งทั้งหมด

โลกนี้วางกับดักใว้หมด นั่นคือ การยึดติด ยิ่งห่วง ยิ่งกังวล ยิ่งทุกข์
สิ่งที่หา ที่สะสมมา ล้วนต้องดูแลรักษา ในขณะที่สังขารก็เสื่อมสภาพลงทุกวัน

สำหรับคนที่ยังลืมตาอ้าปากไม่ได้ ชีวิตขัดสน แล้วต้องดิ้นรนสู้กับระบบสังคมในประเทศแย่ๆ โครตนับถือใจเลย

สาธุครับ เเต่ผมไม่เกทคำเทศน์บทนี้เท่าไหร่แฮะ

คนที่ตายคือ เตรียมละจากวงจรความทุกข์แล้ว แต่เด็กที่กำลังลืมตาดูโลก เตรียมที่จะเข้าสู่วงจรความทุกข์ครับ

แต่พระดังๆนี่รวยทั้งนั้นเลยนะมันดูย้อนแย้งมั้ย เงินเค้าเอาไว้ใช้ตอนมีชีวิตหนิไม่ใช่ตอนตาย

ผมมักจะนึกถึงคำสอนของคุณกมลา ฮะ..

"สุขก็เตรียมไว้ ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล จะได้รับความจริงเมื่อต้องเจ็บปวดไหว หื้อฮือออ"

ผมเชื่อกฏแห่งยำ

ความสุขที่แท้จริงคือการปล่อยวาง

ซึ่งมันทำไม่ได้ 100% ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยุ่บนโลก

ฉะนั้น ผมว่าเดินสายกลาง ก็ไม่เลวครับ มีทุกข์ มีสุข

และในความสุข ก็พยายามไม่เบียดเบียนใคร

มองหาความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิต ใช้เวลาอยู่กับเวลาที่มีเหลือกันไม่มากบนนี้ครับ

ก็จริงครับ สมบัติเอาใว้ใช้ตอนมีชีวิต แต่คำสอนสื่อถึงภาพรวมตั้งแต่เกิดจนตาย (การต่อสู้ ดิ้นรนเพื่อมีชีวิต)

เปรี๊ยวนำเสมอ

ผมว่าแกพูดเอาเท่ห์อ่ะ

ส่วนตัวผม อยากใช้ชีวิตยังไงใช้ไปเถอะ
จะเลว หรือจะดี ก็แล้วแต่จะเลือก ไม่มีถูกผิด
แต่จงน้อมรับกับผลที่คุณเลือกก็พอ

ผมเองก็ศรัทธาหลวงพ่อชา จนได้ไปบวชที่วัดสาขาของวัดหนองป่าพงครับ

ผมบวชได้แค่ 1เดือน เป็นการบวชประเพณี ทดแทนบุญคุณพ่อแม่
ซึ่งในความเป็นจริงการบวชที่วัดสาขา หรือวัดหนองป่าพง ต้องใช้ระยะเวลานานพอสมควร

แต่หลวงพ่อที่วัดท่านก็เมตตาเพราะท่านบอกท่านแก่แล้ว ท่านเลยอนุโลมให้บวชได้ แต่ต้องไม่ต่ำกว่า 15วันอย่างน้อย
เพราะท่านบอก บวชแค่นี้มันไม่ได้อะไร

เป็นการบวชที่ได้หลักคำสอนจากการทำวัตรเช้า-เย็น
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สังขารไม่เที่ยง
นั่งทำงัตร สวดมนต์ มันก็ปวด สวดบ่อยๆก็ซึมซับไปเองเฉยเลย ชีวิตเรามันก็แค่นี้

พระอาจารย์ ครูบาท่านบอกว่า เฮ็ดเอา ภาษาอีสาน คือ ให้เราทำเอาเอง
โฟกัสที่ตัวเราเอง นั่งสมาธิ เดินจงกลม วิปัสสนา กรรมฐาน ไม่มีใครบังคับ
นอกเสียจากว่า ถ้าไม่ไปบิณฑบาตร มื้อนั้นอดฉัน 55555

แต่ผมไปไม่เคยขาดแม้แต่วันเดียวครับ บวชทั้งทีก็อยากฝึกตัวเองด้วย เพราะไม่รู้เมื่อไหร่จะได้บวชอีก

1เดือน ผมว่าก็ยังไม่พอที่จะเรียนรู้อะไรไม่มาก แต่ก็ได้อะไรดีๆมาดำรงชีวิตครับ

สุขก็หัวเราะ ทุกข์ก็ร้องไห้ เป็นธรรมดา
เข้าใจ แล้วก็ไม่ยึดติดปล่อยให้มันไหลไปตามธรรมชาติของมนุษย์

ไม่ติดกับสุขที่ผ่านไป ไม่จมกับทุกข์ที่มาถึง

ไม่ต้องร้องไห้อะไรกันตั้งแต่เกิด ชีวิต เป็นเรื่องน่ายินดี (ในทางพุทธก็พูดถึงการมีโอกาสศึกษาธรรม) ไม่ต้องหัวเราะเพราะเขาตาย(ดีใจเพียงเพราะเขาพ้นทุกข์?) มันประหลาด ผิดธรรมชาติ

อ่านดูแล้วผมว่า คำตอบสมกับที่เป็นพระครับ

ผมว่าคำตอบไม่มีผิดไม่มีถูก เป็นพระตอบอย่าง เป็นฆราวาสตอบอย่าง

เผชิญโลกมาไม่เหมือนกันครับ

ยูสใหม่พรี่เมทัลเหรอครับ