ฟุตบอลไทย กับยุคอุตสาหกรรมที่ค่อยๆ จางหาย

ฟุตบอลไทยค่อยๆ เงียบลงตามบริบทของสังคม
เมื่อโรงงานอุตสาหกรรมที่เคยเป็นหัวใจของเมืองต่างๆ ทยอยปิดตัวลง
สิ่งที่หายไปพร้อมกัน ไม่ใช่แค่เครื่องจักร แต่คือจิตวิญญาณของแรงงานและสนามหญ้าที่เคยมีชีวิต

ในโลกทุนนิยม
ฟุตบอลเคยถูกออกแบบมาเพื่อ “ชนชั้นกรรมาชีพ”
ให้พวกเขาได้พักผ่อนหลังเลิกงาน
ใช้วันหยุดเชียร์ทีมที่รัก
เป็นความสุขเล็กๆ ที่ช่วยระบายพลังและความเครียดจากสายพานการผลิต

แต่มันก็เป็น “เครื่องมือ” ที่ชนชั้นนำ (Elite) ใช้จัดวางระบบให้สังคมเดินไปในกรอบที่ต้องการ
ตั้งแต่ยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมของอังกฤษ — จุดเริ่มต้นของฟุตบอลสมัยใหม่

อเมริกาฉลาดกว่านั้น
มันหยิบหลายอย่างจากอังกฤษมาใช้
แต่เลือก “ไม่เอา” ฟุตบอลและคริกเก็ตมา
เพราะรู้ว่าสองกีฬานี้ฝังรากลึกกับโครงสร้างชนชั้นแรงงานของยุโรป

ญี่ปุ่นภายหลังรับโมเดลอุตสาหกรรมแบบอังกฤษมาเต็มรูปแบบ
และประเทศไทยเองก็มีช่วงเฟื่องฟูของโรงงานอุตสาหกรรมในยุคหลัง Plaza Accord
ยุคที่ทีมฟุตบอลของโรงงานและธนาคารไทย
อย่างฝั่งชลบุรี หรือทีมภาคอุตสาหกรรม
ถือเป็นระดับแนวหน้าของเอเชีย และท็อปของอาเซียน

แต่เมื่อโครงสร้างเศรษฐกิจไทยเข้าสู่ภาวะถดถอย
โรงงานค่อยๆ หายไป
แรงงานกลับบ้าน
สนามฟุตบอลเงียบ
ฟุตบอลไทยก็จางลงตามเส้นกราฟเศรษฐกิจ

หากวันนี้เรายังเชื่อว่า “ฟุตบอลไทยจะดีขึ้นเอง”
โดยไม่มีฐานเศรษฐกิจรองรับ
นั่นอาจไม่ต่างจาก “ฝันกลางวันในยุคทุนขาลง”

ไม่ผิดที่เราจะมีฝัน
แต่ถ้าอยากให้ฝันนั้นอยู่รอด —
จงเลือกวิธีทำฝันให้ฉลาดกว่าเดิม

ตราบใดที่ยังมีเรื่องการเมืองมายุ่ง (หวังผลประโยชน์ทางการเมือง) บอลไทยก็ได้แค่นี้แหละ

วันไหนที่พวกผู้บริหารสมาคม คนทำทีมมีแต่คนรักฟุตบอลจริงๆ วันนั้นแหละบอลไทยค่อยมองเรื่องไปบอลโลก

แม่ง แล้วอย่ามาโทษแฟนบอลนะว่าไม่เข้าสนาม ทำให้สมาคมไม่มีเงิน อย่าเรียกร้อง เชิญชวนให้ไปดูในสนามกันอีกนะ บริหารแบบนี้ใครเขาอยากจะเชียร์ ดูบอลเดินสายบางรายการยังมืออาชีพกว่าพวกนี้บริหารทีมชาติไทยอีก

ทุเรศ

รักอย่างเดียวไม่ได้ ต้องมีสมองด้วย

รัก อย่างเดียว กินไม่ได้ครับ ในโลกทุนนิยม

ต้องมี ทุน และ แบบแผนที่ชาญฉลาด

เผื่อใจไว้หน่อยก็ดีครับ แฟนบอลชาวไทย กีฬาฟุตบอล มันเป็นหนึงในเครื่องมือของ
การปฏิวัติ อุตสาหกรรม ซึ่งประเทศไทย ผ่านช่วง อุตสาหกรรม เฟื่องฟู มาแล้ว

ทุกวันนี้ หัวเรือ ใหญ่เข้ามา แบบมีผลประโยชน์แอบแฝงเพียบ รัก ??? กินไม่ได้ และ ไม่พัฒนาครับ

ในอีกหลายประเทศ ฟุตบอลยังถูกใช้เป็นเครื่องมือในแบบที่คุณว่า ไม่ต่างกับเราเลย โดยเฉพาะแถบเมกาใต้ เผลอๆบริหารทุเรศกว่าเราอีก ทั้งในระดับสโมสรและทีมชาติ

เพียงแต่เขา "เตะบอลเก่งกว่าเรามาก" แค่นั้นเอง

ถ้าไม่ทดแทนด้วย "ความมุ่งมั่นจริงจัง" และ "ภูมิปัญญา" แบบที่ปุ่นหรือไอซ์แลนด์

หรือทดแทนด้วย "ความพยายามแทบล้มประดาตาย" แบบที่หลีใต้หลีเหนือทำ

เราก็จะอยู่แค่ประมาณนี้เรื่อยไป เพราะเราไม่มี "ต้นทุนฟุตบอล" แบบพวกละติน,คนดำ และไม่ได้ดำเนินงานด้วยความมุ่งมั่นจริงจังและใช้ภูมิปัญญาแบบญี่ปุ่นเลย