สวัสดีครับ จริงๆคิดอยู่นานมากว่าควรลงบอร์ดไหน แต่ตัดสินใจลงบอลไทยเพราะอยากให้อ่านด้วยการมองบริบทไทยควบคู่ไปด้วย

เรื่องๆของเรื่องคือเกิดคำถามขึ้นว่าทำไม ประเทศที่ประชากรน้อยๆและหนาวมากๆถึงสามารถผลิตนักกีฬาระดับโลกในกีฬาที่คนเล่นมหาศาลอย่างฟุตบอลได้ ซึ่งต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ เพราะรุ่นใหม่ก็จ่อแล้วทั้งๆที่ ฮาลันด์ และ โอเดกาดยังอายุ20กว่าๆเอง เลยไปลองๆศึกษาเล่นๆ เห็นน่าสนใจเลยอยากแบ่งปันเป็น Essay สั้นๆชวนทุกคนมาลองคิดไปพร้อมๆกันครับ

เหตุผลข้อแรกที่อยากนำเสนอคือ " การบริหารของภาครัฐ "

ที่นอร์เวย์ กีฬาจะถูกควบคุมโดยหน่วยงานรัฐ ที่ว่าด้วย "สิทธิ" ของเด็กในวงการกีฬา กล่าวคือ ไม่มีการแข่งขันชิงความเป็นเลิศ ไม่มีจัดอันดับ ก่อนอายุ 13 ซึ่งทำให้เด็กและเยาวชน มองไปที่ ความชอบ และการค่อยๆพัฒนาระยะยาว เพราะฉะนั้นเมื่อถึงวัยที่เริ่มมีการแข่งวัดผล เด็กที่มาถึงจุดนี้ได้มักจะมีความรักในกีฬาชนิดนั้นๆเป็นแรงขับ นึกภาพว่าเรียนฝึกมา5ปี ไม่เคยแข่งเลย แต่พ่อแม่และเด็กก็ยังทำอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้มีเพื่อความเป็นเลิศเข้ามาเกี่ยว เด็กรวมถึงโค้ชเองก็จะได้รับอิสระจากความคาดหวังของพ่อแม่ แต่ยังเล่นอยู่ก็ต้องมีความชอบจริงๆไม่ใช่แค่เพราะทำได้ดี เพราะกีฬาไม่ว่าชนิดไหน ต้องอาศัยใจรักเพราะมันคือทั้งชีวิตคุณ ต้องพร้อมแลกความสุขตรงหน้าเพื่อเล่นกีฬา ซึ่งมันจะติดตัวคุณไปจนถึงวันที่เป็นผู้ใหญ่เตรียมตัวซึ่งจะสะท้อนมาที่การดูแลตัวเอง ดูการดูแลตัวเองของฮาลันด์ก็ได้ครับ

เหตุผลที่ 2 " เล่นกีฬาที่หลากหลาย "

ไม่นานมานี้เคยได้ฟัง podcast รายการนึงจำไม่ได้ว่าช่องไหน แต่เขาตั้งคำถามกันว่า ทำไมประเทศเอเชีย ถึงผลิตนักกีฬาได้น้อยกว่าประเทศฝั่งยุโรป ได้คำตอบที่น่านำมาคิดต่อครับ คือ ฝั่งยุโรปเขามีวัฒนธรรมการส่งลูกเล่นกีฬา ไม่ใช่แค่เพื่อให้เก่งอย่างเดียวแบบคนไทยหลายๆคน แต่เพื่อ "เล่นกีฬา" รวมไปถึงฮาลันด์ครับ จริงๆฮาลันด์เป็นที่รู้กันว่าเจ้าตัวไม่ได้เก่งแค่ฟุตบอล แต่เจ้าตัวเก่งกีฬาอื่นๆอย่างกรีฑาด้วย เหมือนจะเคยทำสถิติประเทศกระโดดสูงด้วยซ้ำ สอดคล้องกับข้อที่ 1 การที่เด็กสามารถเลือกเล่นกีฬาได้แผล่หลาย เพราะทั้งเป็นเรื่องปกติของเขา และทั้งไม่มีแรงกดดันจากผู้ใหญ่ ทำให้เด็กได้รับการฝึกกล้ามเนื้อทุกส่วน มากกว่าการใช้ซ้ำๆจากการเล่นกีฬาเดิมๆจนเสื่อมวัยกว่ากำหนด (นี้อาจจะเป็นเหตุผลทำไมตัวนักเตะไทยถึงเจ็บบ่อย?)

เหตุผลข้อสุดท้ายและสำคัญที่สุด " โครงสร้างพื้นฐาน และ สิ่งแวดล้อม "

หัวข้อนี้น่าจะเป็นหัวข้อที่ใหญ่ที่สุดและยากที่สุด เพราะมันใหญ่กว่าสมาคมฟุตบอล แฟนบอล โค้ชทีมชาติโค้ชเยาวชนจะเปลี่ยนครับ

นอร์เวย์เป็นประเทศที่รวยครับ เพราะฉะนั้นการเข้าถึงสนาม เครื่องไม้เครื่องมือดีๆนั้นง่ายกว่าประเทศที่กำลังพัฒนา ที่แค่ศูนย์ฝึกศูนย์เดียวยังทำไม่ได้มากๆครับ จริงๆถ้าดูนั่งฝรั่งบ่อยๆจะเห็นเยอะครับว่าทีมหมู่บ้าน ทีมชุมชน ทีมโรงเรียน ส่วนมากมักจะเป็นนักกีฬามืออาชีพจริงๆมาสอน ถึงจะเป็นแค่อาสาสมัครก็ตาม แล้วการที่คนที่มีความมืออาชีพที่ผ่านระบบมา การส่งต่อไปที่รากหญ้ามันยิ่งทำให้วิธีคิดที่ถูกต้องมันฝังลึกเข้าไปในรัดับเด็กไปเรื่อยๆ รวมถึงการที่มี "ต้นแบบ" ที่ประสบความสำเร็จ อย่าง โอเล่ มาจนถึง ฮาลันด์โอเดกาด ยิ่งจุดประกายและเกิดคลื่นรุ่นต่อๆไปได้ง่ายขึ้น

รวมถึงระบบการสอนหรือคุณภาพทีมงานโค้ช นอร์เวย์มีการเอาวิทยศาสตร์กีฬามารวมกับ Data Science มานานแล้วครับ โอเดกาดไม่ได้ถูกสอนมาแบบตามมีตามเกิด แต่มีการวิเคราะห์ลึกไปถึงการจัดระเบียบร่างกาย การแสกนรอบตัว มาตั้งแต่13-14 ทำให้มีความเข้าใจตัวเองสูงและนำมาพัฒนาง่าย

นี้ยังไม่รวมถึงปัจจัยอื่นที่อาจจะทำตามยากสักหน่อยเช่น พื้นฐานอาหารที่ดีอยู่แล้ว อาหารเมดิเตอร์เรเนียน หรือแนวคิดของชาติเมืองหนาวที่มักจะเป็นชาติที่อดทน ติดดิน

สรุป ที่ผมเลือกประเทศนอร์เวย์มาเป็นตัวอย่าง เพราะผมเชื่อในการพัฒนาทั้งระบบ และชี้ให้เห็นว่าการที่จะมีนักกีฬาระดับนี้ออกมาไม่ได้เพราะโชคดีครับ มันคือวิทยาศาสตร์ และ ข้อดีของวิทยาศาสตร์คือ มันมักจะทำซ้ำได้
ไม่ว่าจะญี่ปุ่น จะนอรืเวย์ จะเกาหลีใต้ ล้วนมีบทเรียนที่ควรปรับเข้ากับบริบทไทย ซึ่งมันไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่ง แต่มันคือทุกคนใน Ecosystem นี้ครับ จะมาดามแป้ง แฟนบอล จะนักข่าวอินฟลู นักบอลเยาวชนชุดใหญ่ ตำนาน รวมถึงผู้ใหญ่บ้านเมือง ฟุตบอลเป็นกีฬาที่ใช้คนเยอะครับ การพัฒนามันเลยต้องยกทั้งหมด ขนาดกอล์ฟอย่างโปรจีนยังต้องมีทีมงานอีกหลายคนเลยครับ ผมในฐานะแฟนบอลคนนึงคงทำอะไรไม่ได้มาก ก็หวังว่าบทความนี้จะกระตุ้นคนที่ทำอะไรได้มากกว่าผมจะสร้างการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ขอบคุณครับ

แต่สิ่งที่จะลืมไม่ได้ก็คือเชื้อชาติ เผ่าพันธ์ อะไรทำนองนี้นี่ละ
อักพันปียังไงก็ไม่มีคนไทยที่เก่างฟุตบอลแล้วรูปร่างเหมือนฮาลันด์

ใช้แนวคิดของประเทศเขาเป็นรากฐานได้ แต่แนวทางโค้ชชิ่ง การเล่น ก็ต้องไปแบบญี่ปุ่นหรือเกาหลีเท่านั้น

พันธุกรรม + แดดร้อนชิบ สงสารเด็กแข่งบอลกันตอนเที่ยง

ไม่เชื่ออ่ะ

หลักๆ คือรวย ต้นทุนร่างกายมาดี ไม่มีหรอกให้อิสระเลือกกีฬาแล้วจะเก่ง
โดนบังคับกันทั้งนั้นอ่ะ อย่างช้า 4 ขวบก็ต้องเริ่มแล้ว จะมาเล่นไปก่อน
รอชอบแล้วค่อยจริงจังไม่มีทางประสบความสำเร็จหรอก เพราะ 7-8 ขวบ
มันต้องหาทางไปต่อกันละ เดี๋ยว 12 ก็ต้องเตรียมหาทีมอคาเดมี่ของลีคอาชีพอยู่
15ก็ต้องเบียดข้ามรุ่นให้ได้ เพราะ 17-19 ต้องลุ้นขึ้นชุดใหญ่แล้ว

เพราะนอร์เวย์อยู่ยุโรปครับ นักเตะสามารถไปเล่นในลีกเก่งๆ ได้ง่าย ข้อจำกัดน้อยมาก กลับกันต่อให้เป็นคนไทย เก่งแค่ไหน การไปเล่นลีกชั้นนำคือยากมาก ถึงมากที่สุด

ตามคอมเม้นนี้

หลายชาติในยุโรปที่อันดับใกล้ไทย
ฝีเท้า การเล่นสูสีเบอร์ต้นๆของเอเชีย ก็เพราะไปลีคที่ดีในยุโรปง่ายกว่านักบอลฝั่งเอเชีย และแอฟริกาแท้ๆซะอีก
(แต่พวกแอฟริกา ดีตรงที่ คนที่อพยพไปก่อน ช่วยเหลือดึงเข้ามายุโรปตั้งแต่เด็ก ได้HG ได้สัญชาติกันไม่น้อย)

แต่ประเทศในเอเชียอย่าง จีน ญี่ปุ่น ตอนนี้ผลงานในโอลิมปิกดีกว่ายุโรปทุกประเทศแล้วนะครับ เหลือแค่เมกาที่ยังก้าวข้ามไม่ได้

สมัยบังยีเชิญทีมโซนนั้นมาเตะกับไทยบ่อยๆนะ เดนมาร์ก , สวีเดน , นอร์เวย์ , ฟินแลนด์ สลับกันมาทุกปี ดาราดังก็มีมาอย่าง มิคาเอล ฟอซเซล แต่พอเปลี่ยนนายกก็ไม่มีใครเชิญมาได้อีกเลย

อันนี้คิดเหมือนผมทั้งหมดเลย ไปคิดเพราะฝึกกันอย่างบ้าคลั่งมีตัวขึ้นมาดรีมทีม

ดูสภาพอากาศบ้านเราด้วย ร้อนแล้วยังชื้นอีก บ้านเรานี่ร้อนเฉลี่ยอุณหภูมิมากกว่าพวกแอฟริกาอีก

ละพวกบราซิลแอฟริกาแม้จะร้อนไม่เท่ายังมีร่างกายที่ดีกว่าไทยอีก

คนก่ถามต่อละพวกซาอุอิหร่านหล่ะ ประเทศพวกนี้เฉลี่ยร้อนกว่าไทย แต่เป็นร้อนแห้งอากาศร้อนแห้งร้อนก็จริงแต่เป็นอาการที่ซ้อมง่ายกว่าร้อนชื้นเยอะ แถมเค้ามีดีอะไรร่างกายดี มีเงินอีก

คือแค่คนไทยเกิดมาต้องมีดวงและสามอย่างอ่ะ 1.ร่างกายดี 2.บ้านมีตัง 3.ได้รับโอกาศ แต่ไอสามอย่างนี้คนที่แม่งจะหลุดออกมาจากคนแนได้คือพรสวรรค์ แต่สุดท้ายได้ทุกอย่างครบก็ได้แค่เทียบกับนักกีฬาธรรมดาต่างชาติ