เขาแอบกินยานอนหลับ รอบที่3
เขาเลยต้องเช็คอาการ+ช็อตไฟฟ้าปรับเคมีสมอง 1-2สัปดาห์เลยคคับ
แต่ถ้าร่วมมือไวก็ได้กลับบ้านไว วันนี้คืนที่2แล้วครับ นอนไม่หลับเลยผม ห่วงเขาด้วย
ไม่เคยห่างกันเลย ช่วงหลายปีหลัง คือเป็นคนปกติหมดทุกอย่างไม่ทำร้ายใคร คุยปกติ
แต่เคมีความสุขคงไม่หลั่งหรือน้อยมาก เขาเลยคิด ฆตต ครับ ทั้งๆที่ไม่มีปมอะไรเลย อาจจะมีเรื่องเก่าๆ

มีใครมีคยนใกล้ตัวต้องรักษาแบบนี้บ้างไหมคคับ ผมนอนไม่หลับ ช่วยแนะนำผมทีนะครับ
เยี่ยมได้ แค่อาทิตย์ละ 1ครั้งต่อสัปดาห์ ครั้งละ 30 นาที ดีเขียนจดหมายได้ ผมก็เขียนให้เขา ซื้อขนมไปส่งเช้าเย็น ให้รู้ว่าเรามาหาทุกวัน

เคยทั้งเป็นและต้องดูแลคนที่เป็น จริงๆแต่ละเคสค่อนข้างไม่เหมือนกันซะทีเดียว แต่โดยพื้นฐานที่จะใช้ได้แน่นอนคือ รับฟังและไม่ตัดสินครับ หลายครั้งที่คนป่วยเขาแค่อยากจะพูดหรือระบาย ไม่ได้ต้องการวิธีแก้ปัญหา แต่นิสัยผู้ชายส่วนใหญ่จะชอบคิดหาวิธีแก้ในหัวโดยอัตโนมัติจนบางครั้งมันไม่เวิร์ค ดีสุดก็คือให้เขารู้ว่าเรารับฟังและพร้อมอยู่ข้างๆ อย่าไปพูดอะไรเชิงกดดันว่าต้องหายหรือต้องทำนั่นนี่ หรือไปตัดสินเรื่องใดๆก็ตามที่เขาพูดออกมา ทุกอย่างต้องใช้เวลา ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ มันเป็นการเดินทางที่ยาวนานกับการรักษา

ถ้าเขาอยากเล่าอะไรก็ปล่อยให้เขาเล่า ถ้าเขาไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องไปคาดคั้น ปล่อยให้ทุกอย่างมันเรียบง่าย ชวนเขาคุย เล่นนั่นเล่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ช่วงเขาเศร้าก็แค่อยู่ข้างๆ วิธีอยู่กับคนที่ป่วยมันก็จะประมาณนี้ มันไม่ได้ซับซ็อนแต่ใช้ความอดทนสูงมาก

ถ้าให้แนะนำ ตัวคุณควรพบหมอเป็นระยะด้วยครับ เพราะคนที่ดูแลคนป่วยสภาพจิตใจจะหนักไม่แพ้กัน ให้พยายามปรึกษาแพทย์ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้รู้ทันตัวเอง ไม่งั้นถ้าเกิดคุณป่วยซ้ำไปอีกคนมันจะยิ่งหนักหนากว่าเดิม แล้วก็พยายามเป็นตัวกลางคอยสื่อสารเรื่องของเขาให้คนรอบตัวเขาเข้าใจ คอยสกรีนคนที่ไม่เข้าใจออกไปก่อนเวลาที่ต้องเยี่ยม เพราะมันมีบางคนที่ไม่เข้าใจแล้วชอบพูดอะไรไม่คิดจนมันไปกระทบจิตใจจนทำให้อาการแย่ลงได้ แต่ถ้าคนรอบข้างเข้าใจ ครอบครัวเข้าใจ ทุกอย่างมันจะหายได้เร็วขึ้น

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมว่าที่คุณทำอยู่มันก็ดีแล้วนะ ทำให้เขารู้ว่าเรายังอยู่กับเขาตลอด เดี๋ยวถ้าอาการดีขึ้นหมอก็ให้เยี่ยมมากขึ้นเอง

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ใหักำลังใจทั้งคู่แทนละกันนะครับ ออกความเห็นไม่ถูกเหมือนกันเวลาเจอแบบนี้

เป็นกำลังใจให้ครับผม

เป็นกำลังใจให้ครับผม

อดทนนะครับท่าน เป็นกำลังใจให้ครับ

เคยทั้งเป็นและต้องดูแลคนที่เป็น จริงๆแต่ละเคสค่อนข้างไม่เหมือนกันซะทีเดียว แต่โดยพื้นฐานที่จะใช้ได้แน่นอนคือ รับฟังและไม่ตัดสินครับ หลายครั้งที่คนป่วยเขาแค่อยากจะพูดหรือระบาย ไม่ได้ต้องการวิธีแก้ปัญหา แต่นิสัยผู้ชายส่วนใหญ่จะชอบคิดหาวิธีแก้ในหัวโดยอัตโนมัติจนบางครั้งมันไม่เวิร์ค ดีสุดก็คือให้เขารู้ว่าเรารับฟังและพร้อมอยู่ข้างๆ อย่าไปพูดอะไรเชิงกดดันว่าต้องหายหรือต้องทำนั่นนี่ หรือไปตัดสินเรื่องใดๆก็ตามที่เขาพูดออกมา ทุกอย่างต้องใช้เวลา ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ มันเป็นการเดินทางที่ยาวนานกับการรักษา

ถ้าเขาอยากเล่าอะไรก็ปล่อยให้เขาเล่า ถ้าเขาไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องไปคาดคั้น ปล่อยให้ทุกอย่างมันเรียบง่าย ชวนเขาคุย เล่นนั่นเล่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ช่วงเขาเศร้าก็แค่อยู่ข้างๆ วิธีอยู่กับคนที่ป่วยมันก็จะประมาณนี้ มันไม่ได้ซับซ็อนแต่ใช้ความอดทนสูงมาก

ถ้าให้แนะนำ ตัวคุณควรพบหมอเป็นระยะด้วยครับ เพราะคนที่ดูแลคนป่วยสภาพจิตใจจะหนักไม่แพ้กัน ให้พยายามปรึกษาแพทย์ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้รู้ทันตัวเอง ไม่งั้นถ้าเกิดคุณป่วยซ้ำไปอีกคนมันจะยิ่งหนักหนากว่าเดิม แล้วก็พยายามเป็นตัวกลางคอยสื่อสารเรื่องของเขาให้คนรอบตัวเขาเข้าใจ คอยสกรีนคนที่ไม่เข้าใจออกไปก่อนเวลาที่ต้องเยี่ยม เพราะมันมีบางคนที่ไม่เข้าใจแล้วชอบพูดอะไรไม่คิดจนมันไปกระทบจิตใจจนทำให้อาการแย่ลงได้ แต่ถ้าคนรอบข้างเข้าใจ ครอบครัวเข้าใจ ทุกอย่างมันจะหายได้เร็วขึ้น

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมว่าที่คุณทำอยู่มันก็ดีแล้วนะ ทำให้เขารู้ว่าเรายังอยู่กับเขาตลอด เดี๋ยวถ้าอาการดีขึ้นหมอก็ให้เยี่ยมมากขึ้นเอง

จากประสบกาณ์ที่มีรุ่นพี่ที่สนิทผ่านเหตุการณ์นี้มา ตอนนี้ชีวิตดีแล้ว ปกติสุขดี ลูกกำลังน่ารักเลย

เหมือนในมู้ก่อนแหละครับ ผมว่าคีย์หลักๆผมเข้าใจว่ามันคือการอดทนๆๆ เท่านั้นเลยจริงๆครับ

เข้าใจแหละว่ามันพูดง่ายทำจริงยากมาก โดยเฉพาะเรื่องความรู้สึกความรักไรงี้

เรื่องแฟนอย่างที่แนะนำไปครั้งก่อนเลยครับ คือเชื่อหมอ100% ให้ทำไรก็เอาตามนั้น ทำตามนั้นเวลาจะอยู่ข้างท่าน

ในเคสรุ่นพี่ผมหลังการรักษาเต็มรูปแบบ อาการยังไม่ดีประมาณ6เดือนแรก โดยเฉพาะ3เดือนแรกหนักหน่อย

แต่หลัง6เดือนไปจะเริ่มดีขึ้นครับ ไปจนถึงประมาณปีนึงถึงดีขึ้นมากๆ แล้วดีขึ้นเรื่อยๆจนหายสนิทประมาณ2ปี

เรื่องตัวท่านเอง ในเบื้องต้นผมว่ามันก็ต้องหากิจกรรมอะไรทำแหละครับ สมาธิ ออกกำลังกาย ฟังเพลง บลาๆๆ

ที่สำคัญคือต้องตั้งสติแหละครับ สุดท้ายผมว่าท่านต้องเชื่อให้ได้ว่าไอ่โรคนี้ มันก็เท่านั้นแหละ

โอเคมันรุนแรงกับคนที่ไม่ได้รับการรักษา แต่ถ้าได้รับการรักษาอย่างดี ไอ่โรคนี้มันก็กระจอกครับ มันสู้หมอไม่ได้

ที่ทำได้ก็แค่บอกประโยคโง่ๆกับท่านแหละ ว่าสู้ๆครับ อย่าเอาเวลาไปคิดอะไรกะไอ่เรื่องโรคนี่มาก เชื่อใจหมอ

ไปคิดจิตนาการเรื่องว่า อีกเดี๋ยวไม่นานแฟนก็จะเป็นปกติ100%แล้ว

ท่านจะไปทำอะไรคิ้วๆ สนุกๆ มีความสุขด้วยกันยังไงดี ไปคิดวางแผนตรงนั้นเลยครับ

ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณมากๆครับ หมอที่ไปหาที่คลินิค ไปตรวจที่ รพ พอดีครับพรุ่งนี้ หวังว่าเขาหน้าจะดีขึ้นกว่าเดิม

อาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นัก แต่ผมเองก็กำลังพบปัญหาคุณแม่มีอาการทางสมอง มันค่อนข้างปุ๊บปั๊บเหมือนกัน แกบ่นว่าปวดหัวเพราะไปล้มมาก็พาแกไปหาหมอเช็คสมองตรวจดูก็ไม่พบว่ามีเลือดออกแต่อย่างใด แต่สัปดาห์ต่อมาอาการทรุดลงฝั่งซ้ายทำงานผิดปกติ ความจำระยะสั้นลืมไวมาก แล้วมีอาการแบบล้นๆ พูดเยอะแบบไปเรื่อยๆเลย ยิ้มแย้มผิดปกติ พาไปหาหมอมาหมอให้สแกนสมองอีกรอบ ให้ยามาทาน หมอนัดอีกทีสัปดาห์หน้า

หลังจากกินยาก็มีส่วนที่ดีขึ้น ความจำระยะยาวโอเค จำทุกคนได้ปกติดี เรื่องราวในอดีตจำได้โอเค แต่อาการอื่นๆยังเหมือนเดิมและมีพฤติกรรมคล้ายเด็กงอแง เช่น สมมติตีแกนิดเดียวแกก็โวยวาย โมโหรุนแรง ต้องคุยต้องเอาใจเหมือนเด็ก แต่พอหายแกก็รู้สึกตัวนะว่าแกแปลกๆ ทำอะไรลงนะ

มันเป็นเรื่องของสมองจริงๆ ไม่ใช่จิตใจ เราไปบังคับมันไม่ได้เลย มาเข้าใจก็เจอกับตัวนี่ล่ะครับ เราก็ได้แต่คาดหวังว่าหมอจะเจอสาเหตุและหาแนวทางรักษาได้จริงๆ ยังไงก็อย่ามัวแต่กังวลมากไปนะครับ ปล่อยให้หมอเค้าทำหน้าที่เต็มที่เราเองก็ต้องดูแลตัวเองเช่นกัน

จากที่ผมเคยฟังมานะ เอาจริงๆคืออย่าไปคิดเป็นรอบๆครับ มันอาจจะบั่นทอนได้เอาตรงๆ

ลองมองเป็นเดือนๆไปครับ ช่วงแรกๆระยะสั้นมันจะเหวี่ยงๆอะครับ อันนี้คือเท่าที่ผมจำได้นะ

แต่ถ้ามองยาวขึ้น มันจะเริ่มเห็นภาพชัด ละมันจะมีความเชื่อ มีความหวัง มีกำลังใจครับ

คิดซะว่าเหมือนซื้อหุ้นดีครับ ระยะยาวมีแต่ดีขึ้นๆ มองยาวๆนิวไฮมาเรื่อยๆ แต่มีเหวี่ยงมีสะบัดระหว่างทางเรื่องปกติ

ประเด็นคือมีแย่ๆบ้างอย่าไปซีเรียสมากครับ ทำใจไว้ก่อนเลยก็ดีว่ามันจะมีบ้าง แต่ระยะยาวจะมีแต่ดีขึ้นๆครับ ^^

รักษาโหดมากเลยนะเนี่ย อาทิตย์นึงให้เจอแค่ทีเดียว 30 นาทีเนี่ย

ลองพาเขาไปเที่ยวไหมครับ จะได้ให้เขาผ่อนคลายด้วย หรือลองหากิจกรรมกลุ่มที่มีการได้พูดคุยเผื่อทำให้เขาดีขึ้น ผมว่าการพบเจอสิ่งใหม่หรือเปิดโลกที่เขาไม่เคยสัมผัสอาจทำให้เขาดีขึ้น

อดทนนะครับ มันหายได้ เดี๋ยววันนั้นจะมาถึงเอง คุณทำได้ดีอยู่แล้วครับ