คุณลักษณะคนไทยส่วนใหญ่ที่ภาคภูมิใจกัน คือ รักชาติ หวงแหนแผ่นดิน ปกป้องสถาบัน
แต่ไม่รู้เรื่องสิทธิของตัวเอง ตั้งคำถามถึงการเขียนรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ว่ามีประโยชน์อะไร
โหยหาฮีโร่หรือคนดี แต่เกลียดนักการเมืองที่เป็นตัวแทนทางตรงของตัวเอง

วันก่อนเพิ่งดูหนังเกี่ยวกับชนเผ่าสมัยก่อนที่บูชายันต์ ไล่ล่ากัน ดูเสร็จแล้วก็คิดนะว่า
เอาจริงๆเราก็พัฒนามาจากตรงนั้นไม่มากนักหรอก ต่างอย่างมากก็มีเสื้อผ้าใส่

คุณสมบัติสลิ่ม

แล้วช่วงนี้อย่างเยอะ ออกอาละวาดเต็มโซเชียลเลย

ก็คล้ายๆกับกัมพูชานี่แหละ แค่เป็นสกิน thailand

แก้รัฐธรรมนูญทำไม เอาเวลาไปแก้ปากท้องดีกว่าไหม

คนไม่โกงไม่ต้องกลัวรัฐธรรมนูญ

บรีฟของเหล่า IO และ สลิ่ม

ขี้เกียจอธิบาย อธิบายไปก็ไม่ได้อะไรกลับมา เสียเวลาชีวิตเปล่าๆ

ใช่สิครับ หรือชอบแบบ ช่วยผู้อพยพ(แล้วค่อยไล่เหมือนหลายๆประเทศตอนนี้อังกฤษ ญี่ปุ่นมีประท้วงแล้ว)

ลืมไปพรรคของกีบ ชอบช่วยพม่า โรฮิงยา เขมรนี่ถ้ากระแสไม่แรงคงช่วยไปละ

ไหนจะโจรใต้อีก ของชอบ โหวตเตอร์พรรคนี้เลยนิ

ต้องคิดซับซ้อนไม่เป็น

ในความเห็นผม คุณสมบัติเด่นของคนไทยคือ “ความสามารถในการลืม” ที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัด อย่างอดีตนายกที่มาจากการรัฐประหาร ซึ่งบริหารประเทศจนพังพาบ
โดยเฉพาะตอนโควิดที่ทำความเสียหายไว้มหาศาล และเพิ่มหนี้ให้กับประเทศอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
แต่พอมีเรื่องพิพาทชายแดนกับเขมร อยู่ดี ๆ ทหารก็กลับมาเป็นที่นิยมอย่างเหลือเชื่อ
ทั้งที่น่าสงสัยว่า เรื่องเหล่านี้อาจเป็นการเตี๊ยมหรือเปล่า? เพราะทันทีที่เปลี่ยนตัวนายกไทย ความขัดแย้งก็เงียบหายไปทันที

หรืออย่างอดีตรัฐมนตรีสาธารณสุข ที่สร้างวีรกรรมไว้ในช่วงโควิดและเรื่องกัญชาได้น่าจดจำ
แต่พอเป็นนายกฯ และปรับภาพลักษณ์ด้วยการตั้งรมต.คนนอกที่ดูดี
คนก็แห่กันตื่นเต้นและพร้อมจะเลือกพรรคนี้อีกครั้ง ทั้งที่ยังไม่มีผลงานที่จับต้องได้เลย

นี่อาจเป็นความพิเศษของคนไทย...เราพร้อมที่จะลืมความเจ็บปวดในอดีต
เพื่อเริ่มต้นใหม่กับความหวังจอมปลอมครั้งแล้วครั้งเล่า และยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอยู่เสมอ

ไม่แปลกใจที่ประเทศไทยกลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว…แต่ได้แค่นี้