ผมเคยรู้จักคนนึงห่างๆ เป็นสายปฎิบัติ ฆราวาสธรรมดา ก็มีคนเล่าว่าแกเชื่อว่า กิ๊กเก่าแกสมัยหนุ่มๆ คือแม่แกในชาติไหนก็ไม่รุ้มาเกิด (เดาว่ามารู้ทีหลัง) แกก็ไปหา คอยช่วยเหลือเพราะแก่กันแล้วฝั่งโน้นเขาลำบาก ทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างก้แยกกันไปมีครอบครัวละ เมียแกก็หึงดิ ด่าเช้าด่าเย็น มีรายละเอียดอีกเยอะแต่ผมเล่าคร่าวๆพอ

มันอาจจะจริง เพราะเราก็คงไม่มีทางรู้ว่าชาติก่อนๆเราเป้นไง ที่สำคัญคือแล้วที่มันเข้ามาในนิมิตเรา มันจริงหรือหลอก (หลอกก็เยอะ) ปัญหามันจะไม่เกิดถ้ารู้แล้วปล่อยวางได้ ชาติก่อนก็คือชาติก่อน ละครจบก็จบ ไม่ผูกกรรมกันต่อ ชาตินี้ต่างคนก็ไปใช้กรรมใช้ชีวิตใหม่แต่ละคน ต่อให้รู้ก็จงคิดให้ได้ปล่อยวางให้ได้

โลกมันจะวุ่นวายขนาดไหนถ้ามีคนรู้เฉลยแล้วเที่ยวเอาไปบอกคนโน้นคนนี้ แล้วคิดว่าตัวเองทำดีช่วยคนได้คนนึง แต่เราไม่รู้หรอกว่าคนรอกระทึบไอ้นี่อีกกี่คน มันเคยไปทำอะไรไว้บ้าง ดีจริงไหมก็ไม่รู้ เราช่วยมันแต่คนที่แค้นมันอยู่ย่อมไม่พอใจ พระพุทธเจ้าเลยสอนว่าอภินิหารต่างๆมีก็ไม่ต้องใช้ ข้ามไปเลย เพราะมันมีแต่ทำให้โลกวุ่ยวาย เจอลูกชาติที่แล้วก็แค่รับรู้ แล้วปล่อยให้มันเป็นไปตามที่เขาต้องรับ เมื่อเข้าไปผูกกรรมต่อ สุดท้ายไม่จบ  

ถ้างั้นก็เข้าใจได้ครับ ไอแว่นเหินอาจใช้จุดนี้หลอกล่อคนมีปมให้หลงผิดได้