ตอนนี้ผมกำลังกังวล+เศร้าเลยครับ เพราะแฟนผมไปสมัครงานบริษัทเจ้านึง ซึ่งปรากฏว่าได้ไปประจำที่ตราด (แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าไปลงตรงไหน) ซึ่งถ้าสำหรับแฟนผมเขาคงโอเคอย่างนึงตรงที่เขาได้กลับไปอยู่บ้านใกล้กับพ่อแม่เขาพอดี

แต่สำหรับผมตั้งแต่คบกันมาตัวติดกันตลอด ห่างกันเต็มที่ไม่เคยเกิน 1 เดือนเลย ตอนนีัไม่รู้จะรับมือยังไงเลยดีครับ คือโอเคแหละว่าที่ทำงานผมมันหยุดค่อนข้างบ่อยเลยยังพอมีเวลาไปได้ แต่ผมรู้สึกไม่ชินเลยจริงๆถ้าต้องแยกกันอยู่ไกลกัน ความคิดในหัวตีกันไปมาหลายอย่างมาก

พี่ๆคนไหนเคยมีประสบการณ์ความสัมพันธ์ทางไกลหรือมีวิธีรับมืออะไรมาแชร์ผมทีครับ

ผมอยู่ไทย แฟนอยู่ออสเตเลียครับ

ช่วงแรกๆ ใจหายโคตรๆ แฟนมีเหมือนไม่มี แต่พอสักพักก็เริ่มปรับตัวได้ครับ

ผมอาจจะมีโลกส่วนตัวอยู่แล้ว เลยรู้สึกเหมือนได้มีเวลาส่วนตัวเยอะขึ้น ก็ดีไปอีกแบบครับ

แต่สำหรับท่าน ผมคิดว่าหาเวลาไปมาหากันได้ครับ แล้วก็ถ้ามีโอกาศก็ลองหาทางย้ายดูครับ

เพราะความสัมพันระยะไกล ค่อนข้างเหนื่อยครับ และมีโอกาศไปไม่รอดสูงมาก

แต่ผมมีคนรู้จักนะ เขาอยู่กับลูก ส่วนสามีไปประจำต่างจังหวัด ก็เห็นแฮปปี้ดีนะครับ ขึ้นอยู่กับคน อยู่กับแต่ละคู่ด้วย

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ผมครับ ตอนแฟนเก่าคนญี่ปุ่น กลับญี่ปุ่น เพราะเรียนจบ ใจนึงก็คิดว่า จะรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้ อีกใจก็คิดว่า มันห่างกันมากเลยนะ

สุดท้ายยื้อได้ปีกว่าๆ ก็ต้องเลิกครับ

เคยมีแฟนอยู่เชียงใหม่ครับ สุดท้ายไม่ถึงปีเลิก ไปหาบ่อยแค่ไหนก็เหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันครับซักพักจะชินกับการมีระยะห่างทั้งเราทั้งเค้าแหละ ไม่รู้คบกันจริงจังระดับไหน ถ้าจะแต่งแล้วผมว่าหาทางอยู่ใกล้กันเจอกันบ่อยๆดีกว่าครับ ลองเวทดูว่าอะไรสำคัญ

แฟนผมโดนส่งไปทำงานบริษัทแม่ที่ยุโรปครับ
ตอนอยู่ด้วยกันคล้ายๆท่านเลย ตัวติดกันตลอดทุกวัน ซื้อบ้านด้วยกันแล้ว แพลนจะแต่งงานกันแล้ว แต่เพื่ออนาคตของนาง ก็ต้องยอมให้ไปครับ
คู่ผมพยายามติดต่อหากันทุกวัน มากน้อยไม่เป็นไร และที่ผมว่าสำคัญคือความเชื่อใจไว้ใจกันครับ ตอนนี้ผ่านมา 2 ปีแล้ว ยังรักกันปกติดีครับ
ของท่านยังอยู่ในระยะทางที่พอไปหากันได้ เหนื่อยหน่อยแต่แนะนำให้ไปบ่อยๆครับ ขอให้โชคดีนะครับ เป็นกำลังใจให้

ผมเชื่อจริงๆนะ ว่าถ้าทั้งสองคนเข้าใจในความจำเป็น รักกันมากพอ พยายามกันทั้งคู่ ไม่ปล่อยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพยายามจนเหนื่อยอยู่คนเดียว มันจะรอด
ทั้งนี้ต้องเป็น LDR แบบที่มีแพลนว่าความห่างไกลนี้จะจบลงเมื่อไหร่ และตอนไหนที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันนะครับ ไม่งั้นเวลาผ่านไปต่างฝ่ายจะรู้สึกสิ้นหวัง แล้วก็ปล่อยมือกัน ไปคว้าอะไรที่ใกล้ตัวใกล้ใจมาแทน

พูดแล้วก็เศร้าว่ะท่าน ผมเองก็มีคุยอยู่คนนึง ตอนแรกก็แบบ เราจะคบกันดีไหมนะ จนถึงตอนนี้ก็ยังงงสถานะว่าเป็นอะไรกันแน่ ซึ่งหนึ่งในเหตุผลที่ไม่คอมมิตกันก็เพราะผมลาออกจากงานเดิมมา ละหางานกทมไม่ได้สักที เผลอๆอาจจะต้องย้ายกลับไปทำงานตจว ห่างกันแน่นอน ตัวผมอะ บอกเลยว่าพร้อมที่จะสู้ ไปหาทุกวีคก็ได้ ต่อให้ไกลแค่ไหนก็ตาม อย่างน้อยก็ยังอยู่ประเทศเดียวกัน แต่เค้าคงไม่โอเคกับผม

แค่ห่างไม่ได้ตายจากกันเค้าไปมีอนาคตก็ดีแล้วไม่ใช่หรอครับ รักไม่ใช่การครอบครองซึ่งกันและกันแค่คนละจังหวัดไม่ใช่ต่างประเทศว่างก็ขับรถไปหา

เสาอาทิตหรือวันหยุดก็ไปหาได้ดีซะอีกได้มีเวลาคิดถึงกันมากขึ้นไปอีกเพราะอยู่ด้วยกันตลอดมันไม่มีช่องว่างให้ความคิดถึงได้ทำงานอยู่เพราะความเคยชินล้วนๆ

1 คุณเคยไปเจอพ่อแม่แฟนมั้ย ถ้าเคยพ่อแม่แฟนชอบคุณมั้ย ถ้ากลางๆหรือไม่ชอบ

เด๋วพ่อแม่แฟนก็หาแฟนใหม่ให้แฟนเอง

2 แฟนคุณสวยมั้ย ถ้าสวยเด๋วก็มีคนที่พร้อมมาจีบแน่นวลไม่ต้องห่วง ถ้ากลางๆหรือไม่ค่อยสวยก็อาจจะรอด

3 แรกๆก็ยากหน่อยเด๋วก็ชิน หรือถ้าเกิดต้องห่างกันจริงๆก็ถือซะว่า คุณได้มีโอกาสหาแฟนใหม่ที่สาวกว่า

สวยกว่าแฟนคนปัจจุบัน หรือถ้ายังไม่อยากหาจะตีหม้อหาFWB ก็ดีกับตัวคุณทั้งนั้น เพราะยิ่งคนรอบตัวคุณเยอะ

ปัจจัยที่จะทำให้ชีวิตคุณชิพหายก็จะเพิ่มขึ้น

เลิกกันครับ

สมัยมหาลัยผมกับแฟนอยู่กันคนละภาค ได้เจอกันเทอมละครั้งสองครั้งก็เต็มที่แล้ว แต่ก็ประคองกันมาได้ด้วยความเชื่อใจกันล้วนๆ แล้วก็จะพยายามโทรหากันทุกคืน อย่างน้อยการได้มาคุยอัพเดตเรื่องราวชีวิตประจำวันกันก่อนนอน มันก็ช่วยเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายได้เหมือนกัน

ของผมก็ห่างกันตลอดสี่ปีที่เรียนมหาลัย สุดท้ายก็รอดนะ หลังจากนั้นก็ยังได้คบกันต่อยาวมาจนแต่งงานกัน

ผมคบกับแฟนตอนอยู่ เพชรบูรณ์ แฟนอยู่ บางปะอิน

สักพักผมย้ายไป สุราษฎร์ธานี เอาจริง

เจอกันเกือบทุกอาทิตย์เลย

มันไม่มีอะไรไกลเกินไปครับ

ตอนนี้แต่งแล้ว ย้ายกลับมาอยู่บ้าน

ผมอยู่เชียงใหม่ แฟนอยู่ ลำปาง

ชีวิตปกติสุขครับ

ห่างกันไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวล แต่ที่น่ากังวลคือคุณเห็นอนาคตกับแฟนคุณยังไง

มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะต้องอยู่ห่างกันตลอดไปแล้วยังคบกันต่อได้

มันต้องมีฝั่งใดฝั่งนึงวิ่งไปหา ไปอยู่ด้วยกัน ซึ่งถ้าไม่มีวันนั้นก็จบด้วยการเลิกทุกราย

จากประสบการ์ณตรง ให้คุณเติมใส่ไปเท่าไร ถ้าอีกฝั่งไม่ทำด้วย ยังไงก็เลิกครับ แต่ถ้าอีกฝั่งเติม และรับผิดชอบความสัมพันธ์นี้ ผมว่า ถ้าในประเทศยังไงก็มีโอกาสรอดนะครับ

ของผมตอนเรียน ป ตรี ผมมาเรียนที่เมกา บินกลับไปหาทุกปิดเทอม มีส่งเงินให้ใช้ แถมเรียนจบตั้งใจจะกลับไปแต่งงานด้วย ผมพยายามทำทุกอย่างที่จะทำได้ จนวันนึงเริ่มรู้สึกว่า เหมือนเราทำอยุ่ฝ่ายเดียว แต่ก็พยายามทำเหมือนเดิม ยื้อได้สองปี สุดท้ายทะเลาะกันผมก็เลิกเลยไม่ง้อ มันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ทั้งๆที่ปกติผมเคยง้อ สุดท้ายฟามจริงเปิดเผย ไอ้วันที่เราเริ่มรู้สึกเหมือนเราทำอยู่ฝ่ายเดียว โทรไปแล้วไม่ได้รับ บอกว่าทำงานมาเหนื่อยหลับแล้ว สรุปคือไปมีคนใหม่เรียบร้อย xD ผมเรียนจบได้ข่าวว่าเขาแต่งงานพอดี วันดีคืนดีก็ msg มาขอโทษขอโพยยกใหญ่ เหมือนไปเจอเรื่องไม่ดีมา ไม่ได้ตั้งใจ อยากให้ให้อภัย แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป

ส่วนชีวิตผมหลังจากนั้นได้ท่องยุทธจักรหัวไม่เคยแห้ง จนมาเจอภรรยา ดีฝุดๆอยู่กันมา สิบปีละ ไม่เคยทำเรื่องให้หนักใจ

จาก ปสก ส่วนตัว อยู่ไกลกันยังไงก็เลิก ไม่เหตุใดก็เหตุนึง

อย่างแฟนคนล่าสุดผม ผมย้ายงานมาอีกจังหวัดที่ติดกันเลย เพื่อผลักดันตัวเองให้สูงขึ้น เจอกันทุกเดือนอย่างน้อย 2 สัปดาห์เจอกันที

สุดท้ายไกลกันไม่ยังครบปี เขามีคนอื่น อย่างว่าแหละเราไม่ได้อยู่กับเขาทุกวันเหมือนแต่ก่อน หลังจากนั้นได้ข่าวว่าแต่งงานกัน เขาคงเป็นคู่กันแหละ

ถ้ายังไม่ได้แต่งงานมีลูกกัน รอบตัวผมที่เจอสถานการณ์นี้คือเลิกกันหมดทุกคู่เลยครับ ที่ยังไปรอดคือมีลูกเลยต้องย้ายหางานที่เงินเยอะขึ้น