ก็ว่าก็ว่าอยู่ เซนตัวละ7-8 ปี ตอนขายจะทำงัย ใช้วิธีนี้เอง

คร่าวก็มี 6 คนครับที่หลุดทีมใหญ่ ไดซาสซี่, ชิเวลล์, สเตอร์ริ่ง, ชุควูเมก้า, ดาโตรโฟฟาน่า ,กิลคริสต์ ในนี้ก็เห็น ชิเวลล์ กะ ริ่งนั่นแหละที่ข่าวเงียบกริป ดาโตร กิลคริสต์ สถานะรอขายแต่ถ้าขายไม่ได้มีทีมล่างๆ รอยืมอยู่แล้ว ส่วนไดซาสซี่กะชุควูรราคาเคาะสูงสุดอยู่

พวกตัวส่วนเกินก็ต้องตัดออกแบบนี้เป็นกันทุกทึมอะ ตัวปกติที่จะขายถ้าไม่มีประเด็นอะไรมันก็อยู่กับชุดใหญ่ปกติ

อยากรู้ทีมอื่น เวลานักเตะไม่อยู่ในแผนทำทีม

ก็ให้ซ้อมกับชุดใหญ่หรอ ล็อกเกอร์ก็ชุดใหญ่หรอ

เป็นโลกความจริงที่โหดร้ายและน่าเศร้า ดิซาซี่จริงเป็นคนนึงที่รักทีมมากนะ สังเกตรีแอคชั่นต่างๆตอนยังเป็นตัวเลือกหลักๆ ทุ่มเท สำรองไม่บ่น จบเกมเดินไปดีใจกับเพื่อนๆตลอด

แต่สโมสรใหญ่ในลีคการแข่งขันระดับโลกที่มีแรงกดดันอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ใครต่ำกว่ามาตราฐานและความคาดหวังก็ต้องทำใจเจอสถานการณ์ถูกเขี่ยทิ้งแบบนี้ ไม่มีพื้นที่ให้ใครได้ปรับตัวหรือพัฒนานาน do or die ไม่มีครึ่งๆกลางๆ

ยิ่งเห็นแบบนี้นิ่งนับถือชาโลบาห์ ก็น่าจะเคยอยู่ห้องนี้ แต่ใจสู้ไปยืมตัวก็ตั้งใจทำผลงานโคตรดีจนทีมต้องไปดึงกลับมา แล้วไม่เคยบ่นหรือมานั่งโพสโซเชียลโกรธทีมอะไรเลยก้มหน้าก้มตาพิสูจน์ตัวเอง

เห็นแล้วนึกถึงสัมโอเว่นวันก่อนเลย สโมสรกดดันขายนักเตะคือเรื่องปกติ แต่นักเตะกดดันสโมสรให้ขายตัวเองคือเรื่องผิดต้องโดนด่า

5555

เห็นคนกุมหัวในรูปนี่ทำให้ดูดาวน์ลงไปอีก

น่าเห็นใจ เอาจริงให้อยู่ด้วยกันซ้อมด้วยกันถึงเวลาค่อยออกไปก็ยังมีความทรงจำดีๆอยู่ เจอแบบนี้ไม่อยากจะจำ

เป็นภาพที่ให้ความรู้สึกเศร้าและห่อเหี่ยวใจจริงๆ
เหมือนทางเดินในออฟฟิศไปห้องชงกาแฟ ไม่เหมือนห้องแต่งตัวนักฟุตบอลระดับท็อปเลย
แถมบรรยากาศแวดล้อมด้วยเพื่อนๆ ที่ไม่เป็นที่ต้องการของสโมสรอีก
ใครได้ย้ายก็ดีไป ใครได้อยู่ต่อจิตใจต้องเข้มแข็งจริงๆ เพราะจะวนๆ อยู่แบบนี้
ดังคำบรรยายภาพ “ชีวิตประจำวัน” (ของพวกผมก็งี้แหละ)

เอาใจเค้ามาใส่ใจเรา เป็นเราวันนึงโดนจับมาเหมือนอยู่ห้องเชือด อยู่แบบไม่มีตัวตนในสโมสร ทำดีแค่ไหนโค้ชก็แทบไม่ชายตามอง

แบบนี้แม่ง ดิ่งได้ง่ายๆเลยอ่ะ

อย่างน้อยก็ยังได้เงินมหาศาล งานสบายรายได้ดี

เป็นอีกมุมมองนึงที่ดีมากๆเลยครับ

สัญญาควรจะรัดกุมมากๆเลย ทั้งฝั่งนักเตะและสโมสร

อย่างเคสชไวน์สไตน์เกอร์ กับแมนยู นั่นก็น่าสงสารมาก

แต่นั่นยังดี ที่เค้ามันระดับตำนานไปแล้ว

นักเตะเกรดบี ดาวรุ่งรอวันย้ายไปลีคล่างนี่ น่าสงสารกว่าเยอะ อนาคตอาชีพแขวนบนเส้นด้ายจัดๆ ได้แต่มองดูเพื่อนร่วมทีมได้เล่น ได้โกยเงิน

ความจริงก็คือ เชลซีอยากให้นักเตะที่อยู่ในห้องนี้ทุกคนฟอร์มดี เล่นได้ตามแท็กติกของโค๊ช มีสภาพร่างกายที่ดี ไม่เจ็บ พร้อมลงสนามทุกนัด มีระเบียบวินัยในการดูแลตัวเอง พักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่มีปัญหาต่างๆ นอกสนาม เพราะเชลซีต้องจ่ายเงิน ให้นักเตะพวกนี้ครบถ้วนตามสัญญา ค่าจ้างแต่ละคนก็หลายหมื่น หลายแสนปอนด์/วีค แต่การจะได้อยู่ในทีมชุดใหญ่ และได้ลงเล่นหรือเปล่า ขึ้นอยู่กับผลงานของตัวนักเตะเองล้วนๆ เลย อย่าง ชาโลบาห์ ก็เคยเจอชะตากรรมแบบนี้ แต่มุ่งมั่น อดทน พิสูจน์ตัวเอง พอโอกาสเซ็นเตอร์เชลซีเจ็บเยอะ ทีมชุดใหญ่ก็ดึงกลับมาใช้งาน ทำผลงานดี ก็ได้อยู่กับทีมต่อไป ... ในขณะที่สเตอริ่ง ค่าจ้าง สามแสนกว่าปอนด์ ได้โอกาสลงสนามแต่เล่นแบบ เอื่อยๆ เฉื่อยๆ เลี้ยงบอลไม่ผ่าน แอสซิสไม่มี ยิงประตูไม่ได้ ทีมแพ้ ... ส่วนดิซาซี่ ก็เล่นได้ดีในแบบ เซ็นเตอร์ทั่วไป เคลียร์บอล สกัดบอล พอต้องจ่ายบอล เพื่อบิ้วอัพขึ้นเกมส์ก็ทำไม่ได้ จ่ายบอลเสีย จนทำทีมเสียประตู หลายครั้ง ... ซิลเวลล์ ก็ติดเที่ยวกลางคืน จนร่างกายพักผ่อนไม่พอ บาดเจ็บบ่อย ... ชุควูเมก้าก็ สภาพร่างกายบาดเจ็บบ่อย ได้โอกาสลงสนามเล่นไปสอง-สามนัด เจ็บทีหลายเดือน ... มูลค่าธุรกิจทีมฟุตบอล มันลงทุนไปหลายพันล้าน คงไม่สามารถ ให้โอกาสนักเตะทุกคน ได้ตลอดไปหรอก เล่นไม่ดี เจ็บบ่อย ไม่ดูแลตัวเอง ไม่มีระเบียบวินัยในการใช้ชีวิต นักเตะพวกนี้ก็ต้องออกจากทีมไป ในขณะที่ทีมก็ต้องเดินไปข้างหน้า โดยการหานักเตะคนอื่นมาทำหน้าที่แทน แค่นั่นแหละ