สำนักพุทธยอมรับเองว่าไม่เคยมีการตรวจสอบว่าวัดไหนมีไวยาวัจกรคนที่ถือเงินหรือไม่

เงินที่บริจาคมาแต่ไม่ขอใบ ก็เอาไปโปะให้คนที่บริจาคแต่ขอใบได้เอาไปลดหย่อน

ญาติโยมข้างตัว ก็มีทั้งเอาบัญชีส่วนตัวมารับบริจาค ทั้งเอาเงินไปงอกเป็นธุรกิจอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับศาสนา โดยไม่มีการตรวจสอบมานานมาก

หนักสุดก็เอาไปเลี้ยงสีกา ซึ่งดูๆแล้วมันเยอะจนน่าตกใจ เหมือนพวกพระผู้ใหญ่มองว่าการมีเมียเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

ตู้บริจาค บัญชีวัด ก็ขึ้นกับคนไม่กี่คน ซึ่งอาศัยความเชื่อใจเป็นหลัก ทุกปีจะมีข่าวพระคนสนิทเจ้าอาวาสเชิดเงินหนี เมื่อต้นปีก็วัดหลวงพ่อสมศรีที่เมืองเลย และแน่นอน จับไม่ค่อยได้ ไม่รู้ข้ามไปประเทศไหนแล้ว

สรุปคือเป็นระบบที่ ไม่อยากแตะเงิน แต่เงินเข้าเยอะ เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกัน แต่ภายในเละเทะ

ศาสนาอื่นก็มีนะ แต่ไทยเป็นเมืองพุทธเลยดูเยอะหน่อย พวกโรงเรียนคริสต์ก็เคยมี สุเหล่ามัสยิดก็มี แต่เม็ดเงินและข่าวอาจไม่เยอะเท่า

คำถามคือ ในเมื่อมีกิเลสเยอะแล้วไปบวชทำไม หรือว่าระบบยศมันเข้ากับกิเลสตัวเอง หาเงินง่ายดี เลยอาศัยหากิน

ผมว่าที่ไม่อยากแตะ คือได้กันถ้วนหน้า