คือที่ไทยไม่กล้าขึ้นศาลโลกเรื่องพื้นที่พิพาทเพราะมีโอกาสแพ้สูงแบบเขาพระวิหารใช่ไหมครับ

แบบนี้มันก็ต้องรบกันไปเรื่อย ๆ ซึ่งตอนแรกก็ไม่น่าห่วง เพราะมันสู้เราไม่ได้

แต่จาการแทรกแซงของหลาย ๆ ประเทศ ผมว่าอีกยาวแน่ แล้วเราที่ใหญ่กว่า น่าจะเหนื่อย

งั้นถ้าเรายกพื้นที่พิพาททั้งหมดให้มัน (เฉพาะอันที่คิดว่าแพ้แน่ ๆ ในศาลโลก)

ถ้าตัดเรื่องเสียหน้า เราจะเสียหายขนาดไหนครับ เทียบกับความเสียหายเรื่องสงคราม เศรษฐกิจ ที่กำลังจ่ายอยู่ตอนนี้ อะไรคุ้มกว่ากัน

มั่วบ้านงาน 1:200000 ต่อ

ปัญหาอาจจะเปนเรื่องถ้าเรายอมตรงนี้ มันก้จะอาข้อพิพาทอื่นต่อละใช้อันที่ผ่านๆมามาต่อรองหรือเปล่า


ที่สำคัญละกังวลกันก็เช่นเกาะกูด

ถ้าเกาะกูดมีแนวโน้มจะแพ้ในศาลโลกก็นับด้วยครับ

ถ้าเสียไปจริงๆ ต้องมีคนโดนลงโทษให้สาสมอ่ะ

ถ้าเสียอีก มันก็จะทำแบบนี้เรื่อยๆ

เขมรก็จะเคลมว่าไทยยอมรับแผนที่ 1ต่อ2แสน ก็จะลากเส้นเขตแดนใหม่ยาวๆไปยันพื้นที่ทางทะเล ซึ่งเห็นเขาบอกกันว่ามีเกาะกูดด้วย

ถ้ามองเป็นกลางจริงๆ ก็ต้องโทษผู้ปกครองสมัยนั้นแหละ ที่ไม่ยอมท้วงฝรั่งเศส

ซึ่งน่าจะกลับบ่อไปหมดละ

คงไม่ทันสำหรับชุดนั้นแล้ว แต่รุ่นต่อมาปล่อยให้เสียต่อนี่สิ แล้วชอบมาใช้คำพูดหล่อหรือขอกำลังใจจากประชาชน

ผมว่าทำได้ ยื่นข้อเสนอไปเลย มึงอยากได้กูให้ แต่มึงต้องรับแผนที่ 1 : 50,000 นะ มันก็ได้เฉพาะปราสาทที่อยากได้แหละ แต่พื้นที่ทับซ้อนทั้งหมดจบปัญหา

ผมชอบไอเดียนี้นะ บางทีก็คิดว่าทำไมเอาทหารไปตายเพื่อปราสาทเก่าๆ ถ้าเสียแค่นี้แล้วจบ ไม่ต้องทะเลาะกันอีก ผมเอานะ

มันจะเอายันกรุงศรีอยุธยา และกรุงเทพมหานคร เพราะขโมยคนมันไปพัฒนาเมือง

เอาที่มีโอกาสแพ้ในศาลโลกดิท่าน ไอ้เคลมมั่วๆ ลงเน็ตจะนับเพื่อ

มันก็เอาเข้ามาเรื่อยๆ จนถึงกรุงเทพอะครับ ถ้ายอมครั้งนึ่งแล้ว

ใช่ๆอย่างน้อยต้องว่ากันตามสากลก่อน ให้มีแกน ในการตัดสิน ตามวิชาการ ถ้าไงเสียประมาณนี้ พอรับได้ ก็จบเรื่อง

แต่ปัญหาผมว่าดันอยู่ที่ ผู้มีอำนาจฝั่งเรานี่แหละ ที่แท้จริงบริสุทธ์ใจไหม ในการแก้ไข น่ากลัวสุดๆ มีเบื้องหลังมั้ยวะเนี่ย