แบบคิดไว้อย่างดีว่าจะทำอย่างงั้น อย่างงี้ แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายปิดกั้น อย่างผมตอนนี้คือ อยากขอโทษคนๆนึง แต่ผมไม่รู้ว่าจะเปิดยังไง จะทักไปยังไงให้คำขอโทษที่เตรียมไว้ถูกสื่อออกไป ทักก่อนแล้วรอให้เค้าตอบโดยไม่บอกเรื่องที่อยากพูดจะดีรึเปล่า แต่ถ้าเค้าเงียบแล้วเราตัดสินใจส่งข้อความนั้นทิ้งไว้ ก็เหมือนยัดเยียดรึเปล่า ทักพร้อมบอกว่าคุยเรื่องอะไรก็กลัวจะไม่ได้คุย หรือส่งไปเลยตูมเดียวก็ดูเหมือนจะเอาแต่ใจไป ไม่รู้ว่าเค้าพร้อมรับรู้มั้ย ผมไม่รู้จะยังไงเลยตอนนี้

ช.ม. ถ้าบอกแล้ว อีกฝั่งจะคิดไงก็แล้วแต่เลย

โตขึ้นท่านจะเข้าใจว่า เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

อย่าไปซีเรียสขนาดนั้น ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากคุย ก็คือไม่อยากคุย

ชีวิตจริงไม่ได้มีแต่มิตรหรอก ศัตรูก็มี คนแปลกหน้าก็ต้องมี

รายละเอียดน้อยไปหน่อยครับไม่รู้ว่าท่านไปทำอะไรมาถึงอยากขอโทษ

เอาเป็นว่าใกล้กันไปจนลืมนึกถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายครับ หลายๆครั้งมันเลยกลายเป็นความอึดอัด

ขอโทษต่อหน้าดีที่สุด ผมไม่ชอบเลยขอโทษ บอกรัก อะไรผ่านคีย์บอร์ดเนี่ย

ได้พูดจากใจจริง

ทักษะแรก : โยนความกดดันให้คนอื่น บอกไปเลย

ทักษะสอง : เราอาจไม่ได้สำคัญขนาดนั้น เขาอาจจะไม่ได้อิมแพคอะไรกับคำพูดเราอย่างที่เราประเมินไว้

2อย่างนี้ จะทำให้ชีวิตง่ายขึ้นครับ

อยากขอโทษแฟนเก่า ตอนคบกันผมทำไม่ดีกับเธออย่างนึงไว้ หลังจากเลิกกันเธอก็ยังดีกับผมนะ แต่ผมก็ยังอยากจะขอโทษเธอกับเหตุการณ์วันนั้นจริงๆ มันค้างคาใจผมมาตลอด

ถ้าปลดเรื่องนี้ ผมก็ไม่มีอะไรให้ค้างคาใจอีกแล้ว

อารมณ์คล้ายๆกัน แค่สถานะมันไม่เหมือนกัน

ลองพูดออกไปครับ ผลลัพธ์มันจะยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นไป อย่างน้อยก็ได้พูดขอโทษและมันมาจากใจจริงๆ ลองดูครับ

แฟนเก่านี่แหละครับ
ตั้งแต่ที่แยกกันก็ยังไม่เคยได้พูดคำนั้นเลย ไม่มีแม้แต่โอกาสได้เจอหน้า
ผิดที่วันนั้นผมกอดเค้าไม่แน่นพอ ปกป้องเค้าได้ไม่ดีพอ ด้วยความหน้าบางไม่กล้าขอโทษ เลยทำเค้าหล่นหายจากชีวิตไปตลอดกาล
เห็นจากเฟสเพื่อนผ่านๆ ก็ยังคิดถึง แต่ตอนนี้มันเป็นจุดที่ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ไปทั้งคู่แล้วเลยทำได้แค่เฝ้าดูครับ

หาที่อยู่ แล้วส่งไปรษณีย์ไปครับ

การเขียนจดหมาย มันแสดงถึงความตั้งใจ และความจริงใจ

มันจะไม่เหมือนการพิมพ์แชทส่งไปแน่นอน

พิมพ์มันอาจจะคล้ายกับว่าเป็นการขอโทษแบบส่งๆ

ขอโทษอย่างตรงไปตรงมา ที่เหลือมันก็ขึ้นอยุ่กับอีกฝั่งจะตอบกลับมายังไงเราควบคุมไม่ได้หรอกอย่าไปคาดหวังว่าแบบนุ้นแบบนี้ เราทำสิ่งที่เราทำได้พอ