❤️[ครอบครัวที่เธอจำได้]

1
น้องเต้าหู้เล่าว่า เธอคือเด็กที่เคยถูกแก๊งลักเด็กเอาไปขาย...นี่คือความจริงที่เธอไม่เคยกล้าเล่าที่ไหนมาเป็นเวลาถึง 20 ปี เพราะเธอกลัวคนอื่นจะหัวเราะหรือพูดถึงเธอในแง่ร้ายมาตลอด ซึ่งการเธอตัดสินใจมาพูดออกมาในครั้งนี้เพราะเธอเห็นข่าวของคุณพ่อชาวจีนคนนึงที่ตามหาลูกสาวมานานถึง 19 ปี แล้วในที่สุดก็หาเจอ ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันมากๆ และคิดว่านี่คงถึงเวลาแล้วที่เธอเองจะตามหาครอบครัวที่แท้จริงของเธอสักที เธอพูดทั้งน้ำตาว่า...ไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอจะเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะลืมเธอไปแล้วหรือยัง?

2
ความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวที่แท้จริงที่เธอจำได้ - บ้านเธอมีพ่อ แม่ พี่สาว 2 คน พี่ชาย 1 คน เธอเป็นลูกคนสุดท้อง ถึงแม้เธอจำไม่ได้ว่าชื่อจริงชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน แต่เธอจำได้ดีคือ พ่อแม่รักเธอมากๆ ตอนหลังจำได้ว่าพ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อพาเธอซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปไหนมาไหนตลอด จนวันนึงไปที่ร้านขาย TV แห่งนึงในย่านการค้า พ่อให้เธอเรียกคุณน้าคนนึงที่ร้านนั้นว่า มามี๊ (แม่เลี้ยงของเธอ)

3
เธอจำได้ว่าแม่เลี้ยงรักเธอมากๆ มักจะซื้อกระโปรง, รองเท้าสวยๆให้เธอ เธอจะใส่กระโปรงตัวสวยเต้นไปมาในร้านบ่อยๆ จนวันนึงขณะที่เธอเล่นอยู่นอกร้าน มีคุณป้าคนแปลกหน้ามาทักเธอว่า จะพาไปเล่นที่สนุกๆเอามั้ย เดี๋ยวพาไป ด้วยความไร้เดียงสา เธอขึ้นรถของป้าคนนั้นไป แล้วนั่นคือจุดเริ่มต้นของฝันร้ายของเธอ
[เด็กน้อยที่ถูกขายกับฝันร้ายหลังจากนั้น]

4
ป้าคนนั้นพาเธอไปยังที่ๆไกลมากๆ ไปฝากไว้กับคนแปลกหน้าอีกคน(จุดเปลี่ยนถ่าย) เธอจำได้ ที่นั่นมีเด็กเล็กๆเหมือนเธออีกหลายคน ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กเหล่านั้นจะโตมาเป็นอย่างไรกันบ้าง?

5
มีชายนึงสนใจมาซื้อเธอไป ซึ่งก็คือพ่อเลี้ยงคนปัจจุบันของเธอ เธอจำได้ว่าพ่อเลี้ยงกับคนแปลกหน้าที่จุดเปลี่ยนถ่ายน่าจะเป็นเพื่อนกัน คนแปลกหน้าคนนั้นพาเธอไปที่สถานีรถไฟแห่งนึง แล้วให้เธอยืนนิ่งๆจากนั้นถ่ายรูปให้เธอเพื่อส่งไปให้พ่อเลี้ยงซึ่งเป็น "ผู้ซื้อ" ก่อนจะส่งตัวเธอขึ้นรถไฟไป ซึ่งภาพดังกล่าว(ปกคอนเทนต์ทางขวา)เธอไปพบเข้าในอัลบั้มรูปใน QQ ของพ่อเลี้ยง และแอบเซฟเก็บไว้มานาน

6
คนแปลกหน้าให้ลูกสาวตัวเองเป็นคนพาเธอนั่งรถไฟ มาลงที่มณฑลเหอหนาน ตอนมาถึงเธอยังไม่ได้เจอพ่อเลี้ยง เพราะเขาทำงานอยู่ต่างเมืองตอนนั้น เลยเอาเธอมาฝากไว้ที่บ้านของพี่สาวพ่อเลี้ยง(ป้า) แล้วลูกสาวคนแปลกหน้าคนนั้นก็กลับไป ทิ้งเธอไว้ที่บ้านป้าคนนั้นตั้งแต่นั้น

7
ป้าใช้งานเธอทำงานบ้านสารพัด และยังทำร้ายร่างกาย, ด่าทอเธอบ่อยครั้ง เธอจำได้ว่าป้าชอบหยิกแก้ม หยิกตามแขนขา รวมถึงตบหน้าเธอเวลาไม่พอใจ เธอรับรู้ได้ว่าป้าเกลียดเธอมาก อาหารที่เธอได้กินที่บ้านป้าบ่อยๆคือ หมั่นโถว, ซุปแป้ง(น้ำร้อนผสมแป้งทำอาหาร) กับผักดอง แต่ถ้าเวลามีญาติหรือเพื่อนมาหา ป้าก็จะพูดจากับเธอดีๆ และทำอาหารดีๆให้เธอร่วมโต๊ะด้วย

8
เธอจำได้ครั้งนึงมีญาติป้ามาที่บ้าน ป้าทำอาหารต้อนรับเต็มโต๊ะ มีจานนึงเป็นหมู เธออยากกินมากๆ ก็เอื้อมตะเกียบจะไปคีบ แล้วป้าก็มองเธอตาขวาง เธอกลัวมากๆจึงรีบหดมือกลับ และคีบกินแค่อาหารที่อยู่ตรงหน้า

9
อีกความทรงจำที่เธอจำได้ดีตอนอยู่บ้านป้าคือ ตอน 4-5 ขวบเธอฉี่รดที่นอน สามีป้า(ลุง) ได้ล่วงละเมิดทางเพศเธอ(ไม่ได้บอกรายละเอียด) เธออยากหนีออกจากบ้านหลังนั้นมากแต่ก็กลัวไปหมด และไม่กล้าบอกเรื่องที่ถูกล่วงละเมิดกับใคร เพราะถ้าป้ารู้ ป้าตีเธอตายแน่ๆ

10
เธอยังเคยเล่าว่าชีวิตช่วงวัยเด็ก-วัยรุ่นของเธอเคยพยายาม ฆตต. ถึง 4 ครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ครั้งแรก พยายามกินยาฆ่าแมลง แต่พอดมกลิ่นยาแล้วฉุนมากจึงล้มเลิก, ครั้งที่สอง ไปซื้อยานอนหลับที่ร้านขายยา เภสัชกรน่าจะรู้เลยไม่ยอมขายให้, ครั้งที่สาม พยายามเอามีดโกนกรีดข้อมือกรีดลงไปลึกมากๆจะถึงเส้นเลือดแล้วก็กลัว, ครั้งสุดท้าย แอบเอายาของลุงกับป้าหลายสิบเม็ดมากิน รู้สึกว่าปวดหัวเวียนหัวมากๆ แต่โชคดีตื่นมาไม่เป็นไร
เธอบอกว่าที่เธอเคยพยายามจะจบชีวิตตัวเอง ไม่ใช่เพราะไม่อยากมีชีวิต แต่อยากให้ "ความเจ็บปวด" นี้จบลงเสียที...
[ฝันร้ายช่วงวัยรุ่นกับชีวิตที่เกิดใหม่]

11
พ่อเลี้ยงมารับเธอไปอยู่ที่บ้านในเมือง เธอบอกว่าในสายตาคนภายนอก พ่อเลี้ยงเธอดูเป็นคนดีคนซื่อๆ แต่ลับหลังกับเธอ มีแต่ความรุนแรง และชอบคอยเอาแต่ควบคุมบงการชีวิตเธอ เวลามีเรื่องอะไรที่เธอทำแล้วเขาไม่ชอบ ก็จะเอาแต่คอยบ่นกรอกหูเธออยู่นานมากๆ บางครั้งพอยิ่งบ่นไปอารมณ์ก็จะขึ้น แล้วมาตบหน้าหรือเอาเท้าถีบเธอล้ม

12
เธอมารู้หลังอยู่กับพ่อเลี้ยงว่า ที่พ่อเลี้ยงซื้อเธอมาเพราะอยากให้เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยสูงๆ แบบ ม. ชิงหัว หรือ ม.ปักกิ่ง พ่อเลี้ยงจะได้ดูมีหน้ามีตาในหมู่ญาติๆ เธอเกลียดพ่อเลี้ยงคนนี้มากๆ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเธอ ส่วนตัวพ่อเลี้ยงก็เหมือนจะรับรู้ได้เหมือนกันว่าเธอเกลียดเขา เธอพยายามดื้อและไม่เชื่อฟังเขาตลอด

13
เธอเองผลการเรียนไม่ได้ดีมาก พ่อเลี้ยงก็จะเอาแต่ด่าเธอเรื่องผลการเรียนตลอด ทั้งด่าทั้งทุบตีแบบวันเว้นวัน เธอรู้สึกได้ว่าตอนนั้นเธอเหมือนมึนๆใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดเวลา แม้แต่เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ยังรู้ว่าพ่อเลี้ยงดุเธอตีเธอบ่อยๆ มีครั้งนึงผลการเรียนไม่ดี เธอถูกพ่อเลี้ยงทุบตีจนฉี่ราด...แต่วิชาเรียนที่เธอทำได้ดีคือวิชาพละ เธอบอกชอบออกกำลังกายมากๆ อย่างการแข่งขันกีฬาของโรงเรียนเธอจะได้ที่หนึ่งที่สองตลอด

14
มีอยู่วันนึงเพื่อนบ้านที่เป็นผู้หญิงและอายุใกล้เคียงกับเธอมาขอนอนด้วยที่บ้าน กลางดึกเธอรู้สึกว่ามีมือมาลูบคลำที่ส่วนล่างของร่างกายเธอ เธอแอบเปิดตามองพบว่าคือพ่อเลี้ยงกำลังลวนลามเธออยู่ โดยมีเพื่อนบ้านเธอนอนข้างๆ ตอนนั้นเธอกลัวและอยากกรี๊ดมากๆ แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่แกล้งทำเป็นนอนดิ้นพลิกตัว พ่อเลี้ยงถึงไม่ทำอะไรเธอต่อ

15
หลังจากเหตุการณ์ถูกลวนลามวันนั้น เธอแอบหนีออกจากบ้าน จำได้ว่าวิ่งไปไกลมากๆ จนมาถึงที่คลองแห่งนึง เธอตัดสินใจจะจบชีวิตตัวเองที่คลองแห่งนี้ เลยมายืนที่ริมคลอง ทำท่าเตรียมจะกระโดด แล้วก็มีคุณน้าคนหนึ่งมาจับแขนเธอไว้ไม่ให้โดดลงไป...คุณน้าคนนั้นพาเธอไปที่บ้าน(ของน้า) ให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ แล้วทำอาหารอร่อยๆให้เธอกิน เป็นครั้งแรกที่เธอรับรู้ "ความรักของแม่" จากคุณน้าคนนั้น

16
คุณน้าคนนั้นอยู่คนเดียว ตั้งแต่นั้นมา เมื่อเธอมีเวลาเธอก็จะมาหาคุณน้าคนนั้นที่บ้านบ่อยๆ เหมือนคุณน้าคนนั้นเป็นกำลังใจให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ แต่เธอบอกว่าคุณน้าป่วยหนักต้องกินยา จนสุดท้ายผมร่วงหมดหัว(ทำคีโม)...มีวันนึงเธอเลิกเรียน รีบไปหาคุณน้าเพื่อไปทานข้าวเย็นด้วยกัน พอผลักประตูเข้าไป ก็ไม่เห็นมีอาหารบนโต๊ะหรือมีคนในห้องรับแขก เธอเลยผลักประตูห้องนอนคุณน้าเขาไปดู เห็นคุณน้านอนอยู่บนเตียง เมื่อมาดูใกล้ๆจึงพบว่า...คุณน้าหมดลมแล้ว

17
คุณน้าได้โอนบ้านที่เธอมาหาประจำไว้เป็นมรดกให้เธอ คุณน้าบอกว่า(น่าจะเป็นจดหมายสั่งเสีย) บ้านหลังนี้จะเป็นที่ให้เธออยู่ถ้าไม่มีที่ไป และเธอต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ถ้าเธอสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้วขอให้หนีไปให้ไกล...Aurora บอกว่าตอนนี้เธออยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว มีความสุขดี
[การเดินทางเพื่อตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง]

18
ภาพวัยเด็กที่เป็นเบาะแสเดียวที่โดนแก๊งลักเด็กถ่ายที่สถานีรถไฟ ชาวเน็ตจีนได้ช่วยกันสืบค้นจนพบว่าคือ สถานีรถไฟที่กวางโจว Guangzhou North Station จริงๆ

19
วันที่ 6 ก.ค. 2568 เธอโพสต์คลิปล่าสุดที่เดินทางไปกวางโจว โดยเธอบอกว่าได้เข้าไปแจ้งความเรื่องโดนลักพาตัวในวัยเด็กที่สถานีตำรวจใกล้สถานีรถไฟดังกล่าว รวมถึงเข้าไปติดต่อที่ศูนย์ตามหาคนหาย โดยได้เก็บเลือดเพื่อเอาตัวอย่าง DNA ของเธอไปเทียบเคียงกับในระบบค้นหาคนหาย หากโชคดีพ่อแม่ของเธอได้เคยมาเก็บเลือดไว้กับศูนย์ฯ เธอก็จะได้รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงคือใคร ซึ่งอย่างเร็วที่สุดน่าจะทราบผลใน 5-7 วัน


20
เธอไม่ได้พูดถึงพ่อเลี้ยงของเธอแต่อย่างใดว่า ยังติดต่ออยู่มั้ยหรือได้ตัดขาดไปแล้ว ด้านชาวเน็ตจีนรวมถึงแฟนคลับชาวไทยที่ทราบเรื่องดังกล่าวของเธอต่างก็แห่ให้กำลังใจเธอ และขอให้เธอได้พบกับครอบครัวที่แท้จริงของเธอโดยเร็ว ช่างเป็น 20 ปีที่ยาวนานมากๆ สำหรับลูก 1 คนที่ทุกข์จากพรากจากพ่อแม่ รวมถึงพ่อแม่ที่ต้องทุกข์จากการสูญเสียลูกตัวน้อยสุดที่รักไป...

21
เหตุการณ์ที่ Aurora นำมาเล่า ถือเป็น 1 ในหลายแสนเคสของคดีเด็กหายในจีน ที่ในยุคหนึ่งพ่อแม่ทั่วจีนต่างต้องอกสั่นขวัญแขวนกลัวว่าลูกเล็กของตนเองจะถูกแก๊งลักเด็กอุ้มไปในที่สาธารณะ ซึ่งจนถึงปัจจุบัน เหล่าเด็กๆที่เคยถูกลักพาไป...มีเพียงจำนวนหลักพันเท่านั้นที่หาครอบครัวที่แท้จริงตนเองเจอ และหลายเคส พ่อแม่ของเด็กก็ไม่ได้มีลมหายใจอยู่เพื่อเจอกับลูกแล้ว นั่นจึงทำให้คดีลักเด็กเข้าข่ายความผิดฐานค้ามนุษย์ และถือเป็นคดีร้ายแรงในจีนที่ยังมีโทษสูงสุดคือประหารชีวิตอยู่ในปัจจุบัน

เรียบเรียงจากใน Douyin, Red Note ของเจ้าของเรื่อง

Cr. aurora在泰国（豆腐妹妹）
https://www.douyin.com/user/MS4wLjABAAAARhlYrfBTV7ipFrWe3MXPhXtO4n9CTJ7nlmZkZjT-s4X3KYEM3JWuVv6quClLENFa