นับถึงช่วงต้นปี

ฉะเชิงเทรา
ปราจีน
อยุธยา
ชลบุรี (ไม่นับพัทยา)
ระยอง

พวกนี้คือกลุ่มจังหวัดที่แบก GDP ประเทศอยู่โดยรายได้หลักไม่ได้มาจากธุรกิจบริการเหมือนที่อื่นๆ
แล้วในจังหวัดพวกนี้ไม่ค่อยมีอะไรแฟนซี คนเลยเก็บตังได้มาก
คนทำงานโรงงาน เลิกงานดึก เอาอะไรไปลงไม่ค่อยได้เพราะกลางวันคนก็ทำงานกัน มีเวลาใช้เงินแค่เสาร์อาทิตย์ ไม่มีที่ท่องเที่ยว จังหวัดพวกนี้มันก็เลยไม่ค่อยมีอะไร แต่คนกลุ่มนี้ก็ไม่ได้รวยอะ ก็รายได้ปานกลางอยู่ดี
ผมเคยอยู่ลำพูนยุคที่ยังไม่ได้มีห้างหรือคาเฟ่อะไรไปเปิด คือแทบไม่ได้ใช้ตัง ส่วนยุคนี้แห่เปิดกันเยอะแล้วทรุดร่วมกัน

ในเน็ตที่บ่นกันส่วนมาก จะเป็นจังหวัดที่พึ่งการท่องเที่ยวในสัดส่วนที่มาก ส่วนจังหวัดที่ผมยกตัวอย่างไปไม่ค่อยมีใครบ่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะประชากรน้อยเลยเจอเนื้อหาพวกนี้น้อยหรือเค้าไม่บ่นกันจริงๆ
หลังจากนี้ไอ่จังหวัดพวกนี้กำลังซื้อน่าจะลดเหมือนกัน หลังจากที่โรงงานรถยนต์ทะยอยปิด

กรุงเทพยั่งอ่วม จังหวัดอื่นไม่เหลือ ชลบุรีก็แน่นโซนทะเลครับ

โคราช เงียบมาก ร้านที่ขายดีคือพวกบุฟเฟต์ราคาถูกที่คนรู้สึกกินแล้วคุ้มค่า

พวกคาเฟ่ พวกร้านกาแฟ ตายกันเป็นแถบ

นครปฐม

ใครพอมีข้อมูลมาตอบผมหน่อย โคราช ขอนแก่น อุบล อุดร เป็นยังไงบ้าง

4หัวแถวอีสาน รอดไหมครับช่วงนี้

โชคดีจริงๆ ที่ตัวเองทำงานอยู่ในอุตสาหกรรม ที่ผลิตสิ่งที่เป็นปัจจัยพื้นฐานของเคมีและอาหาร เลยอยู่รอดในภาวะเศรษฐกิจถดถอยได้

หาดใหญ่-สงขลา คนเยอะแต่ไม่ใช่คนในอ่ะ มาเลย์-จีนซะเยอะ แต่สงขลาเดือนนี้กางโผมาละจัดงานกระหน่ำจัดๆไม่รุ้จะเป็นไงนะ ส่วนผมนอนอยุ่บ้านไม่ค่อยไปเลยงานพวกนี้แต่งานบอลลูนอาจจะโดนพาลูกไป

พิดโลกนี่ ป่าช้าดีๆนี่เอง

ศาลายาก็ยอดตก ดีช่วงแถวมหาลัย

ระยอง
รอบๆนิคมมาบตาพุดยังไปได้แทบจะเป็นปกติครับ ตั้งแต่ผ่านโควิดมา (อาหารเที่ยง+กาแฟ)

แต่ในตัวอำเภอใหญ่ๆหรือกลางเมืองแทบตายเรียบเหมือนกัน ไม่ต่างจากที่อื่นครับ