ไม่อยากลงต้นเรื่อง เดี๋ยวจะเป็นประเด็นโจมตีส่วนบุคคลไป เพราะนักเขียนคนนี้ก็มีผลงานที่น่าจะคุ้นตาอยู่



podcast ที่แกเล่า สรุปคร่าวๆได้ว่า

ต้นทุนการผลิตละครไทยต่ำกว่าซีรีส์ต่างประเทศอย่างเกาหลีอย่างมาก
นักเขียนบทคนนี้บอกว่า ซีรีส์เกาหลีหนึ่งตอนอาจมีต้นทุนถึง 10-20 ล้านบาท หรือมากกว่านั้น
ในขณะที่ละครไทยหนึ่งตอนอาจมีต้นทุนเพียง 1 ล้านบาท ละครไทย 30 ตอนทั้งเรื่องอาจมีต้นทุนเพียง 30 ล้านบาท

และมันส่งผลกระทบต่อเวลาในการเขียนบท
นักเขียนบทละครไทยต้องเขียนเพื่อเลี้ยงชีพ (ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ) ทำให้ต้องเขียนหลายเรื่อง เช่น 3 เรื่องต่อปี เพื่อให้อยู่ได้
ซึ่งต่างจากนักเขียนเกาหลีที่อาจเขียนเรื่องเดียวก็อยู่ได้ 5-10 ปี
ข้อจำกัดด้านเวลานี้ ทำให้นักเขียนบทไทยมีเวลาน้อยลงในการค้นคว้าหาข้อมูลหรือรายละเอียดเชิงลึกสำหรับพล็อตเรื่อง
เช่น การอ่านตำราแพทย์เพื่อหาช่องว่างของโรคติดต่อสำหรับพล็อตเรื่องหมอ
ทำให้ส่วนมากแม้จะเป็นซีรีส์โรแมนติคเกี่ยวกับหมอ ก็จะใช้เวลานอกโรงพยาบาลเป็นหลัก
อาชีพเป็นเพียงส่วนนึงของเรื่องเท่านั้น

ต่อมาก็ผลกระทบต่อการถ่ายทำและการสร้างสถานการณ์
เพราะด้วยข้อจำกัดด้านต้นทุนและเวลา ทำให้กระบวนการคิดหรือการสร้างสถานการณ์ในละครอาจน้อยลง
การถ่ายทำมักจะจำกัดอยู่ในสถานที่เดิมๆ หรือใช้เซ็ตติ้งที่เรียบง่าย ตัวอย่างที่นักเขียนท่านนี้บอกก็คือ
การถ่ายฉากตัวละครนั่งคุยกันในครัว หากต้องการให้ตัวละครลุกเดินหรือย้ายที่คุย
(เช่น เดินไปตักข้าวแล้วคุยต่อ) จะต้องมีการเซ็ตไฟใหม่ ซึ่งใช้เวลานานเป็นชั่วโมง
ทำให้ผู้กำกับมักจะให้ตัวละครนั่งอยู่กับที่เพื่อความรวดเร็ว ซึ่งแตกต่างจากซีรีส์เกาหลีที่สามารถลงทุนย้ายกล้อง ย้ายไฟ หรือแม้กระทั่งปิดสถานที่สาธารณะอย่างรถไฟฟ้า ก็มีต้นทุนต่อตอนที่สูงมากๆ

แล้วเมื่อตัวละครทำกิจกรรมเดิมๆ หรืออยู่ในสถานที่เดิมๆ ผู้ชมก็จะวิจารณ์ว่าบทไม่ไปไหน ซึ่งผู้เขียนบทมักจะเป็นด่านแรกที่ถูกด่า

นักเขียนคนนี้ บอกสุดท้ายว่า เชื่อว่าคนเขียนบทเก่งๆ ในประเทศพร้อมที่จะศึกษาและสร้างพล็อตเรื่องที่ดี แต่พวกเขาต้องการ "เวลา" และ "เงินทุน" หากมีเงินทุนและเวลาเท่าซีรีส์ต่างประเทศ ฝีมือของคนทำงานไทยทำได้แน่นอน

เรื่องนี้พวกที่ดูหนังอย่างเดียวแล้วเอาไปเทียบกับตปท.อย่างเกาหลี อเมริกา อินเดีย
แล้วบอกว่า แค่มีบทหนังดีๆ ก็พอแล้ว เรื่องทุนเป็นเรื่องรอง
เวลามีนักเขียนบท หรือคนทำหนัง มาบอกว่าหนังไทย ละครไทย ทุนไม่หนาพอ ก็ด่าเขาว่าก็ไม่ทำบทให้มันดีๆ ทำบทดูถูกคนดู ถ้าทำดีๆ ทุนน้อย ก็ทำหนังดีได้
พวกนี้คือ ไม่ใช่คนเคยทำงานด้านนี้ ดูอย่างเดียว

ทุนที่มากพอ ก็ทำให้คนทำงานมีเวลาทำงานละเอียดขึ้น มีเงินไปจ่ายเพื่อทำรีเสิร์จ ค้นคว้าหาข้อมูล จ่ายเงินให้ที่ปรึกษาที่มีความรู้เฉพาะทาง เพื่อเอามาประกอบการเขียน มีเวลาในการทำดราฟท์ 1-2-3-4-5
จ้างคนรีวิวบท ปรับบท จ้างคนมาต่อบท

แต่ละครไทยมีงบ 20-30 ล้านนี่คือเก่งแล้ว มีงบให้คนเขียนบทไม่ได้เยอะ
ผมเคยถามเพื่อนที่ทำละครให้ช่องหนึ่ง บอกมีงบให้ 2-3 แสน
ถามว่าถ้าทำงานหนึ่งปีได้ 2-3 แสน พอใช้ไหม ไม่ใช่พนักงานประจำเพิ่งเริ่มทำงาน

คนเขียนบทเก่งๆ ของซีรีส์เกาหลี ที่ทำ Kingdom, Jirisan, Signal หรือ Mouse, Black, God's gift:14 days เขาทำงานพัฒนาบทเขียนบท 2-3 ปี กว่าจะได้บทซีรีส์ดีๆ ออกมาทำ
ถ้าได้ค่าจ้างสัก 4-5 แสน ทำงานสามปี จะพอใช้ไหมละครับ

ดังนั้นอุตสาหกรรมหนังละครไทย มันก็เลยมีค่าเฉลี่ยผลงานออกมายังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะถ้าทำแบบเป็นอาชีพหลัก มันก็ต้องรับงานเยอะหน่อยต่อปี เพื่อให้มีรายได้พอเลี้ยงตัวและครอบครัว

เรื่องนี้พวกที่ดูหนังอย่างเดียวแล้วเอาไปเทียบกับตปท.อย่างเกาหลี อเมริกา อินเดีย
แล้วบอกว่า แค่มีบทหนังดีๆ ก็พอแล้ว เรื่องทุนเป็นเรื่องรอง
เวลามีนักเขียนบท หรือคนทำหนัง มาบอกว่าหนังไทย ละครไทย ทุนไม่หนาพอ ก็ด่าเขาว่าก็ไม่ทำบทให้มันดีๆ ทำบทดูถูกคนดู ถ้าทำดีๆ ทุนน้อย ก็ทำหนังดีได้
พวกนี้คือ ไม่ใช่คนเคยทำงานด้านนี้ ดูอย่างเดียว

ทุนที่มากพอ ก็ทำให้คนทำงานมีเวลาทำงานละเอียดขึ้น มีเงินไปจ่ายเพื่อทำรีเสิร์จ ค้นคว้าหาข้อมูล จ่ายเงินให้ที่ปรึกษาที่มีความรู้เฉพาะทาง เพื่อเอามาประกอบการเขียน มีเวลาในการทำดราฟท์ 1-2-3-4-5
จ้างคนรีวิวบท ปรับบท จ้างคนมาต่อบท

แต่ละครไทยมีงบ 20-30 ล้านนี่คือเก่งแล้ว มีงบให้คนเขียนบทไม่ได้เยอะ
ผมเคยถามเพื่อนที่ทำละครให้ช่องหนึ่ง บอกมีงบให้ 2-3 แสน
ถามว่าถ้าทำงานหนึ่งปีได้ 2-3 แสน พอใช้ไหม ไม่ใช่พนักงานประจำเพิ่งเริ่มทำงาน

คนเขียนบทเก่งๆ ของซีรีส์เกาหลี ที่ทำ Kingdom, Jirisan, Signal หรือ Mouse, Black, God's gift:14 days เขาทำงานพัฒนาบทเขียนบท 2-3 ปี กว่าจะได้บทซีรีส์ดีๆ ออกมาทำ
ถ้าได้ค่าจ้างสัก 4-5 แสน ทำงานสามปี จะพอใช้ไหมละครับ

ดังนั้นอุตสาหกรรมหนังละครไทย มันก็เลยมีค่าเฉลี่ยผลงานออกมายังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะถ้าทำแบบเป็นอาชีพหลัก มันก็ต้องรับงานเยอะหน่อยต่อปี เพื่อให้มีรายได้พอเลี้ยงตัวและครอบครัว

ทุนเยอะไม่ได้การันตีคุณภาพก็จริง แต่ ผกกเก่งๆ บทดีๆ นักแสดงเก่งๆ โปรดักชั่นดีๆแพงๆ ใช้เงินทั้งนั้น

ขนาดซีรีส์เกาหลีหรือจีน ก็ยังเห็นๆเลยว่าเรื่องไหนที่สตรีมมิ่งลงทุนจ่ายหนัก งานก็จะเนี๊ยบกว่าซีรีส์ตามทีวีทั่วๆไปมาก

อ่านต้นเรื่องแล้วจำได้เลยว่าใครพูด
เคยดูคลิปนี้ แต่ก็เห็นด้วยครับ

แสดงว่าคนนอกวงการ เค้ามองอาชีพพวกนี้เป็นศิลปินอย่างเดียวเลยอ่ะสิ
ไม่ได้รู้สึกว่ามันก็เป็นอุตสาหกรรมอย่างนึง

ศิลปินต้องกัดก้อนเกลือกิน
จะมารวยกว่าคนทำอุตสาหกรรมหนักได้ยังไงกัน (อันนี้ประชด)

มันต้องมีคนคิดแบบนี้แน่ๆ

เรื่องทุนน้อย(หรือกดค่าแรง)เป็นปัญหาของทั้งกองถ่ายครับ

ทุกคนในกองได้รับค่าตอบแทนที่ต่ำกว่าปกติทั้งหมด ตั้งแต่เด็กเดินไฟ ยัน นักแสดง

มันไม่ใช่แค่คนเขียนบทน่ะสิ คนเบื้องหลังทั้งวงการโดนกดค่าแรงกันสุดๆ ยังไม่รวมการโดนขโมยงาน การเคลมเครดิต หรืออีกมากมาย

อย่างละครไทย เราจะเห็นคนรวยแค่ 2 กลุ่มจากอุตสาหกรรมนี้คือ ผู้จัด กับ นักแสดงนำ

เรื่องการเปลี่ยนสถานที่ถ่ายทำ เปลี่ยนสถานการณ์ ถึงจะมีส่วนจริง และมีเรื่องทุนเข้ามาเกี่ยวข้อง

แต่ผมไม่ซื้อ ถ้านักเขียนบททีวี ยังไม่เท่าไหร่ แต่นักเขียนบทหนังนี่อีกเรื่อง

เหตุผลเพราะ ฮอลลีวูดเอง ก็มีหนังที่ถ่ายทำแบบ one location แล้วออกมาดีก็มี คะแนนรีวิวก็โอเค

อย่างเรื่อง Buried, Saw 1, Phone Booth หรืออย่างหนัง one location ที่ส่วนตัวชอบที่สุดอย่าง Locke

เรื่องที่ว่าทั้งหมดคะแนนก็ใช้ได้หมดเลย ไม่ใช้ location พร่ำเพรื่อด้วย

แล้วไอ one location แบบที่ท่านว่า ของฮอลลีวูด จะมีสักกี่เรื่องที่ทำออกมาดี

ของฮอลลีวูด ทำหนังเป็นสิบ เป็นร้อย หลุดมาดี 1 เรื่องคนชมกันทั่วบ้านทั่วเมือง

เทียบของไทย ผมว่า มันมีไม่ถึงหลักร้อยขนาดนั้น