เข้าใจแหล่ะว่าคนเราร่างกายไม่เหมือนกัน

แต่มันพัฒนากันไม่ได้เหรอไง สำหรบบางคน

บางพวกที่เล่นเป็นปีเป็นชาติ 90 นาทีรัว ๆ ไม่เจ็บไม่ป่วย
บางพวกวิ่ง 5-10 นาที ก็เจ็บยาวเป็นเดือน
บางคนมรึงไปเจ็บตอนไหน แค่ซ้อม วอร์มก็เจ็บ

พวกซวยโดยตำแหน่ง มักโดนโฟกัสหนักจากคู่แข่ง
เช่น แมคอัลลิสเตอร์ หน้าตาก็ไม่ได้อ้อนตรีน แต่เห็นโดนประจำ

พวกซวยโดยจังหวะ โดนหล่นทับ โดนชนผิดจังหวะ ลงผิดท่า ฯลฯ

คิดว่าไงกันครับ

ควรเห็นใจ ? หรือ ไร้ประสิทธิภาพ ?



เชิญออกความเห็น

เจ็บ = ลงเล่นไม่ได้ สำหรับผมเท่ากับอ่อนอ่ะ คนอื่นไม่เจ็บแต่ไม่เก่งเท่า ทำผลงานได้เรื่อยๆ

ไอ้นี่เก่งแต่เจ็บบ่อยเจ็บยาว กลับมาก็ทำผลงานเท่าไอ้คนแรกไม่ได้ หาคนที่มันแข็งแรงไว้ก่อนดีกว่า

ดูอย่างไอ้โล่ของยูไนเต็ดงี้ วันนึงขาดมันไปก็คิดถึงมัน ผมขอคนแข็งแรงดีกว่าครับ

ต้องแยกออกเป็นสองเคสครับ นักเตะบางคนเขาก็วินัยสูงมากๆ แต่มันก็เจ็บจริงๆ
นักเตะแบบร็อบเบ็นอะ ผมเห็นใจมากๆเลยนะ

เป็นคนที่ร่างกายฟิต และดูดีตลอด ไม่เคยเห็นแกลงพุงเลย มีแต่กล้ามเนื้อ

หรืออย่างมาร์โก้ รอยส์ ก่อนไปบอลโลก 2014 แกโคตรฟิต และกำลังพีคเลย พอเจ็บครั้งนั้น ก็คือเจ็บยาวๆเลย

แต่ถ้าเคสแบบอาซาร์ โด้อ้วน หรือพวกไร้วินัย อันนั้นคือไร้ประสิทธิภาพในการเป็นนักบอลอาชีพ ไม่ให้เกียรติอาชีพตัวเอง

น่าเห็นใจครับ
นักกีฬาอาชีพพวกนี้ไม่มีใครอยากเจ็บบ่อย
แต่ร่างกายบางคน มันได้แค่นั้นอะ
ยิ่งพวกที่เจ็บยาวตั้งแต่เด็ก
เหมือนร่างกายจะพัฒนายากละ
ดูโจโกเมซ อยู่เฉยๆก็เจ็บ เจ็บบ่อย เจ็บยาว
อีกคนที่น่าสงสาร ไดส์เลอร์
พรสวรรค์สูงสุดของเยอรมันยุคนั้น
เจ็บที แทบหายจากวงการ
ผมถึงไม่ค่อยฝากความหวังกับเด็กที่มีประวัติเจ็บยาว
เจ็บบ่อยเลยครับ ความเสี่ยงมันสูง

แต่ไร้วินัยนั่นอีกเรื่องนะ
อันนั้นไม่น่าเห็นใจละ ทำตัวเอง

ไม่มีใครอยากเจ็บ แต่ขอยกตัวอย่างคนที่เจ็บจนหงุดหงิด คือ
เกต้ากับธิอาโก้ คือรอแล้วรออีก เมื่อไหร่จะมาช่วยทีมว้า
มันก็เจ็บอยู่นั่น เจ็บจนเราท้อเอง กลายเป็นทีมจ่ายเงินเลี้ยงไว้ ตัวใหม่ก็ไม่ได้เข้ามาเพราะติดพี่แก
ทีมก็มีตัวเลือกน้อยลงแบบเลี่ยงไม่ได้

ในมุมแฟนบอล แรกๆก็เห็นใจนะ..แต่ถ้าบ่อยๆจะเริ่มรำคาญ (พอดีเห็น gif ท่านบน..ไอ้นาบี้เนี่ยล่ะ เห็นปุ๊บหงุดหงิดปั๊บ )

แต่ก็ต้องดูเป็นเคสๆไปด้วยแหละฮะ บางคนเจ็บแบบเลี่ยงไม่ได้ เช่นอุบัติเหตุหนัก(ในสนาม,ตอนซ้อม) แล้วกลับมาไม่เหมือนเดิมอีกเลย

ไอ้ที่น่ารำคาญคือเจ็บเล็กเจ็บน้อยเจ็บอยู่นั่น อยู่ทีมเก่าไม่เห็นเคยเป็น หรือพอกลับไปเล่นทีมชาติวิ่งปร๋อได้ทุกนัด

หน้าเกอิต้าลอยมาเลยครับ ตามด้วยโชต้า

ทั้ง 2 อย่างแหละ น่าเห็นใจในฐานะคนๆ นึง และมองว่าไร้ประสิทธิภาพในฐานะคนขององค์กร

ไอ้นาบี้นี่ขั้นสุดแล้ว เจ็บจนไม่ได้ลงเล่น แต่กระแดะอยากไปทีมชาติแล้วก็เจ็บกลับมาอีก

แล้วทะลึ่งบอกว่าทีมไม่ให้โอกาสลง โถ่ มึงลงให้ได้ก่อน

การไม่เจ็บง่ายๆเป็นพรสวรรค์อย่างนึงละกัน
อย่างโชต้า โกเมซ ฟอร์มดีๆก็เจ็บแบบงงๆ จนบางทีสงสัยเอ็งไปเจ็บจังหวะไหนวะ
ซาลาห์โดนเตะตลอดไม่เคยเจ็บหนัก(ที่จำได้ก็มีจังหวะรามอสทุ่มที่เจ็บไหล่หลายเดือน)
ผมว่าไม่ได้ไร้ประสิทธิภาพหรอก นักเตะเองก็ไม่อยากเจ็บ
แต่ถ้าไม่ไหวก็ต้องย้ายไปลีครองๆ ไม่ได้ใช้ร่างกายมากเหมือนลีคระดับท็อป

ไม่ต้องเห็นใจหรอกเพราะได้เงินค่าจ้างอยู่นะพวกเจ็บ นานๆจะมีซักเคสที่ยอมไม่เอาเงินถ้าลงเล่นไม่ได้

70-80% น่าเห็นใจมากกว่า อย่างรอยส์แบบข้างบนว่า

ฟาติ ก่อนแฟนบาร์ซ่าจะด่าทุกวันนี้ ผ่าเข่าไป 3 รอบตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 อ่ะ

ฟิล โจนส์ก่อนจะโดนล้อช่วงท้ายๆอาชีพตอนขึ้นมาใหม่ๆคาเปลเล่ที่คุมอังกฤษตอนนั้นอวยถึงขั้นบอกบาเรซี่ของอังกฤษเลยมั้งถ้าจำไม่ผิด

ซานติ กาซอล่า พอโดนเคสเจ็บทีก็เจ็บจนน่าสงสารจริงๆ
อาบู ดิยาบี้ เจ็บจนท้อ

สภาพอากาศที่อังกฤษโคตรเอี้ย เอื้อต่ออาการบาดเจ็บสูง แถมบอลไม่มีพักหนีหนาว เล่นก็แรงไม่มีถนอมนักเตะ กรรมการก็ไม่ค่อยจะปกป้อง ส่วนตัวผมเห็นใจบางคนเจ็บไม่หายขาดสักที แต่ก็ต้องดูด้วยวินัยมันดีไหม แบบลุคชอ ขาหักมาแบบโคตรน่ากลัว จากฟอร์มโคตรเทพ ต้องมาเจ็บรัวๆเหมือนหมดอนาคต มันก็น่าเห็นใจ

เห็นใจครับ บางคนมันก็โชคร้ายจริงๆ