นึกถึงสมัยไป ออแพ ไปอยู่กับครอบครัวของคุณหมอท่าหนนึ่งที่ แคนาดา ได้เป็นพี่เลี้ยงเด็ก 2 คน
ทุกๆ ฮอลิเดย์ ไปเที่ยวนอกบ้าน เราจะถูกพาไปด้วย ในฐานะ คนในบ้าน ปีแรกๆ ก็เกรงเหมือนกันครับ
ทำตัวไม่ถูกครับ และอีกอย่างหนึ่ง คือ เวลาไปเที่ยวข้างนอก แม้ว่าเจ้าของครอบครัวจะออกค่าใช้จ่ายให้
แต่ มันก็มักจะมีค่าใช้จ่าย ที่เพิ่มเติมเสมอ ครับ ซึ่งตรงนี้เจ้าของบ้านจะมีพอคเกตมันนี่ให้เราทุกครั้งตลอด
เสมือนวันนั้นยังเป็นวันทำงานอยู่ ซึ่งก็เป็นเหมือนค่าแรงครับ

แม่บ้านของท่านอาจจะยังไม่คุ้นชิน กับการไปเที่ยวกับเจ้านาย ซึ่ง ต้องใช้เวลาและควรจะบอกให้เค้าเข้าใจครับ

ให้เขาหยุดนอนเฉยๆ ได้พักแบบนั้นเขาน่าจะสบายใจกว่าไม่ต้องนั่งรถให้เหนื่อยด้วย คนทำงานบ้านทุกวันอยู่แต่บ้าน การออกไปข้างนอกมันปรับตัวไม่ทันเหมือนกันนะ ผมนานๆไปเดินห้างที เจอคนเยอะๆผมยังอึดอัดเลย

บางครั้งเขาแค่ได้นั่งนิ่งๆ อยู่ที่บ้าน กินไม่รีบเร่งเหมือนได้ชาร์ตแบตแล้ว ไม่ต้องไปไหนไกลเลย

ไปกับนายยังไงก็เกร็งครับ มันทำตัวไม่ถูกแหละว่านี่งานหรือไม่งาน ถึงนายจะบอกตามสบายก็เหอะ
พี่เค้าอาจจะคิดเหมือนเวลาบ.พาพนักงานไปเอาท์ติงก็ได้ คนจัดก็ชอบบอกว่าให้ไปเที่ยวกันสนุกๆทำไมไม่ค่อยอยากไป แต่มันก็มีหลายคนที่รู้สึกว่า ไม่ใช่เที่ยวเหอะ แถมเอาวันหยุดกูไปอีก แทนที่จะได้อยู่บ้านทำโน่นทำนี่ อยากให้รางวัลอะไรก็ให้โบนัสเพิ่ม แฮปปี้กว่า

ให้เป็นเงินโบนัสและวันหยุดพักร้อนให้เขาไปเที่ยวกับครอบครัวครับ การเที่ยวแบบนี้อาจจะไม่ใช่ไลฟ์สไตล์ของเขา และเป็นการไปกับเจ้านายด้วย มันไม่เป็นตัวของตัวเองอะครับ

สมัยผมทำงานบริษัท ผมก็ไม่ค่อยอยากจะไปเที่ยวกับบริษัทนะ แต่มันต้องไป ผมเลยเลือกต่อรองกับบริษัทว่า ผมไม่ไปรถตู้หรือรถบัสของบริษัทนะ เดี๋ยวผมขับรถไปเอง ค่าน้ำมันผมออกเอง แล้วก็มีพนักงานหลายๆ คนที่คิดเหมือนผม ติดรถไปกันเอง ซึ่งผมไปถึงหน้างาน โน่น ค่ำเลยครับ ร่วมกินเลี้ยงอาหารค่ำแล้วเข้านอน ตอนเช้าผมก็ไม่ไปทำกิจกรรม นอนจนเช็คเอ้าท์แล้วขับรถกลับ ซึ่งไม่ใช่ผมคนเดียวที่ทำแบบนี้ หลายคนก็เป็น ซึ่งนี่ผมมองเป็นข้อดีของบริษัทนะ คือทั้งพนักงานและบริษัทถอยกันคนละครึ่ง

คนเราชอบไม่เหมือนกัน และตอนนี้คุณรู้แล้วว่าเขาชอบแบบไหน ครั้งหน้าคุณก็ไม่ต้องทำแบบเดิม จบ ดีสะอีก คุณก็ประหยัดไปหนึ่งหัว เขาก็ได้พักผ่อนเงียบๆตามใจต้องการ

ป้าแม่บ้านชวนไปสปาก็ปฏิเสธขออยู่ในห้อง

ให้เขาหยุดแล้วกลับไปหาครอบครัวของเขา
หรือไปทำกิจกรรมตามใจในแบบที่เขาชอบ
ไม่ต้องอยู่กับคุณสักพัก

น่าจะสบายใจและได้พักมากกว่าในมุมของเขา

ตูไม่ได้อยากเที่ยว เขาคงคิดในใจ 55

ผมก็มีแม่บ้านคล้ายๆท่านเลยครับ อยู่กันมานานมาก ถ้านับจริงๆน่าจะ 2 ใน 3 ของชีวิตผมเลย สำหรับผมคือแทบจะเหมือนเป็นแม่อีกคนเลย


เข้าใจความหวังดีของท่านเลยครับ ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่เอ็นจอยครั้งหน้าท่านลองรูปแบบอื่นก็ได้ครับ คนเราพอไปอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยครั้งแรกๆต้องเกรงเป็นธรรมดา อย่างแม่บ้านผมเค้าก็เหมือนกันครับ ผมแก้ด้วยการที่ผมพยามสังเกตว่าแกชอบอะไร อยากได้อะไร อย่างของผมแกชอบปลูกต้นไม้ ชอบพวกของสะสมหรืองานคราฟถ้วยชาม วันหยุดผมก็พาแกไปที่ที่มีของพวกนี้ ปากแกบอกแกไม่ชอบเที่ยว แต่กลับมาได้ต้นไม้ ได้ของติดมือมาเต็มเลย ดูแกแฮปปี้ผมก็แฮปปี้

อีกเรื่องนึงคือพอแกอายุมากขึ้น ก็คุยกันกับแม่ว่าให้แกทำงานน้อยลง วีคนึงเข้าแค่ 3 วันพอ รวมถึงถ้ามีวันหยุดนักขัตฤกษ์ ให้แกหยุดให้หมด ข้อดีคือวันหยุดพวกนี้ลูกแกก็หยุด จะได้เจอหน้ากันที่บ้าน เข้างานก็ไม่ต้องเช้ามาก ซัก 10 โมง แกจะได้ไม่ต้องรีบมาก ส่วนพวกงานบ้าน อะไรที่ทุ่นแรงแกได้ผมก็พยามหามาติดบ้าน อย่างหุ่นยนต์ดูดฝุ่น ถูพื้น อันนี้คือทุ่นแรงแกได้เยอะมาก งานถูพื้น กวาด แกไม่ต้องทำเลย

ท่านลองเอาอะไรเล็กๆน้อยๆพวกนี้ไปลองใช้ดูก็ได้ครับ บางทีสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะเป็นความสุข มันอาจจะไม่ใช่สำหรับเขา เขาอาจจะมีความสุขกับสิ่งอื่นมากกว่า คอยสังเกตแล้วให้เขาในเรื่องพวกนั้น น่าจะช่วยได้เยอะครับ

ถ้าเป็นคนเก่าคนแก่เค้าติดเกรงใจอยู่แล้วครับ แล้วด้วยอายุและไลฟ์สไตล์ก็คงไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้ ท่านเป็นคนมีน้ำใจเป็นเรื่องที่ดีแล้ว แต่ถ้าเอาแบบไม่ต้องคิดเยอะเป็นผมก็คงให้เป็นเงินโบนัสและให้วันหยุดงานเพิ่ม เผื่อเค้าจะเอาเงินและเวลาที่ได้ไปใช้ตามความชอบของเค้าแทน