แล้วแต่งานนะ ถ้า ชาวสวน ชาวนา ยิ่งทำงานหนัก ร่างกายก็จะแข็งแรง
เพียงแต่ กินอาหาร + พักผ่อน

คนยุคสมัยพ่อแม่ ผม ร่างกายแข็งแรงนะ แม้ทำงานหนัก

แต่ถ้า ที่ คุยกันในที่นี้ น่าจะ ทำงาน ใน Office มั๊ยครับ

ยุคนี้สุขภาพดีก็ต้องใช้เงิน ไม่น้อยด้วย

ผมว่าสุขภาพสำคัญกว่าเงินมาก
เพราะผมป่วยครับ ประสบการณ์เกือบตายก็ผ่านแล้ว

ส่วนตัวคิดว่าหลายคนที่ยังไม่คิดแบบนี้คือคนที่ยังไม่ป่วยครับ พอป่วยแล้วจะรู้สึกว่าเงินสำคัญน้อยลงมากครับ

ไอ้เรื่องรักษาโรคจะต้องใช้เงินก็อีกเรื่องนะ ผมว่าเอามาปนกัน มันก็จะเป็นคนละหัวข้อกัน

สุขภาพสำคัญกว่าเยอะครับ สุขภาพแย่มันฉุดการเงินเละเลยนะครับ

ไม่กล้าฟันธง คำถามแบบนี้ตอบยาก จนกว่าจะได้ลองแก่หรือป่วยหนักๆ แต่ทุกคนที่อายุมากแล้วใกล้ตัวทุกคนตอบเหมือนกันหมด ขอสุขภาพ เพราะพอแก่แล้วถ้าสุขภาพไม่ดี มีเงินกินก็กินไม่อร่อย กินอะไรก็ต้องคิดต้องระวัง มีเงินไปเที่ยว ตปท แต่เดินเหินไม่ปกติ อยากไปไหนดูอะไร ไปกินอะไรที่เป็นการหาความสุขก็แสนลำบาก

รู้จักพวกทำงานก่อสร้าง ชาวสวน ชาวนา ถ้าเป็นกลุ่มที่รักษาตัวดีหน่อย พวกนี้แก่แล้วสุขภาพกายดีกว่าพวกมีเงินนั่งกินนอนกินหรือใช้หัวทำงาน เพราะกิจวัตรประจำวันพี่แกใช้แรงยิ่งกว่านักกีฬา ได้อาบแดด อยู่ที่อุณหภูมิน้องๆซาวหน้า (แต่มันต้องไม่หนักเกินจนฝืนนะ อันนั้นก็เหมือนนักกีฬาที่เจ็บแล้วฝืนเล่น) อายุเยอะยังแบกของสบาย ไม่ต้องง้อฟิตเนส ถามว่าทำไมถึงยังต้องทำงาน ก็มันต้องทำมาหากิน แต่สุขภาพมันดีไปเองโดยไม่รู้ตัว แต่ถามว่าทำไมส่วนใหญ่คนกลุ่มนี้สุขภาพไม่ดี ก็ไปสายเหล้ายายาเส้น ถ้าชาวนาก็โดนสารเคมีฉีดพ่นเยอะ ต้นทุนตัวงานมันเสริมสุขภาพอยู่แล้วถ้าไม่หักโหม แต่มันต้องเอาเรื่องพวกเหล้ายาสารเคมีที่อันตรายออก ไม่งั้นก็บั่นทอนสุขภาพอยู่ดี

อีกเรื่องจากคนที่เป็นมะเร็งคือมีเงินเท่าไร ป่วยทีก็หมด มีสิบล้านก็หมดสิบล้าน ไม่หายด้วยนะ

ถ้ามีเงินมากพอผมคิดว่าสุขภาพสำคัญสุด

ถ้าให้จัดลำดับผมให้เรื่องสุขภาพนั่นแหละครับ

เรื่องมันยาว เดี๋ยวสัก 40+ ก็จะเข้าใจ

หมดดิ เอาไปทำบ้านสวนแบบโหดๆ ไง เดี๋ยวก็ถมตรงโน้น ขุดตรงนี้ สร้างอันโน้นอันนี้ไปเรื่อยๆ

ผมกล้าพูดเลย ยอมจน แต่แข็งแรง มันย่อมดีกว่า ถ้าเลือกแบบสุดโต่งอย่างใดอย่างหนึ่ง

ถ้าร่างกายแข็งแรง โรคไข้ไม่มี พุงไม่มี ยกของหนักๆได้ อึดทน

มั่นใจว่ายังไงก็หางานทำได้ คนรับแน่นอน ไข่ต้มก็กินไปดิวันละ8ฟอง จนแถมสุขภาพดีด้วย

กลับกันคนรวยแสนล้าน ถ้าป่วยติดเตียง มะเร็งระยะท้ายๆ ต้องนั่งรถเข็น

จ่ายเงิน9หมื่นล้านเพื่อให้หาย เขาก็ยอมจ่าย แต่ประเด็นคือโลกไม่ได้ใจดีกับคุณขนาดนั้น

ถ้ามันสายไปแล้วเงินมันจ่ายไม่ได้ รอตาย100%

กลับกัน คนแข็งแรงๆมันจะจนแร้นแค้นขนาดไหน ไปช่วยอาสา ทำงานรับเงินขั้นต่ำ หรือไปกินข้าววัดมันก็ได้ละวะ

ผมถามเลยตอนนี้จน ไปขอเงินข้าววัด หรือทำงานรายได้ขั้นต่ำ
vs
รวยล้นฟ้า แต่นอนติดเตียง นั่งรถเข็น คุณจะเลือกอะไร???
คำตอบโคตรง่าย 99%ผมว่าตอบเหมือนกันหมด

อย่างว่าครับถ้าคนเราไม่ยึดติด สุขภาพดี เงินมีพอใช้ มันก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว

"ความเจ็บป่วย คือบททดสอบของชีวิต...ในบั้นปลาย"

สมัยเด็กเคยแข่งขันกันว่า ใครกินเก่ง ใครอ้วนท้วนสมบูรณ์
เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของความมีพร้อม ความสุข และความอบอุ่น

พอเข้าสู่วัยเรียน ก็ต้องแข่งกันเรียน ใช้สมอง ใช้พลัง เพื่อให้ได้สิ่งที่ดีในชีวิต โตเป็นผู้ใหญ่ ก็ทุ่มเททำงาน หารายได้ กินหรู อยู่สบาย เข้าสังคม

ทุกสิ่งที่เคยใส่เข้าร่างกาย
ทุกอย่างที่เคยใช้ร่างกายอย่างไม่ถนอม
ล้วนสะท้อนกลับมา...ในวันหนึ่งของชีวิต

เมื่อเข้าสู่ช่วงปลายของวัย หรือปลายของทางเดิน ความเจ็บป่วย ไม่ใช่แค่สิ่งที่เกิดขึ้น
แต่มันคือบทสรุปว่า "เราใช้ชีวิตมาอย่างไร"

ทุกโรค ทุกความอ่อนล้า ทุกความทรมาน
คือตัวแทนของสิ่งที่สะสมไว้ในอดีต

บางคนใช้ชีวิตจนลืมดูแลตัวเอง
บางคนรู้ตัวเมื่อมันสายเกินไป

ไม่ว่าอย่างไร สัจธรรมก็ยังคงเหมือนเดิมเสมอ... "เกิด แก่ เจ็บ ตาย"

และเมื่อถึงวันนั้น สิ่งเดียวที่ทำได้
คือยอมรับ ปรับใจ และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด