ผมพยายามประหยัดขึ้น แต่มันมีค่าใช้จ่ายบางตัวมันสวนทาง ยังกดไม่ลงจริงๆ ก็คือเรื่องลูก เพราะลูกเริ่มโตเป็นสาวแล้ว เจอค่าเทอม ค่าเรียนพิเศษก็ต้องเรียนเพิ่มขึ้น ค่าจิปาถะ เสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว skincare ส่วนเรื่องงานปัจจุบันก็เป็น เดอะ แบก คนนึงของบริษัทแล้ว แต่ก็ต้องเพิ่ม skill ที่จำเป็นอยู่ตลอดเวลา (สาย tech)

ส่วนตัวเพิ่มเงินออมเพิ่มขึ้นจากปกติ อีก 20% (เริ่มมาตั้งแต่ปีใหม่)
ผมฐานไม่เยอะ fix cost ปีนี้ไม่รวมค่ากินประมาณ 20% ของรายได้

แต่ก่อนกินใช้ยับๆ ลดค่าใช้จ่ายพวกนั้นลงมาสำรองเพิ่มขึ้น

เพราะบาทแข็งนี่แหละครับ ทำให้ไทยแย่ เพราะเราเน้นส่งออกเป็นหลัก ส่วนที่บาทแข็งเพราะต่างชาติ

หาที่พักดอลล่า เข้ามาซื้อพันธบัตรไทยเยอะครับ

ผมประหยัดมากขึ้น กินประหยัดขึ้น ชงกาแฟดื่มเอง
พวกก้อนใหญ่ๆ ก็ยังไม่ใช้
รถใหม่ยังไม่อยากออก
โทรศัพท์ใช้ของเก่าไปก่อน

แต่เรื่องเที่ยวผมยังใช้จ่ายประมาณเดิม เป็นอะไรที่ต้องไปหาประสบการณ์ชีวิตใหม่ๆ ทุกปี

วางแพลนจะกู้ทำที่พักครับ ถ้าเศรษฐกิจแตก เงินบาทอ่อน ท่องเที่ยวก็จะอู้ฟู่แทน แต่ต้องเป็นท่องเที่ยวที่รับต่างชาตินะ

ตอนปี 40 แม่ผมบอกว่า เงินไหบมาเทมา

เมื่อก่อนลงทุนหมด เด๋วนี้แบ่งเป็นเงินเย็นครึ่งลงทุนครึ่ง มีแววจะได้ช้อน กลัวแต่จะหลุมแล้วหลุมอีกนี่แหละ

นั่นมันวิกฤตเงินเฟ้อครับ ตอนนี้มันเงินฝืด ธุรกิจยอดขายตกมีแต่ต้องลดราคาเพื่อให้ขายออกเพราะคนซื้อไม่มีเงิน จะบอกว่ารอตามสั่ง 100-200 แล้วค่อยบอกว่าวิกฤตนี่ก็ไม่ถูกสักทีเดียว เพราะวิกฤตจากเงินฝืดจะมีแต่ราคาต้องปรับลง

ผมปรับมาสักพักแล้ว หางานเสริมแต่ยังไม่ค่อยได้ หัดลงทุนบ้าง ปกติเก็บตังฝากในออมทรัพย์ซะเยอะ ดอกเบี้ยโคตรน้อย เที่ยว ตปท เลิกคิดไปเลย อาจจะมีไปใกล้ๆบ้างถ้าสถานการณ์ดีขึ้น

ขายของสะสมออกมาทั้งหนังสือ ของเล่น เยอะอยู่

เข้าร้านแพงๆตามห้างน้อยลง กินกาแฟใช้แต้มบัตรเครดิตแลกส่วนลด จากแก้วนึงเกือบร้อย เหลือ 5-60 พอดีแต้มมีเยอะครับ ขยันหาดีลเยอะขึ้น เข้าฟู้ดคอร์ทบ่อยขึ้น

ถ้าระดับรากหญ้าหาเช้ากินค่ำอะผมว่าตายสนิท

แต่ระดับคนกินเงินเดือนซึ่งส่วนนี้เยอะ ผมว่าไม่น่าเป็นห่วง

แต่คนกลุ่มนี้จะไม่กล้าใช้จ่าย ทำให้เศรษฐกิจถึงเป็นแบบนี้

เอาจริงๆตอนนี้ที่ยังรอดอยู่คือลูกจ้าง ของ Private sectors นะ ซึ่งใครอยู่บริษัทใหญ่ๆอาจจะรู้สึกน้อย แต่สำหรับSME ลูกจ้างรายวัน หรือ ลูกจ้างบริษัทเล็กๆ นี้ผมว่าหาทางเอาตัวรอดให้ดีที่สุด เพราะสิ่งที่สำคัญไม่ใช่เศรษฐกิจที่แย่หนัก แต่พื้นฐานที่เรามี และแนวทางการบริหารประเทศ ไม่มีแผนงานที่จะทำให้เศรษฐกิจมันฟื้นได้เลย เอาง่ายๆ ประเทศไทย Private sector แบกหนักมาก ภาครัฐไม่มีประโยชน์ทั้งๆที่ ภาครัฐมีหน้าที่พัฒนาประเทศเพื่อให้แข่งขันกับตลาดโลก ซึ่งตอนนี้ไทยคือ อดีตตัวท้อป ที่สมัยก่อนขึ้นงานรอบละแสน แต่ทุกวันนี้ให้ฟรียังไม่มีใครจะเอา