เวลาจะพูดถึงนักเตะเก่งๆ ถ้าแบบมีตัวเปรียบเทียบแล้วเอาเรื่องแชมป์มาพูดนี่ ผมไม่เหนด้วยเลย

เพราะนักเตะเก่งเราก็เห็นว่ามันเก่ง ไม่ต้องไปยกเรื่องที่มันมีปัจจัยภายนอกมาขนาดนั้น เข้าใจว่าพูดแล้วทำให้ดูน่าสนใจ แต่สมมุติ คนเก่งเหมือนกัน อีกคนอยู่ทีมที่มีโค้ชเก่งแถวหน้า กับอีกทีมอยู่ทีมโค้ชกากเพื่อนร่วมทีมกาก แชมป์ก็ไม่ได้ ถามว่าคนที่อยู่ทีมที่ได้แชมป์เก่งกว่าหรอ? เวลาคุยกัน คนที่เชียร์ทีมที่ได้แชมป์ก็จะเอาเรื่องนี้มาทับถม ซึ่งตลกดี

ผมยกอยู่ตัวอย่างคนในโปรไฟล์ก็ได้ อยู่ลิเวอร์ได้แชมป์ไหม แบกหลังหักก็ไม่ได้แชมป์ ยิงเยอะที่สุดก็ไม่ได้แชมป์ ย้ายไปบาซ่า กวาดทุกแชมป์ที่มี

ปล. ฟานไดซ์ในกรณีนี้ดีนะที่ได้แชมป์ เพราะมีเพื่อนร่วมทีมดีขึ้นกว่าเดิม แม้คู่ปรับจะเก่งมาก ในยุคมาดริด แมนซิ แต่โค้ชเก่ง มันก็พาได้แชมป์ได้

อันนี้นอกเรื่องนะ ไม่เกี่ยวกับกระทู้นี้ แต่แค่เห็นเวลาเอาเรื่องแชมป์มาเป็นตัวชูโรงนักเตะคนนั้น ผมว่ามันบอกอะไรได้ไม่มาก มากไปกว่าการที่เราเห็นนักเตะคนนี้ว่าเล่นเป็นยังไง การเล่นส่วนตัวเป็นยังไงมากกว่า

นักเตะทุกคนไม่ได้เก่งพีคตั้งแต่เกิดสักหน่อย

บางคนต้องสะสมประสบการณ์ การอ่านเกม การคุมเกม กว่าจะเก่งพีค

บางคนมีพรสววรค์เลยเข้าใจเกมตั้งแต่อายุยัง น้อยๆก็มีเยอะ

บางคนรอเสริมกระดูก กล้ามเนื้อถึงจะโหด

ช่วงพีคของนักเตะจริงๆคือ 28-30 ด้วยซ้ำ

เพียบพร้อมทั้ง ทัศนคติ ประสบการณ์ ร่างกาย

อย่างโมดริช ช่วง 25-26ก็คือนักเตะที่ดี แต่ยังไม่ได้เทพ เหมือนตอน 30+

ฟานไดจ์ 24-25 นี่ยังธรรมดา พอมา 28-29 นี้ระดับ GOD

ดร็อกบาก็มาพีคสุดๆ 30 ด้วยซ้ำ

แล้วแต่ทีมแล้วแต่โค้ช แล้วแต่คนที่ใส่ต่ำแหน่งการเล่นให้ถูกด้วย