สมมุติว่าในโลกนี้มีประเทศสองประเทศที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ทั้งในแง่ของการปกครองและการพัฒนาเศรษฐกิจ แต่กลับมีจุดร่วมที่น่าเศร้า นั่นคือ GDP ที่ตกต่ำไม่ต่างกันเลย
** ย้ำว่านี่คือประเทศสมมุติ


ประเทศแรก
เศรษฐกิจดูเหมือนจะเดินอยู่บนเส้นทางที่ขรุขระ ค่า GDP เติบโตอย่างเชื่องช้า ราวกับเต่าที่คืบคลานอยู่บนทางเดินที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ เมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านแล้ว ก็ช่างดูห่างไกลราวฟ้ากับเหวเสียนี่กระไร ระบอบประชาธิปไตยในประเทศนี้ก็ดูจะยังไม่สมบูรณ์นัก เหมือนต้นไม้ที่ยังไม่ผลิใบอย่างเต็มที่ อำนาจทางการเมืองยังคงถูกผูกขาดโดยเหล่าทหารผู้กุมอำนาจนิยมอยู่ในมือ แต่ท่ามกลางความมืดมิด ก็ยังมีแสงแห่งความหวังสาดส่องมาจากพรรคการเมืองพรรคหนึ่ง ผู้คนต่างเฝ้ารอคอยวันที่พรรคนี้จะได้ขึ้นมาบริหารประเทศ เพื่อพัฒนาบ้านเมืองให้ก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดด คำพูดที่ว่า "ถ้าการเมืองดี ประเทศจะต้องดีกว่านี้" ก็ดังก้องอยู่ในหัวใจของผู้คนอยู่บ่อยครั้ง แม้จะรู้สึกท้อแท้ แต่พวกเขาก็ยังคงมีความหวัง ว่าหากวันหนึ่งการเมืองดีขึ้น ประเทศของพวกเขาก็จะพัฒนาแบบก้าวกระโดดได้ ทว่า วันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ ก็ไม่มีใครล่วงรู้

ประเทศที่สอง
ประชาธิปไตยได้หยั่งรากลึกแล้ว ประชาชนมีเสรีภาพในการเลือกตั้ง ทว่าในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ก็มีการเปลี่ยนผู้นำกันอยู่บ่อยครั้ง ราวทุกๆ 2-3 ปี แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจได้ ผู้คนต่างเฝ้ารอคอยพรรคการเมืองใหม่ที่มาพร้อมความหวังในการเปลี่ยนแปลงประเทศ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีมาเสียที สุดท้ายก็คงเหลือแต่พรรคเก่าแก่ที่ดูเหมือนจะบริหารประเทศอย่างย่ำแย่ทั้งสองพรรค

ประเทศแรกแย่กว่าครับ เพราะ ผู้ปกครองมีอำนาจเต็มในการปกครอง และต่อต้านไม่ให้คนอื่นขึ้นมาได้ เกิดเป็นคนมันหวงอำนาจโดยกมลสันดานอยู่แล้ว

ประเทศที่สอง แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้น และหากมีขึ้นมาเมื่อไหร่ ประเทศก็สามารถไปต่อได้ครับ เพราะ ความเป็นประชาธิปไตยสมบูรณ์ กลุ่มการเมืองที่ดี สามารถขึ้นมีพาประเทศเดินต่อได้ง่าย เพราะว่าไม่ถูกกีดกันจากอำนาจเผด็จการแน่นอน

ก็พูดเลยก็ได้แหม ประเทศแรกอะชัด แต่ประเทศสองมันได้หลายประเทศ ประเทศที่นึกออกตอนนี้คืออังกฤษกับเมกา อาการใกล้ๆกัน

ส่วนตัวผมพูดงี้ละกัน แบบ Realistically นะ ผมไม่แคร์แล้วเรื่องที่ว่าใครจะมากุมอะไร ตราบใดที่มันยังบริหารให้คนอยู่รอดได้
โมเดลสิงคโปร์หรือจีนก็ไม่ได้ย่ำแย่นัก สองประเทศนี้เหมือนกันด้วยซ้ำว่าเผด็จการผูกขาด (อันนึงหนักกว่าด้วยเรื่องปิดตาคน) เพียงแต่ประชากรเขาก็อยู่กันสบาย จีนอาจจะยากกว่าเพราะคนมันเยอะ+มารยาทคนจีนก็ทราบกันอยู่ ของสิงคโปร์นี่มันเกือบ ideal ละ กฎหมายแข็งปั้ก คนไม่เยอะมาก และไม่ค่อยมีการแบ่งแยกขนาดนั้น (ประเทศมันเล็กกว่ากทมอีก)

จริงๆสปีชของเควิน สเปซี่ในตัวละครไอรอนของเกม cod advance warfare ก็ได้ครับเรื่องประชาธิปไตย ("Johnathan Irons Democracy speech") ผมว่ามันก็ตรงจุดอยู่

อ้อ กลับมาประเทศสมมติ เป็นผมว่าแบบ 1 ท้อกว่านะ เพราะคนกุมอำนาจคงไม่ได้ยินปชชอะไรขนาดนั้น กลับกันผมมองว่าแบบที่ 2 ช่วย encourage ให้คนมีความสามารถรวมตัวกันเป็นพรรคขึ้นมาแข่งได้

มองสั้นๆประเทศที่ 1 ดูมีความหวังกว่า
แต่ถ้าอำนาจทหารยังแว๊บเข้ามาเรื่อยๆ
พรรคการเมืองนั้นก็โตไม่ได้
เพราะประชาชนเองก็นิ่งเฉยต่ออำนาจทหารนั้นๆ
เผลอๆบางพวกถูกใจกับอำนาจทหารนั้นๆอีก
เพราะเป็นทาสจนเคยนชิน
ส่วนประเทศที่ 2 แค่ยังไม่มีคนที่ให้ความหวังตอนนี้
ไม่แน่อีก 2 วันคนคนนั้นอาจจะโผล่มาก็ได้
และประชาชนประเทศนั้นรู้ถึงการมีอยู่ของเค้าเมื่อไหร่
เค้าก็วกกลับไปโตได้ทันที
โดยไม่ต้องรออำนาจทหารปล่อยมือ

ไปหาข้อมูลมาแล้ว คำพูดโคตรดีเลยครับ

1 แย่กว่าเห็นๆ

สองแค่รอคนที่ใช่ แล้วถ้าปชชเคารพกฏ ก็ต้องยอมรับให้คนนั้นบริหารประเทศ ซึ่งตรงนี้จะพัฒนาอยู่แล้ว อีกอย่างที่ผมจะถามท่าน ข้อมูลประเทศ2หลายอย่างน้อยครับ ตัดสินใจยากครับ