ทำไมนักธุรกิจบอกว่า ทำธุรกิจ อย่ารู้เยอะเกิน อย่ารู้มากเกิน เดี๋ยวไม่ได้ทำศึกษามากไปไม่ได้ทำ
ให้รู้พอดีพอดีๆ ดีกว่า ทำไมจึงมีคำกล่าวเช่นนี้ครับ
ตอนสมัยหลายปีก่อน ตอนผมรับมาขาย
เคยมีคนบอกผมเหมือนกัน ศึกษาเกินไปสำรวจเกินไป จะไม่ได้ทำ
ผมก็รู้สึกนะสำรวจมากไปมันกลัว มันเห็นคู่แข่งมากเกิน แต่กับธุรกิจอื่นไม่ทราบเหมือนกัน

ส่วนนึงอาจจะเพราะว่า ถ้าเราศึกษามากไป ตัวเราอาจจะเกิดความกลัวจนไม่กล้าลงมือทำสักที “หรือ” มั่นใจมากไปจนไม่ฟัง Feedback หรือสภาวะรอบตัว

เพราะว่า โลกทฤษฎีกับปฏิบัติเหมือนโลกคนละใบ

อ่านเยอะแค่ไหนก็ได้แค่นั้น ถ้าไม่ลงมือทำ

รู้เยอะก็ไม่ทำไง แบบโคกหนองนา

รู้มากเกินจะเกิดความกลัวเจอแต่ความเสี่ยงจนไม่เกิดความกล้า

รู้น้อยเกินไปขาดความรู้ความเข้าใจในธุรกิจ ไม่รู้จุดดี จุดด้อยของธุรกิจ

ต้องเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จด้วยนะครับถึงจะพูดแบบนี้ได้

ผมค่อนข้างไม่เห็นด้วยกับคำนี้นะครับ

ทำธุรกิจมันต้องรู้ให้เยอะที่สุด

ถ้าจะลงทุนกับอะไรสักอย่างต้องมีคำตอบให้ทุกคำถาม

ต้องหาให้เจอให้ได้ว่าเราจะสำเร็จจากอะไร

สุดท้ายตอนเริ่มมันก็จะยังไม่ค่อยรู้อะไรอยู่ดี การทำธุรกิจมันก็คือกาค่อย ๆ เขียนความรู้ลงไปในสมองอ่ะครับ

เพราะงั้นการรู้แบบพอดีไม่มีจริงถ้าถามผม มันมีแต่เรายังไม่รู้เลยต้องลุยไปเท่าที่เราทำได้และรู้ครับ

ไม่อ่ะ ยิ่งรู้มาก ยิ่งได้เปรียบ แต่อย่าหลงไปมัวแต่ศึกษาจนลืมลงมือทำแล้วกัน มันจะมีพวกที่เอาแต่ศึกษา กลัวนู๋นนี่นั่นแล้วก็ไม่ได้ทำ กับพวกทำไปศึกษาไป แบบหลังดีกว่า

คนไหนพูดคะ

คำพูดของพวกมีฟูกรองเวลาล้มอ่ะครับ

ยิ่งสายป่านยาวมันก็มีทุนให้ทดลองทำแบบไม่ต้องบริหารความเสี่ยงมากมายล้มๆลุกๆเดี๋ยวพอเข้าที่ก็ประสปความสำเร็จ

คนสายป่านสั้นยิ่งรู้มากมันก็ดีกว่าอยู่แล้วเพราะต้องบริหารความเสี่ยงเยอะกว่า

พิจัย จาวลา ก้บอก

เคยได้ยิน แต่เขาพูดถึงตอนเลือกซื้อหุ้นนะ
แบบดูงบละเอียดมาก ทำให้ไม่ได้ดูเทรนธุรกิจ มองไปอนาคตไรงี้

จริงครับ

ถ้าไปฟังแกพูดเต็มๆ อธิบายก็จะเข้าใจครับ

ว่า ศึกษามากไปค้นคว้าหาข้อดีเป็นปีๆ ข้อเสียเป็นปีๆ ทฤษฎีแน่นปึ๊ก

สุดท้ายลงสนามก็ต้องเรียนรู้ใหม่อยู่ดี

สมมุติจะทำร้านอาหาร ศึกษามาอย่างแน่นเลย ทำอาหารต้องยังไง สูตรยังไง

บริหารคนยังไง รับคนยังไง ลูกค้าวีนทำไง

พอมาเจอหน้างานจริง เหวอทุกรายครับ บริหารคนแบบในตำราเป๊ะๆ ลูกน้องก็ออกกันหมด

มีแต่พระเดช ไม่มีพระคุณ เอาเป๊ะทุกอย่าง สูตรอาหารเอาตามสูตรเป๊ะๆ ไม่ปรับตามความเหมาะสม

ต้องปรับจนได้สูตรที่เหมาะ แล้วค่อยจดลงไป ให้เป็นสูตรมาตรฐาน

แล้วที่บอกว่า ให้รู้พอดีๆ

พอดีๆของแกคือหาความรู้เท่าที่เราหาได้แล้ว คำนวนความเสี่ยงต่างๆแล้ว ตัวเลขเป็นไปได้

ก็ถึงลงมือทำครับ คำว่าพอดีของแกคือ เรียนจนเรามั่นใจระดับนึงแล้ว ก็ลงมือทำ

ไม่ใช่เรียนครึ่งๆกลางๆ ไม่ศึกษาคู่แข่ง เอาแต่ความคิดตัวเองแล้วทำ แล้วมาบอกว่าแกสอนผิด

ลองดูพวกทำ youtube หรือ ทำติ๊กต่อก หรือไลฟ์ขายของ หรือ ขายออนไลน์ก็ได้ครับ

ลองไปดูคลิปแรกๆ วันแรกๆที่เค้าทำสิครับ

ไมค์ก็ไม่มี โทรศัพท์ก็กากๆ ตัดต่อก็แย่ๆ แต่เค้าลงมือทำไปเรื่อยๆ ทำให้ทุกคลิปดีขึ้นเรื่อยๆ

ถ้ามัวแต่ศึกษา มัวแต่หาอุปกรณ์ที่ดีที่สุด ไมค์ดีที่สุด กล้องดีที่สุด ระบบดีที่สุด เมื่อไหร่จะได้ลงมือทำครับ

ตามนั้นแหละถ้าคุณรู้เยอะเกินศักยภาพคุณตอนนี้กว่าจะไปถึงตรงนั้นมันไกลและเสียเวลามาก

ถ้ารู้แค่ตอนนี้ควรทำอะไร แก้ไขอะไรไปต่อยังไง อนาคตอีก2-3สเตปไปยังไง อันนี้ปกติ

บางคนแค่ทำไก่ทอดทั่วไปไปศึกษาถึงขั้นเปิดโรงงานมันก็ไม่จำเป็นใช่ไหม
แค่ศึกษาเรื่องทำเล คุณภาพอาหาร การขยายกิจการ ก็พอแล้ว
พอมันดังค่อยมาศึกษาเรื่องขายแฟรนไชส์

start up ที่ประสบความสำเร็จ ก็พูดงี้ครับ เพราะรู้เยอะไปจะไม่กล้าทำซักที แล้วบางอย่างรู้ไปหน้างานจริงก็ต้องแก้อีกวิธีรู้พอประมาณดีกส่า