ทั้งการกดดัน คาดหวังุ สังคม บูลลี่

ที่ลูกเราจะเลี่ยงก็คงยากในสภาพสังคมทุกวันนี้

เราผู้เป็น พ่อ แม่ จะสร้างเกาะกำบัง ภูมิต้านทานให้ลูกในแง่ไหนได้บ้างครับ... ขนาดเราๆยังเครียดกันเลย

ลดโซเชียล

ไม่แปลกใจ ที่หลายๆครอบครัว ส่งลูกเรียนโรงเรียนนานาชาติ

เนื่องจากสภาวะสังคม และการเรียนแบบ Play base ตั้งแต่อนุบาล รวมถึงการพัฒนาเรื่อง EF ถูกเอาเข้ามาเรื่อยๆ

สร้างภูมิให้เขาตั้งแต่เกิด...คือที่บ้านจะใช้วิธี ให้คิดกันเอง ทุกอย่างมีเหตุมีผลทุกเรื่อง มีการตัดสินใจและรับผลของการตัดสินใจด้วยตัวเอง
ให้เขามีส่วนในการคิด/ตัดสินใจในเรื่องต่างๆของตัวเองได้อย่างเต็มที่ สอนให้ใช้เหตุใช้ผลโดยการถกกันแบบไม่มีอารมณ์มาตั้งแต่เด็ก

ยอมรับว่าเจอเรื่องพวกนี้บ้าง แต่น้อย ส่วนใหญ่ที่เจอก็จะเป็นพวกบูลลี่จากคนที่ไม่เข้าใจตรรกะวิธีคิดและความมีเหตุมีผล แล้วเขาจะค่อนข้างแปลกใจและไม่เข้าใจคนกลุ่มนี้ เลยมีดิ่งๆบ้าง แต่พอกลับมาคิด/ถกกันให้เห็นภาพเห็นเหตุเห็นผล ก็ใส่ใจในพวกนี้น้อยลงครับ

ให้ดูมวยปล้ำ

ผมสนิทกับลูกหัวหน้าผมมาก นี่แค่เด็ก ป.5 นะครับ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันบอกผมว่ามันจะฆ๋าตัวตายนะ มันเบื่อกับการโดนแกล้ง โดนล้อมาก
ผมยังพิมพ์บอกมัน ต่อยมันไปเล้ยยย ผมหารูปตอนตัวผม ป.5 ให้มันดูไม่ได้ ผมตัวกระจึ๋งเดียว

พ่อแม่แม่งช่วยอะไรแทบไม่ได้เลยบอกตรงๆ ยิ่งฟ้องพ่อแม่ครูเรายิ่งโดนหนักกว่าเดิม

เพราะผมโตมานี่โดนยันผู้หญิงแกล้งอ่ะครับ ตอนนั้น ป.5 ผมแม่งไม่ทนละ
นั่งวาดรูปเล่นอยู่ดีๆ มาถุยน้ำลายใส่ผม ไอ้ตัวขี้แกล้งประจำห้องอะ ผมหันไปต่อยแม่งเลย
ร้องไห้ แง้เลย แล้วไม่เคยแกล้งผมอีกเลย

พอผมเข้า ม.1 ผมก็โดนแกล้งอีก ต่อยกลับอีก แต่คราวนี้แพ้ล้ะ แต่มันก็ไม่แกล้งเราอีกเลย

ต้องสอนที่ mindset เด็ก ว่าไอ้พวกที่แกล้ง ไอ้พวกที่แซวคนอื่นนี่แหละ มีปัญหากับชีวิตจริงๆ
ถึงต้องมาทำแบบนี้กับคนอื่น อย่าไปสนใจแม่งเลย ลูกอยากเล่นให้เล่น ลูกอยากเรียนให้เรียน
ลูกอยากเล่นดนตรี อยากปั่นจักรยาน อยากแข่งคิดเลขเร็ว ซัพพอร์ตอย่างเดียว

ลูกอาแฟนผมนี่เห็นผมไปเวทเทรนนิ่งทุกวัน จนเด็กมันอยากไปด้วยผมก็ มาชวนมาแม่งเลย
นี่ก็มาติดต่อกัน 2 อาทิตย์ละ โคตรตั้งใจอะ อย่าไปตีกรอบให้เด็กมันเลย สอนภูมิคุ้มกันชีวิต อย่าให้มันแตกใน อย่าให้มันติดยา กับอย่าไปฆ่าใครตายก็พอแล้ว

พ่อผมยังสอนผมเลย จะกินเหล้าจะสูบบุหรี่ กัญชา เขาก็ไม่อะไรนะ แต่ขอร้องแค่ว่า อย่าติดจนเสียคน เสียเงิน แค่นั้นเอง แต่ผมก็ไม่ได้สูบบุหรี่ให้เขาเห็นนะ เกรงใจ แหะๆ

โรงเรียนนานาชาติ โรงเรียนเอกชนระดับสูงครับ


เอาลูกไปอยู่ในสังคมที่ดีให้ได้ ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม


ผมคิดเอาไว้แบบนี้ว่า ถ้าผมไม่สามารถส่งลูกไปเรียนประเทศที่เจริญแล้วได้ ผมจะไม่มีลูก ผมไม่ต้องการให้ลูกผมต้องมาเจอสังคมห่าเหวอะไรแบบนี้ในประเทศไทย

ตอนนี้ลูกสาวผมเพิ่ง 1 ปี 5 เดือน .... ที่ผมพยายามทำ คือ "ไม่เปรียบเทียบ" โฟกัสที่ตัวลูกเป็นหลัก

ไม่สนใจลูกเพื่อน ลูกชาวบ้านเท่าไหร่ ใครจะโพสลูกทำนุ้น พูดนี้ พาไปเที่ยว ไปเล่นที่ไหนอะไรยังไง ปล่อยเค้าไป ... จะคิดแต่สิ่งที่ผมกับแฟนให้ลูก เราคิดว่าพอแล้วยัง เป็นไปตามพัฒนาการมั้ย ลูกแฮปปี้ดีมั้ย เติบโตแข็งแรงสมวัยรึป่าว จะสร้างสภาพแวดล้อมในบ้านยังไงให้ดีในแบบที่เราอยากให้เป็น Enjoy กับลูกเยอะ ๆ ครับ

ส่วนเรื่องภายนอกที่เราคุมไม่ได้ ผมจะไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไหร่ ... ผมจะคิดว่าเรื่องของคนอื่นเราทำอะไรไม่ได้ จะเทียบเด็กแต่ละคนมันก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่จะซึมเศร้าก่อน คือ พ่อแม่ ... บรรยากาศในบ้านมันจะไม่ค่อยดีในความคิดผม หลัก ๆ คือ โฟกัสลูกตัวเองเป็นหลัก และก็สร้างสภาพแวดล้อมดี ๆ ลูกจะได้สุขภาพจิตดี มีภูมิคุ้มกันเรื่องร้าย ๆ ได้ในอนาคต

เลี้ยงแบบที่พ่อแม่ เลี้ยงผมมาละมั้ง แค่ปรับนิดหน่อยให้เข้ากับยุคสมัยหน่อย


เลี้ยงแบบปล่อยเลย ให้ไปเจอสังคม ไปเจอเพื่อนดี เพื่อนไม่ดี และผ่านมันให้ได้ด้วยตัวเอง

แต่อะไรที่เกินวัยไปก็จะยังไม่ให้เช่น รถ มือถือ แต่ถ้ามีเหตุจำเป็นต้องเอาเหตุผลมาคุยกัน

เราต้องเป็นได้ทั้งพ่อแม่ และเพื่อนของลูก รับฟัง และเป็นเซฟโซนให้ลูกได้เวลาเกิดปัญหาแล้วไม่รู้จะปรึกษาใครก็สามารถมาคุยกับเราที่เป็นพ่อแม่ได้


ผมว่าเด็กที่เป็นซึมเศร้าส่วนใหญ่เพราะ พ่อแม่ไม่สามารถรับฟังปัญหาของเขาได้ ถึงแม้จะรับฟังปัญหาของเขาแต่ก็ไม่ได้เข้าใจจริงๆ

ผมมีลูกสาว การเลี้ยงดูหลักๆ ที่ผมนึกได้
1. ผมให้เข้าโรงเรียนหญิงล้วน กฏระเบียบสูง เพื่อให้โรงเรียนช่วยสร้างภูมิคุ้มกันอีกแรง
2. ไม่ได้เข้มงวดเรื่องการเรียนมาก เรียนเสริมเฉพาะกิจกรรม และวิชาที่อ่อน
3. พาลูกไปเห็นโลกกว้าง พาเที่ยวต่างจังหวัด ตปท สร้างแรงบันดาลใจ ว่าโลกนี้มันกว้าง มีอะไรให้ทำอีกมากมาย และสร้างความทรงจำดีๆ ร่วมกัน เพราะเค้าโตไปโลกมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว บางอย่างมันอาจไม่มีอีกแล้ว
4. เลี้ยงดูให้เค้าเติบโตมาอย่างมีความสุข เพราะไม่รู้ว่าโลกใบนี้ จะเป็นยังไงในอนาคต เค้าจะเจอปัญหาอะไรอีกในอนาคตก็ไม่รู้ เพราะตอนนี้ปัญหาสิ่งแวดล้อมมันแย่มาก ในขณะที่เรายังดูแลเค้าได้ ก็อยากให้เค้ามีความสุขมากที่สุด
5. เตรียมโครงสร้างพื้นฐานให้ตอนเค้าโตไปไม่ลำบากมากนัก คือให้การศึกษาที่ดี และให้ที่อยู่อาศัยที่สะดวกสบาย โตไปไม่ต้องไปลำบากผ่อนบ้านเหมือนพ่อ

โรงเรียนครับโรงเรียนมีส่วนสำคัญอย่างมากพ่อแม่บางคนมีลูกแต่ก็ไม่กล้าส่งลูกเรียนโรงเรียนไม่ดีที่ต้องจ่ายค่าเทอมทั้งๆที่ก็มีเงิน
ส่วนผมส่งลูกเรียนค่าเทอมประมาณ 50,000 บาทก็ถือว่าพอมีจ่ายอยู่แต่ว่าสภาพสังคมดีมากครับแล้วก็ไม่ได้กดดันการเรียนด้วย พาเล่นเยอะๆ

เปิดใจคุยครับ

กรณีนี้ถ้าซีเรียสว่า คุยได้ไม่ทุกเรื่อง

ควรยอมรับการคุยกับจิตแพทย์ หรือ นักสังคม

เป็นเรื่องปกติครับ

จริงๆ แค่เครียดทำงานหนักมากๆ ช่วงนึงแล้วรู้สึกอยากหาคนคุยเพื่อระบาย

โหลดแอพที่มีหมอที่เกี่ยวกับจิตแพท โทรให้เค้าฟังก็ได้ครับ

ผมว่าทุกอย่างมันเริ่มที่บ้าน ที่ตัวพ่อแม่เอง จะเป็นแบบอย่างให้เด็กเห็น ซึมซับ ผิดคือผิด ถูกก็ชม ทำดีให้รางวัล ลูกเพื่อนเล่นมือถือตั้งแต่เด็ก ( ยูทูป เล่นเกม ) เข้าเรียนตามวัย แต่เป็น รร ที่ระเบียบจ๋าเลย ห้ามพกมือถือ/ของเล่นไป รร ( อันนี้ที่บ้านเขาเลือกเอง เพราะไม่มีเวลาอบรมลูกมากพอ ต้องอาศัยการอบรมที่อรร ช่วยด้วย) ลงทุนซื้อสังคมให้ลูก ตอนป1-3 เรียนได้อันดับเกือบๆสุดท้าย ได้ข่าวล่าสุด เป็นตัวแทน รร แข่งวิชาการ ชนะระดับจังหวัด ตั้งแต่ป5 ป.6ก็ชนะเลิศ ตอนนี้สอบเรียนต่อ รร ประจำจังหวัดได้ในรอบแรก

ความรัก ความเข้าใจ เหตุผล ตรรกะ ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด การเรียนมันทันกันได้ อย่ากดดันเด็กมากเกินไป พาเขาไปเจอกับสภาพสังคมที่หลากหลาย ทั้งอาขีพและผู้คน ทั้งคนนิสัยดี ไม่ดี

เลี้ยงให้มันรู้จักคำว่า ผิดพลาด และแก้ไข ไม่ไหวก็มาบอก แล้วช่วยก่อนด่า ไม่ใช่ด่าก่อนช่วย โลกข้างนอกจะแย่แค่ไหน คุณต้องเป็นกำแพงให้เค้าพิง ยันเค้าไว้ ให้หายเหนื่อยแล้วไปต่อ

ลูกกลับบ้านมาจาก รร คำแรกคือไร วันนี้เรียนเปนไงมั่ง สอนไรบ้าง ทำได้ไหม เค้าใจไหม มีการบ้านไหม ไม่อะ

ผมจะถามมันว่า ไอเดกเฮีย วันนี้ตัว rov เข้าใหม่ ไปทำเควสยัง

สำหรับผมคือต้องให้บ้านเป็น “Safe zone” ครับ และให้เขาเชื่อว่ามีอะไรสามารถปรึกษาเราได้เสมอ

อีกอย่างคือสอนใหัช่วยเหลือตัวเองก่อนครับ ช่วง Summer โรงเรียนใหม่ลูกแจ้งว่าโดนเพื่อนแกล้ง (เด็กที่แกล้งนามสกุลดัวพอสมควรเลยนะครับจากการที่ Google มา) ผมแนะนำให้บอกครู แต่เขาก็ไม่กล้าคุย ผมเลยสอนให้แก้ปัญหาไปทีละส่วน และคุยส่วนตัวกับครูอีกทางหนึ่งโดยไม่บอกให้เขารู้ สุดท้ายตอนนี้ก็จบได้และลูกก็ดู Happy กับโรงเรียนใหม่ดี และพอเปิดเทอมครูก็จะแยกห้องเด็กคนดังกล่าวกับลูกผมด้วย

เห็นหลายโพสต์ให้แก้ไขปัญหาด้วยการสู้กลับ ส่วนตัวผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับแนวทางนี้ แต่ก็บอกว่าเป็นวิธีสุดท้ายจริงๆ เพราะเอาจริงๆถ้าสุดๆผมก็ย้ายโรงเรียนครับ ไปเจอสังคมใหม่ๆก็จบ

แต่ตอนนนี้ลูกคนโตผมเพิ่ง 6 ขวบนะ ดังนั้นบอกไม่ได้นะครับว่าผมถูกหรือผิด ได้แต่ทำสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดละครับ