ปกติผมเป็นคนสนุกเฮฮานะ

แต่เวลาทำงานถ้ามีอะไรมาสะกิดต่อมนิดนึงคือหน้าจะไปเลย จะง่วนอยู่กับประเด็นนั้น แต่ก่อนจะบ่นๆระบายกับหัวหน้า แต่รู้สึกว่าโตแล้วเลยไม่อยากพูดเยอะ หัวหน้าก็จะจับสังเกตุได้และเป็นห่วงเราว่าเครียดอะไร ขนาดฉีดโบมาหัวหน้ายังรู้คิ้วชนกัน


ออกแนวเหนื่อยใจมากกว่า จนผมรู้สึก Give up ละช่วงนี้ เออๆช่างแม่ง ขี้เกียจพูดละ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโต้ตอบกลับ

ขอเคล็ดลับ ช่างแม่ง Throw it away ของแต่ละท่านหน่อยครับ

เวลาผมโดนด่า โดนตามงาน หรือ ไปปรึกษาหัวหน้าแล้วไม่ได้คำตอบที่ดี

ผมก็จะนอยๆ เหมือนกันนะ แล้วเย็นนั้น ก็ไปหาเบียร์กินซักนิด เนื้อย่าง ซักหน่อย ละปล่อยมัน ช่างแมร่งงง

บ่นๆๆๆ ให้เพื่อนฟังหน่อย

พรุ่งนี้ก็มาลุยต่อ

ถ้าช่างแม่งได้จริงๆนี่โอเคเลยฮะ อยู่ที่ใจเราล้วนๆ

ผมนี่เป็นคน 2 Type คับ คือตอนเรียน ม.ปลาย มหาลัยนี่ คือ ตัวนำเลย ทั้งแบบวิชาการ กับนันทนาการ
ในวันนั้นคนรอบๆ เค้านิยมเรา เชื่อเรา นับถือเรา

พอมาทำงานที่ๆ 3 เหมือนเสนออะไรไปก็ไม่เอา ไม่สนใจ (อาจจะที่ทำงานคนจำนวนเยอะและการทำงานมันยาก)

ยากนี่คือผมทำงานออกแบบและสร้าง และคุมสร้างโรงพยาบาล (มันซับซ้อนและอ้างอิงมาตรฐานเยอะ และทำก็ยากเพราะมันเปิดบริการไปแล้ว)

ก็เลยในชีวิตทำงาน จะเจอแบบหักหน้า หรือเสนออะไรไปไม่ใช่ ไม่ชอบ บ่อยมาก เเต่ที่ผ่านที่ OK ก็เยอะนะ ที่ต้องโอ๋ เราให้เราทำ เอาใจก็เยอะ

แต่สถานการณ์ที่ ต้องช่างแม่ง เช่น หักหน้ากันเห็นๆ เลย ต้องบอกว่า ชั่วโมงบิน สำคัญคับ
ถึงจุดหนึ่ง เดี๋ยวคุณรู้เอง ว่าต้องทำยังไง ขอบอกว่าใครหน้าตายได้(คนอื่นไม่รู้ ไม่เดาอารมณ์ได้) นี่ โชคดีนะ
เพราะ คุณจะบริหารจัดการ จิตตัวเองได้ดี

อะไรๆก็ไว้ในใจพอคับ ผมว่าแค่นี้ เดี๋ยวเราเองนี่แหละ จะลืมเอง
กับอีกข้อ ทำงานแบบฝรั่ง แบบสโมสรฟุตบอลก็ได้ คือ จบเกมส์ ก็จบกัน (ถ้าเราทำแบบเอเชีย คือ ไม่จบ หาเรื่องเป็นศัตรูกันต่อ) ผมว่าให้แย่แค่ไหน ก็เลิกงานก็จบกัน ว่ากันใหม่

มีให้แค่นี้คับ เท่าที่จะแชร์ได้

ผมคิดว่า ทำให้ถูกใจทุกคนไม่ได้หรอก

ถ้าอันไหนเราผิดแบบที่มันผิดพลาดจริงๆ

ก็คิดสะว่าเป็นบทเรียน แล้วพยายามขอโทษ และปรับปรุงให้ดีขึ้น

ส่วนกรณีแบบเป็นเรื่องการเมืององค์กรต่างๆ

ช่างแม่มง่ายมากตรงนี้

ไม่มีใครไม่โดนนินทา

ดีแค่ไหน คนมันไม่พอใจ มันก็หาจุดมาว่าได้

ส่วนถ้าเป็นแนวแบบเราไม่ชอบคำพูดคำจาอะไรแบบนี้ก็คิดสะว่า

เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

1. ศึกษาจิตวิทยา จะได้ฝึกเท่าทันตัวเอง หรือถ้าไม่อยากเรียนรู้เพิ่ม ง่ายสุดก็คือทำสมาธิ อยู่กับตัวเอง รู้ให้ทันว่าตอนนี้เครียดแค่ไหน มากน้อย เครียดจากอะไร เรื่องที่เราเครียด เราแก้ตอนนี้เลยได้ไหม แล้วปัญหาของเรามันใช่เรื่องที่เราสามารถควบคุมทุกปัจจัยได้ไหม อยู่กับความจริงที่ว่าเราควรปล่อยวางกับเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ แต่ถ้าปัญหาแบบสุขภาพ หนี้สิน ผมก็มักบอกตัวเองว่า วันนี้ได้แค่นี้แหละ พรุ่งนี้ก็ให้ตัวเองในวันพรุ่งนี้คิดและจัดการต่อ

2. ดูตลก อะไรก็ได้ ส่วนตัวเชื่อมาตลอดชีวิตว่าคนที่หัวเราะทุกวัน สามารถข้ามผ่านวันยาก ๆ ไปได้แน่นอน

3. บางทีคิดต่อไม่ออก ก็พอ ไม่ปล่อยให้ตัวเองอยู่เงียบ ๆ เปิดอะไรฟังไป ที่ไม่ใช่ข่าว ไม่ใช่ประเด็นร้อน ไม่ใช่เรื่องชาวบ้าน หาดูไปเลยสตรีมเกม รีวิวนั่นนี่ ยันสร้างบ้านเลย ผมดูหมด

4. นอนสักตื่น

ทั้งหมดนี่ผมทำหมดละครับ ชีวิตคนเราวัน ๆ พันกว่าเรื่อง ไม่ว่าจะจากตัวเองหรือคนอื่น ปัญหาหรือความเครียดมันคือสิ่งที่จะเข้ามาทดสอบคนเราเสมอ หาทางปรับตัว ยอมรับ มันเหนื่อยน้อยสุดแล้วสำหรับผมนะ

คนเราได้อะไรมา ตอนแก่ก็เสียไปหมด อย่าไปยึดติด

ต่อให้ประสบความสำเร็จแค่ไหน ตอนแก่ก็แก่ หมดอำนาจ ตำแหน่ง เหมือนกัน
ฉะนั้นอย่สไปยึดติด



—

คิดอีกอย่าง ว่า ในที่ทำงานเรา อีก 100 ปีข้างหน้า มันก็ไม่มีใครรู้จักหรือสนใจพวกเราแล้ว ดังนั้นเราไมาได้สำคัญขนาดนััน

ออกไปเต้น

ถ้าตอบแนวธรรมมะตอนที่ผมบวช หลวงพ่อสอนว่าเวลาเจออะไรแบบนี้ให้ท่องว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราไปเสียซะทุกอย่าง เพราะขนาดตัวเรายังไม่ใช่ของเราเลย ตายไปก็เอาไรไปไม่ได้

ถ้าตอบแนวไลพ์โค้ชที่เคยไปเรียนในคอร์สมาก็คงประมาณ ทุกอย่างที่มันเกิดโดยที่ไม่ได้เกิดจากคุณมันไม่สามารถทำอะไรหรือไปเปลี่ยนอะไรมันได้อยู่เเล้ว เช่นรถติดอากาศร้อนเเล้วคุณบ่น คุณบ่นคุณหงุดหงิดช่วยให้ไฟแดงปล่อยเร็วขึ้นหรืออากาศเย็นขึ้นมั้ย ก็ไม่ แล้วจะหงุดหงิดให้ตัวเองรู้สึกแย่ทำไม ในเมื่อรถมันก็ติดเป็นอย่างนี้มาทุกวัน

และให้มองในมุมกลับคืออย่ามองวงกลมรอบเรา ให้มองเหมือนมองออกมาจากตัวเค้า เช่นอย่างคุณเห็นคนตอบแบบไม่ดี หรือส่งงานมาไม่ดี อย่าคิดจากมุมเราว่า ทำไม ทำไม ทำไมเค้าเป็นแบบนั้น ให้มองจากมุมเค้า เช่น เค้ามีเรื่องอะไรไม่ดีมารึเปล่า เค้าทำไม่ได้รึเปล่า มองว่าเป็นปัญหาที่เกิดจากจุดยืนของเค้า เราแก้อะไรหรือไปเปลี่ยนอะไรมันไม่ได้ พอมันมองว่าเป็นปัญหาจากจุดยืนของอีกฝ่าย เราก็จะไม่เครียด ไม่มาหนักที่เรา

เพราะเราไม่สามารถไปเปลี่ยนอะไรใครได้อยู่เเล้ว ทุกวันนี้ที่เห็นคนเครียดกันก็มาจากเรื่องโซเชี่ยล เรื่องของคนอื่นทั้งนั้น แต่กลับเอามาทำให้ตัวเองเครียดเฉยเลย ลองมองมุมกลับแล้วหาจุดที่ทำให้เราสุขกับสิ่งที่เจอจะดีกว่า

ถ้าคุณเคยผ่านเรื่องราวแบบทำงานดี และคิดว่าที่ทำออกมาดี แต่หัวหน้าบอกไม่ดี หรือเจอหัวหน้าที่ฟังแต่คนอื่น ไม่ฟังเรา ผมว่าคุณจะเข้าใจคำว่าช่างแมร่งดีขึ้นเลยล่ะ

ผมเจอมาล่ะ การเมืองในบริษัทแบบเข้มข้น ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำไรผิดนะ แต่หัวหน้าดันหัวร้อนง่าย เชื่อคนอื่น ไม่สนใจประเด็นเรืองงาน ผมนี่ช่างแมร่งเลย ขนาดแกบอกไม่มีโอทำเหรอ ไม่ครับ ผมนี่เดินไปรูดบัตรออกเลย

ใส่ใจทำไมเราก็แค่พนักงานกินเงินเดือนคนนึงแค่นั้นเอง หัวหน้าเราหรือคนอื่นก็เช่นกัน สักวันนึงก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่ดี ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม

- อย่าไปเต็มที่มาก ชีวิต (หรืองาน) มันรันจาก average ไม่ใช่ high performance

- งานใหญ่ งานยาก ให้ใจเย็นๆ ดูให้ดี พวกงานใหญ่งานยากมาทำรีบๆทำล่กๆชิบหายกันมาเยอะแล้ว

- ทุกปัญหามีทางออก แต่ทางออกที่ว่าจะเป็นทางดีหรือทางเxี้ยหรือเปล่าแค่นั้น

คำพูด อจ ชัชชาติ “เราไม่ได้สำคัญอะไรกับโลกขนาดนั้น”

ไม่รุ้​ว่าตำแหน่งท่านเป็นยังไงนะ

ตำแหน่งผมคือ customer service. ที่รองรับอารมณ์​ลูกค้าเต็มที่เลย เวลาทำก็คือช่างแม่งครับ
เราทำตามหน้าที่ ช่วยเต็มที่แต่ไม่ได้คือไม่ได้ ลูกค้ามันจะบ่นเราไม่พอใจก็ปล่อยแพล่มไป รับฟังแล้วปล่อยผ่าน