แบบไม่ค่อยใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่ค่อยซื้อของที่ไม่จำเป็น ไม่ค่อยซื้ออะไรให้ตัวเอง


แต่ถ้าของที่จำเป็นก็จะซื้อโดยไม่ต้องลังเล

อยากรู้ว่ามีทัศนคติยังไง หรือ มีวิธีระงับกิเลสที่ยั่วเยือนได้ยังไง

ผมเริ่มประหยัดได้ 1 วันแล้วครับ

ทุกครั้งก่อนซื้อจะทบทวนว่าจำเป็นไหม ใช้อะไร คุ้มค่าไหม รอได้ไหม


คิดวนลูปไปครับ

ผมประหยัดนะ แต่ไม่ได้ระงับกิเลศเป็นอะไรหรอก แค่มีความสุขกับการเห็นตัวเลขเงินในบัญชีที่มีมันมากขึ้นจากการทำงานแล้วเก็บออม เห็นเงินเพิ่มในบัญชีละฟิน อุ่นใจอะง่ายๆ

ผมคิดเสมออะ ว่าถ้าการซื้อของฟุ่มเฟื่อยมันจะกระทบต่อเป้าหมายใหญ่ๆที่ผมต้องการจริงๆผมก็ไม่เคยใช้เงินกับสิ่งนั้นเลย

ส่วนใหญ่เลยจะแบ่งงบไว้ใช้สำหรับกินเที่ยวซื้อของสนองกิเลส ในจำนวนที่ไม่กระทบเป้าหมายระยะยาว
ช่วงไหนดีก็มีส่วนนี้ใช้เยอะ ช่วงไหนแย่ๆก็ตัดรายได้จ่ายนี้ไปเลย3-6เดือนแบบไม่ได้รู้สึกอะไร

เหมือนกันเลย คิด ทบทวนอย่างดี ว่าจำเป็นไหม ถ้าไม่ซื้อจะมีปัญหาอะไรไหม


สรุปซื้ออีกอยู่ดี

แบ่งเงินให้เป็นสัดส่วน ตั้งงบของฟุ้มเฟือยเอาไว้ ถ้าหมดเเล้วก็ไม่ใช้ ต้องรออีก 6 เดือน อะไรก็ว่ากันไป จนกว่างบฟุ้มเฟือยรอบหน้าจะเข้ามา

แค่รู้จักการแบ่งเงินออกเป็นส่วนๆครับ รู้ว่าค่าใช้จ่ายตัวเองต่อเดือนเท่าไหร่ ก็แบ่งออกก่อนเลย

คิดถึงอนาคตและปัจจุบันไว้ คิดถึงยามฉุกเฉินไว้ ก็แบ่งอีกก้อน

อยากเก็บไว้ซื้ออะไรก็แบ่งอีกก้อน

ที่แน่ๆควรรู้รายรับรายจ่ายตัวเองโดยเฉลี่ยให้ได้ก่อน แล้วคิดเสมอถ้าไม่เอาไปใช้จ่ายแบบไร้สาระเยอะ เราจะได้ซื้อของที่เราต้องการแบบไม่คิดมากอะไร เพลาๆอะไรได้ก็เพลา

ผมเป็นคนตามที่ท่านว่าเลยครับ ส่วนตัวไม่ได้สะสมของอะไร เรื่องกินก็ลิ้นจรเข้กินอะไรก็อร่อยง่ายหมด(เน้นทำกินเองเพราะเล่นเวท) เลยไม่ค่อยมีกิเลสอะไร ส่วนที่ไม่ประหยัดจะเป็นพวกคอร์สเรียน การลงทุน อุปกรณ์กีฬา(ใช้จนพังถึงซื้อใหม่)

ซื้อแล้วได้ใช้ ก็ซื้อครับ ยังไงก็คุ้มกับการลงทุน
แต่ถ้าเป็นของมันต้องมี แล้วไม่ได้ใช้ ต่อให้ลดราคา ก็ไม่ซื้อครับ

แฟนผม ไม่เคยอยากได้อะไรซักอย่างเลย
ของที่ดูมีค่าที่สุดมีแค่กระเป๋าหลุยส์ทรงๆฮิตๆใบเดียว

คิดว่าน่าจะมาจากพ่อแม่ตายายที่ประหยัดมาตลอด ทั้งๆที่บ้านก็มีฐานะพอสมควร


ส่วนตัวผมเอง คิดว่าก็ไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยนะ คิดจากทำบัตรเครดิตไว้เป็นสิบใบได้โดยไม่มีปัญหา คือไว้เอาส่วนลดของแต่ละบัตรอย่างเดียว เงินออมไม่เคยแยกเพราะเก็บจากที่เหลือจากใช้ คือใช้น้อยอยู่แล้วเลยไม่รู้จะแยกไปทำไม

ส่วนของผมคือ ตั้งแต่เด็ก มีของอยากได้หลายอย่าง พ่อแม่ไม่ได้ซื้อให้ทุกอย่าง บางอย่างก็ซื้อให้บางอย่างก็ไม่ซื้อให้ ผมเรียนรู้จากของที่พ่อแม่ไม่ซื้อให้ คือในตอนนั้นตอนที่อยากได้มันจะแบบว่ารู้สึกอยากได้มากๆต้องมีให้ได้ แต่ไม่ว่ายังไงพ่อแม่ก็ไม่ซื้อให้ 555 สุดท้ายก็เริ่มเรียนรู้ว่าไม่ซื้อไม่ได้มันก็ไม่เป็นไร
โตมาก็เอาความรู้สึกตรงนี้มาใช้ ตังมี แต่ไม่จำเป็น ของเก่ามีก็ใช้ไปก่อน ถึงอยากได้มาก แต่รู้ว่าสุดท้ายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ลืมๆไปเหมือนเคย

ผมมีเจ้าของบริษัทเป็นไอดอล เลยยึดถือเป็นต้นแบบดำเนินชีวิต

แกเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ทุนบริษัทเป็นร้อยล้านแต่ขับรถเก่าๆ เสื้อเดิมไปทุกวัน

กินง่ายอยู่ง่ายไม่เรื่องเยอะ ไม่อายทำกิน เข็นรถยกของ ขับรถ 6 ล้อแทนคนงานหมด

ลองใช้ชีวิตตามดูโคตรสบายใจ ไม่ยึดติด ไม่ตามกระแส เงินเก็บเหลือๆ

ผมค่อนข้างประหยัดนะ ไม่ค่อยซื้ออะไรจุกจิก เสื้อผ้าหลายตัวใส่มาเป็นสิบปีแล้วก็ยังใส่อยู่

ของก็ซื้อเฉพาะของที่จำเป็นหรือทำให้ชีวิตดีขึ้นแล้วใช้จนพัง

อาจเพราะติดนิสัยต้องเก็บเงินซื้อของตั้งแต่เด็กด้วยมั้งเลยไม่ค่อยซื้ออะไร

แต่พอซื้อทีซื้อตัวท็อปๆตลอด นานๆทีมีซื้อเกมเล่นบ้างพอประมาณ สุดท้ายมันก็หมดกับซื้อของใหม่ตัวท็อปๆนั่นแหละ

ผมเป็นคนประหยัดมาก แต่เสียกับการพนันไปเยอะจัดๆอันนี้นับไหม

ผมครับ แต่เวลาได่อะไรผมลังเลอยู่ดีอะ คิดนานมากกว่าจะได้ซื้อ บางทีคิดไปคิดมาจบที่ไม่ซื้อบ่อยอยู่

ที่ประหยัดน่าจะเพราะเคยฝังใจกับคำพูดแม่ว่าให้ประหยัด เพราะไม่มีเยอะแบบคนอื่น อีกอย่างผมสายลงทุนด้วย อยากเก็บเงินไปลงหุ้นด้วย แต่ผมก็แฮปปี้นะ เพราะผมไม่ได้อยากได้อะไรมากอยู่ละ เสื้อผ้า มือถือ ผมไม่ค่อยซื้ออยู่ละ จนแฟนว่าให้ซื้อดีๆมั่ง5555 มีเบรกแตกเรื่องกินนี่แหละฮะ อะไรแพงๆแบบสเต็ก กาแฟงี้ ถ้าอยากลองก็ต้องจัด