ย้อนไปสมัย20กว่าปีก่อนครับ ที่ความเจริญเทคโนโลยี่ยังไม่เท่าสมัยนี้ เรื่องที่ผมจะเล่าไม่รู้จะเรียกเรื่องผีไหมนะ เรื่องมีอยู่ว่าพี่แกชวนผมไปนอนนาเป็นเพื่อนพี่แกเป็นญาติห่างๆ แกเป็นคนไม่ค่อยกลัวผีชอบนอนนาคนเดียวประจำ พักหลังๆแก่ไม่กล้าไปนอนนาคนเดียว บ่นว่าเจออะไรแปลกๆน่ากลัวที่แกเล่าเท่าที่จำได้พี่แกน่าจะเจออะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องปอบนี่แหละ ผมเลยตกลงจะไปนอนเป็นเพื่อนกับแกชวนหลานอายุห่างจากผมไม่เยอะรวมเป็นไปกัน3คน ตัดมาเล่าที่ผมเจอไม่รู้เรียกว่าอะไรนะครับ ตอนนี้นเป็นคืนเดือนหงาย ผมนอนยันตีนไปทางต้นไม้มองเห็นปลายยอด มองทะลุกระท่อมมีช่องด้านบน เห็นลูกไฟกลมๆขนาดใหญ่พุ่งทะยานขึ้นจากปลายยอดต้นไม้ (แนวออกจะคล้ายบั้งไฟพุ่งขึ้นฟ้าค่อนข้างเร็ว) ผมเห็นเต็ม2ลูกะตาผมเลย เพราผมหันหน้าไปทางต้นไม้ ผมเลยถามอีก2คนที่นอนข้างๆว่าเห็นแสงกลมๆที่พุ่งขึ้นฟ้านั่นไหม (มีสีด้วยนะแต่ผมจำไม่ได้ว่าสีอะไร) 2คนนั่นบอกว่าไม่เห็น ผ่านไปอีกน่าจะครึ่งชั่วโมง ผมกำลังจะเคลิ่มหลับละ แต่ตายังไม่ได้ปิด คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรอีกแล้ว สักพักมีแสงกลมใหญ่มากๆพุ่งลงมาจากท้องฟ้าลงมาที่เดิมปลายยอดไม้อันเก่าแต่คนละสีกับตอนที่พุ่งขึ้นนะครับ(ความเร็วน่าจะ150kmต่อชั่วโมง)ผมนี่ร้อง เชรี้ยเบาๆ ตอนนั้นขนลุกทั้งตัวเลยครับ แล้วเอามือไปเขย่า2คนข้างๆคือหลับเป็นตายละ555 นี่คือประสบการณ์ของผมที่เคยพบเจอมาด้วยตาของตัวเองผมก็ไม่รู้นะเขาเรียกว่าอะไรผีหรือเปล่าหรือยูเอฟโอ แต่ผมขอยืนยันที่ผมเล่ามาคือเรื่องจริงและสิ่งที่น่าอัศจรรย์ลึกลับของโลกใบนี้ที่ไม่คิดว่าจะมีอุบัติการแบบนี้เกิดขึ้น ขอถามประสบการณ์ แต่ละคนที่เคยเจออะไรแปลกที่คิดว่าจะไม่น่ามีให้เจอ แต่ก็เจอกันบ้างไหมครับ

ล่าสุดเจอยายใส่ชุดดำนั่งยองอยู่ตอนกลางคืน ตรงริมทางยูเทิร์นวัดจุฬามณีฝั่งไปดำเนินฯ เหมือนจะนั่งรอใคร ส่วนมือจกอะไรไม่รู้อยู่ข้างทาง แม่ที่นั่งไปด้วยไม่เห็น

ไม่เคยเจออะไรเลยแบบแม้แต่สักนิด
แต่มีครั้งนึงที่ทำให้หัวใจเต้น หลอน ๆ

คืนสุดท้าย สมัย ป.ตรี ผมพักอยู่ชั้นล่างของหอ ช่วงนั้นทั้งหอเขากลับบ้านกันหมดแล้ว เพราะปิดเทอม
ผมน่าจะเป็น 1 ใน 5 คนสุดท้ายของหอพักชาย
ค่ำวันนั้น จะไปเอาของที่แช่ไว้ในตู้เย็นชั้น 3 พอผมไปเอาของกินแล้วเดินลงมาเรื่อย ๆ
รู้สึกว่ามีคนเดิมตาม แล้วผมแม่งพยายามเดินหนี ๆ ใจตอนนั้นงงตัวเองที่ไม่วิ่งหรือหันไปดูว่าเป็นใคร
แต่ระยะทางรู้ว่าผมกับคนนั้นจะไม่หันไปแล้วเจอกันหรอก
เพราะว่าห่างกันพอสมควร ผมต้องหยุดก่อนถึงจะรู้ว่าเป็นใคร
แต่ก็ไม่รอดูนะ พยายามเดินลงบันไดมาแบบเร่ง ๆ ผ่านชั้น 2 จนมาชั้น 1 แล้วเดินเข้าตรอกทางเข้าห้องตัวเอง
ความรู้สึกตอนนั้น คือ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแต่ต้องการหนีคนข้างหลัง เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าผมอยู่ห้องไหน
พอเข้าห้องปุ๊บ ปิดประตูแบบไม่มีเสียงกันคนเดิมตามรู้ เหงื่อแตกพลักเลย ส่วนคนที่เดินตามหลังผมมันก็ไปตามทางของมัน ผมก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่ฝีเท้าไปคนละทาง

อาจจะคนเร่ร่อน+สติไม่ดีก็ได้ครับ ถ้าใช่ก็อาจจะปอบรึป่าว

เป็นตึกที่แบบทึบน่อยไหมครับ อาจจะเป็นเสียงสะท้อนของเท้าท่านเวลากระทบลงพื้นเวลาเดินก็ได้นะ แต่ถ้าเป็นผีอย่างมากก็แค่หลอน แต่ถ้าเป็นคนโรคจิตบกพร่องนี่น่ากลัวกว่าผีอีกนะท่าน

ไม่ใช่ผีหรอกครับ แต่ ณ ตอนนั้นพึ่งเคยอยู่ในสถานการณ์ที่จิตใจมันสั่งให้เดินหนีคนที่ตามหลัง
มันเลยตื่นเต้นไปหมด บรรยากาศ ณ ตอนนั้นไม่มีคนในหอด้วยเลยทำให้แอบหลอน

เคยเจอตอนเด็กไม่เห็นอะไรนะ ไปพักที่พัทยา โรงแรมใหญ่เลย มีตี่จู๋เอี็ยอยู่ตรงรีเซพชั่น

ตกดึกน้องร้องไห้ไม่หยุดเลย ไม่ได้มีไข้หรืออะไรนะ น้องยังเด็กพูดไม่ได้ 3-4 ขวบ

แม่ก็อุ้มเดินรอบโรงแรมให้หยุดร้อง ซักพักพนักงานบอกให้ลองพาไปไหว้ศาล

ไหว้แปปเดียวไม่เกิน 5 นาทีหยุดร้องเลยจ้า กลับขึ้นไปนอนแบบหลอนๆ