ในวันที่ชนะลิเวอร์พูลของคลอปได้ เป็นการชนะทีมลุ้นแชมป์ด้วยกัน และเป็นการชนะในการเจอคลอปครั้งสุดท้ายในลีกยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ คือยอมรับว่าลิ้วพูลไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าฟูลทีมเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่ายังไงการเจอลิ้วพูลก็ไม่เคยง่ายเลยจริงๆ ฟิลเหมือนชนะบอสแมพได้ รู้สึกภาคภูมิใจกับทีมและต้ามากๆ

ชัยชนะนัดนี้ทำให้ความคิดผมมั่นใจขึ้นมาครั้งแรกจริงๆว่าเราสู้ได้ทุกทีมแล้ว ในบ้านเรา เราแค่เล่นให้เต็มที่ก็พอ เพลง North london forever ไม่รู้ว่าต้าเป็นคนเริ่มใช้ด้วยมั้ย แต่เพลงนี้มันฟังแล้วขนลุกจริงๆ เป็นสิ่งที่เติมเต็มให้ความขลังในสนามอเมริเรทได้กลับมามีความน่ากลัวสำหรับทีมเยือนอีกครั้งนึง ทีมทั้งบรรยากาศภายในทีม นักเตะเก่าๆเริ่มกลับมาดู รวมถึงป๋าเวนก็เคยกลับมาดูน่อลเตะ

คือไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่านี้คือสิ่งที่เกิดจากคนที่ไม่เคยคุมทีมเลยสักนัด เราน่าจะกลับมาสู่เส้นทางลุ้นแชมป์อีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะชนะบอสเป็ปได้มั้ย แต่เราน่าจะกลับมาเป็นอาเซน่อลที่ตอนเด็กๆคุ้นเคยละ

มาชาบูเฮียต้าและทีมเด็กๆละกันครัช

ปล. ชาบูพี่จอช ครองกี้ด้วยครัช

ชาบูด้วยคน ดีใจที่ชนะทีมระดับลิเวอร์พูลไม่ง่าย และไม่เคยง่ายเลยเวลาเจอกัน ยิ่งเป็นนัดสุดท้ายที่คร็อปจะไม่อยู่หงษ์แล้ว มันเป็นความทรงจำที่ดี

กลับมาสู้ยุค ลุ้นแชมป์ ลุ้น top4 เหมือนยุคเวงเกอ

แต่รุ่นี้ลูกบริหาร จะมีงบให้เยอะกว่า

ถ้าเป๊ปยังคุมซิตี้ ปืนโอกาสได้แชมป์น้อยมาก

ทุกวันนี้เชียร์ปืนสนุกขึ้น ที่เหลือคือโบนัส

สำคัญเลยมีโอกาสต้องยิงได้ เพราะถ้ายิงได้จะได้กำลังใจ นัดไหนยิงไม่ได้แล้วลากยาวโดนยิงก่อนแทบแพ้ตลอด

แต่นัดนี้ถือว่าต้าวางเกมมาได้ดี เอาจอลง เรียกว่าผิดคาดหลายคน คงมองแล้วว่าลิ้วพูลขาดกลางรับ (นัดก่อนมีเอนโด)

จอถือว่าสวิซเกมได้ดีมากๆ จนบางคนบอกเราจะบุกทางปีก แต่ลูกแรกเห็นชัดๆบุกกลางแบบโครตกลางเลย