ก็เข้าใจอยู่นะครับที่คุณจะอิจฉา
แต่ทรัพย์สิน เป็นของพ่อคุณ เค้าก็มีสิทธิ์นะครับ
ส่วนเรื่องพี่น้องทะเลาะกัน ผมว่าถ้าจะมี ...ก็น่าจะเริ่มมาจากคนที่ไม่พอใจ ซึ่งก็คือคุณเองแหละครับ

สุดท้ายแล้ว คุณก็ควรจะเคารพการตัดสินใจ ของพ่อ นะครับ.. ท่านให้ในทรัพย์สินของท่าน ซึ่งคุณไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว

อันนี้ยังไม่ได้ค้นประวัตินะครับ แต่ท่านเคยตั้งกระทู้เรื่องนนี้ไปแล้วทีนึงป่ะ คุ้นๆ

ผมออกความเห็นตามหัวอกที่เป็นพ่อคนนะครับ ลูกคนพึ่งตัวเองไม่ได้เราก็อยากดูแล เป็นห่วงเป็นพิเศษ

แต่เคสนี้ ก็ต้องห่วงความรู้สึกลูกอีกคนเช่นกัน อย่าเอียง(ห่วงอีกคน)ให้มันเกินที่เขาจะยอมรับได้

เป็นผมจะให้บ้าน+ร้านยา(ค่าเช่า 20,000)กับท่าน ส่วน 80,000 ก็ให้ลูกคนโตไป แล้วก็คุยกับท่านว่า ที่พ่อให้มันแฟร์หรือไม่แฟร์ก็ไม่รู้ แต่พ่อก็จัดการด้วยเหตุผลมากกว่าความชอบธรรม ถ้าพี่เขาไม่ได้รายได้ประจำ เขาลำบากเขาก็ต้องมาพึ่งลูก พ่อไม่อยากให้ลำบากลากกันไปมาทั้งสองคน

เข้าใจครับ ตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน เราดูแลตัวเองได้แต่แทบไม่ได้อะไรเลย ส่วนอีกคนวันๆไม่ทำอะไรแต่พ่อแม่เป็นห่วงมาก ยกทรัพย์สมบัติให้เยอะมาก
คงต้องคิดในมุมพ่อแม่แหละครับ พ่อแม่อยากให้ลูกทุกคนอยู่ได้ มีความสุข ไม่ทะเลาะกัน ถ้ายกตึกแถวให้คุณพ่อแม่คงไม่สบายใจจริงๆว่าพี่ชายคุณจะอยู่ได้อย่างไร // กับอีกเรื่องนึงถ้าพี่ชายคุณมีรายได้แล้ว เค้าจะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระให้คุณต้องไปเลี้ยงดู คุณจะได้โฟกัสกับครอบครัวคุณเต็มที่

ประเด็นคือไอคนทรงแบบนี้ไม่นานมันก็ขายแดกหมดครับ สุดท้ายแล้วคิดว่ามันจะมาเดือนร้อนใครหละ

คนรุ่นแก่ๆมันจะมองอะไรตื้นๆ เอาทรัพย์สินให้คนที่ไม่ทำงาน ใช้เงินเป็นอย่างเดียว คิดว่ามันจะรอดเหรอ

ถ้าเอาให้มันเป๊ะๆ อะมันไม่มีทางหรอก

แต่ถ้าพี่คุณอยู่แต่บ้าน และ คอยดูแลพ่อแม่
ส่วนคุณไม่มีเวลา เพราะต้องออกมาทำงาน

แบบนี้พี่คุณก็คิด ว่าเค้าต้องได้มากกว่าไหม

ฉะนั้น จงยินดีกับคนอื่น และ พอใจในสิ่งที่ตนสร้างดีกว่า

ผมคิดกลับกัน

เอาบ้าน 2 หมื่นให้พี่ เอาบ้านเก่า ให้พี่ไปซึกหัวนอน จะเล่นเกมก้เล่นไปดิ ใช้2 หมื่นพอ รอวันตาย
ให้บ้านไว้ซุกวันนอน


คนน้องให้บ้าน8หมื่น

พ่อเค้าก้อมีเหตุผลของท่านนะครับ อีกอย่างมันเป็นทรัพย์สินของเค้า เค้าจะทำอะไรกับมันก็เป็นสิทธิของเค้า

แถมการยกให้ก็ยกให้คนในครอบครัวท่านเอง ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย
อาจจะดีด้วยซ้ำที่ต่อไป พี่คนนี้จะไม่มาวุ่นวายกับท่านถ้ามีปัญหา อาจจะต้องพูดคุยให้ชัดเจนว่าต่อไปนี้เค้าก้ออยู่ด้วยลำแข้งตัวเอง

พี่ท่านมีศักยภาพและเวลามากพอที่จะดูแลต่อ

ท่านแค่ทำงานก็ไม่มีเวลามาดูแล้ว

คนเหนื่อยแทนที่จะสบาย กลายเป็นว่ามีเหนื่อยมากกับเหนื่อยน้อย

เข้าใจครับ บ้านผมก็เป็น ผมอยู่บ้านกับอามา ช่วยดูแลบ้านจนเรียนจบ เงินโบนัสออกผมให้แกทุกปี

นี่ไปคุยกับพี่สาวผมว่า จะยกบ้านให้ลูกพี่ชายผม ซึ่งพี่ชายผมก็ทำเห้กับอาผมไว้เยอะ ขโมยเงินก็มี

คือถ้ายกให้พี่สาวผม ผมไม่ติดอะไรเลยนะ และผมก็ไม่ได้อยากได้ด้วย แต่ความรู้สึกมันก็แปลกๆ

สุดท้ายแล้วแต่เค้าครับ ของๆเค้า เค้าอยากให้ใครก็เรื่องของเค้า

เคสของท่านมันอาจจะดูยุติธรรมในความคิดของพ่อเท่านั้นครับ ไม่ใช่ยุติธรรมในความเป็นจริง

ก็นั่นแหละครับ ผมมองในฐานะที่ผมก็พ่อคน ลูกไม่เอาไหน เราก็เกลียดไม่ได้ คิดว่าลูกเป็นศัตรูคู่แข่งไม่ได้ อย่างน้อยก็อยากประคองให้ลูกทั้งสองไม่เหลื่อมล้ำกันจนเกินไป เมื่อไม่ลำบากทั้งคู่ ความสงบของครอบครัวมันก็จะมาตามไปด้วย

พ่อแม่แค่อยากให้พี่น้องอยู่รอดในสังคมได้อย่างปลอดภัยทั้งคู่ เลยเอียงไปทางคนที่เอาตัวไม่รอดมากกว่า

ของผมน้องก็ได้มากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียส
แค่เลี้ยงดูเรามาอย่างดี ให้ความรัก ส่งจนจบมหาลัย
แค่นี้ผมก็โชคดีมากๆแล้วครับ

อะไรที่ไม่ใช่ของเรามันก็ไม่ใช่ครับ

ทำไรไม่ได้ แต่ไม่พอใจได้ครับ
ถ้าเป็นผมคง อ่ะงั้นตอนนี้พี่รวยกว่าผมล่ะ เวลาก็มี
งั้นการดูแลพ่อแม่ ค่าใช้จ่ายต่างๆพี่รับไปล่ะกัน

ท่านก็ได้บ้านมาอ่ะน่อ
ถ้าแบ่งเท่าหมด มันแบ่งยากอยู่นะถ้าไม่ขายทิ้งให้หมดแล้วเอาตัวมาแบ่งกัน

พ่อผมก็ยกให้ลูกเก่า 3 คนหมด เพราะแกไม่ได้อยู่ดูแล
เมียเก่าแกก็ไม่ได้มีอาชีพอะไรมั่นคงเป็นแม่บ้าน
ผมว่าตรงนี้อาจคล้ายๆ ท่าน เพราะแกห่วงพี่ๆ ผมจะลำบาก

ผมกับน้องก็ได้แต่ของแม่ กับทางตาทางยายไป

จะว่าไปปู่ผมก็แบ่งให้ลุงๆป้าๆ กับพ่อผมก็ไม่เท่ากัน
พ่อผมนี่ไม่ได้อะไรที่เป็นทรัพย์สินมาเลย แต่ว่าปู่ส่งเรียนให้สูงอยู่ครับ ตั้งแต่เด็กเลย
ทรัพย์สินก็ได้มาหลังจากเรียนจบทำงานดีๆ นี่แหละ
ลุงป้าตอนนั้นก็อิจฉาอยู่ จนมาถึงก่อนจะตายจากกันนี่แหละ ที่ที่ทางมันมีค่าขึ้นมาเยอะละ

ฝั่งแม่นี่ได้จากยาย ขนาดแบ่งเท่ากันหมดก็ยังมีปัญหาอยู่ดี มีชื่อ 4 คนอยู่ทุกโฉนด
บ้านเก่าก็ซอยแบ่งเท่ากัน ก็ยังมีงอนกันในเครือว่าฉันอยู่กับยายตั้งนานช่วยนั่นนี่ ทำไมได้เท่าคนอื่น
ที่คนหนึ่งจะขาย คนหนึ่งจะเก็บ ขายแล้วอยากได้คืน ไปๆ มาๆ ไม่ได้ขาย คาราคาซังซะงั้น แปลกดี


สุดท้ายมันก็ของๆ พ่ออ่ะ จะทำไงก็ตามใจเถอะ
ตอนพ่อผมยังอยู่ก็ทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง กับข้าวนี่เดือนนึงแทบไม่ซ้ำ
แม่ผมก็ชอบแบบนี้เลยไม่มีปัญหาอะไรกันเลยครับกับเรื่องสมบัติพ่อ
อ้อ แต่จะว่าไม่มีเลยก็ไม่ใช่ พวกแหวนตระกูล พระเครื่องอะไรก็ยังมีไว้ให้ผมกับน้องอยู่ครับ
ลืม