แล้วแต่คน แล้วแต่ครอบครัว

พ่อ ค่อนข้างจะไม่เข้ามายุ่งในห้องเท่าไร ค่อนข้างให้สเปซส่วนตัว เคาะก่อนแล้วรอให้เราเปิดเองเสมอ เน้นคุยส่วนกลาง

แม่ เคาะปุ๊บ เปิดปั๊บ อย่างกับหน่วยคอมมาโด บางทีก็ตกใจ แต่ผมกับแม่สนิทกัน เลยไม่ซี เพราะตอนไม่อยู่ห้องก็เข้ามาจัดโน้นนี่นั้นอยู่แล้ว

จะเข้าห้องใคร ที่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม ก็ต้องขออนุญาตก่อนทั้งนั้นแหละครับ

ส่วนตัวจะวัยไหน ห้องใคร ก็ควรขอก่อนครับ

หนังฝรั่งมันห้ามลอคห้องด้วยนะ น่าสนใจวิธีคิดของเค้า

ให้พื้นที่ลูก ลูกจะวางใจมากขึ้น แต่ไม่ใช่ปล่อยนะ พูดคุยอยู่เสมอ

สมัยผมวัยรุ่น แม่ก็เคาะห้องก่อนเปิด จะเข้ามาทำความสะอาดตอนช่วงไหนก็บอกก่อน

ส่วนพ่อจะไม่ค่อยเข้ามายุ่ง จะเคาะห้องแล้วรอเราเปิดให้ด้วยซ้ำ จนผมต้องบอกเข้ามาได้เลยพ่อ

คำถามนี้มาถามในช่วงหลังเกิดคดีที่เรารู้กันดีอยู่แล้ว มันเสี่ยงที่อคติที่เกิดขึ้นใหม่ๆ จะชี้นำคำตอบของคนตอบได้ครับ

เอาจริงๆ สิ่งที่สำคัญสำหรับเด็กคือการให้เค้ารู้ขอบเขตความรับผิดชอบของตัวเองตั้งแต่เนิ่นๆ คุณจะฝึกความรับผิดชอบในตัวเด็กได้ ก็ต้องให้เด็กเค้ารู้ก่อนว่าสิ่งไหน พื้นที่ไหน ขอบเขตไหน เป็นของเค้า และเค้าจึงต้องรับผิดชอบ

คุณตกลงกับลูกว่าจะทำอาหารให้กินนะ แต่ลูกต้องล้างจานเองนะ อ่ะเด็กทราบแล้วว่าจานของเค้าเป็นของๆ เค้า และเค้าต้องรับผิดชอบ

เค้าต้องเอาตระกร้าผ้ามาให้นะ หรือเอาใส่เครื่องซัก ซักเองเลยนะ

คือ ความรับผิดชอบ มันมาพร้อมกับ "ความเป็นเจ้าของ"

ยิ่งไปกว่านั้น การที่เค้าได้บางสิ่งบางอย่างเป็นของตัวเอง เค้าก็จะเรียนรู้ที่จะเคารพสิ่งนั้นของคนอื่นๆ ด้วย ไม่ว่าจะข้าวของ หรือพื้นที่ส่วนตัว ความเป็นส่วนตัว

ไอเดียของวัฒนธรรมตะวันตก ลูกหลาน คืออีกหนึ่งชีวิตเทียบเท่ากับตัวคุณเองเลย แค่ว่าในตอนเด็กเค้ายังทำอะไรเองไม่เป็น แต่เค้าควรได้รับความเคารพ เสมอหนึ่งอีก 1 ชีวิต อีก 1 บุคคล ไม่ได้ด้อยหรือน้อยกว่า "ผู้ใหญ่" มันแค่สังคมเอเชียเก่าๆ ที่ยังยึดติดกับพวกอายุ ความอาวุโส ฯลฯ ที่ยังไม่เห็นภาพนี้