ผมดูวันพีซ ชอบแต่พาร์ทการเมือง เป็นส่วนที่เขียนได้สนุก ซ่อนปมอะไรได้ฉลาดดี ส่วนฉากบู๊ เกียร์ห้าเกียร์หกอะไรที่เค้าไฮป์กันนี่ผมเฉยๆ ยังไงมันก็เป็นการ์ตูนสายหลัก แพ้ชนะกันตามสูตรสำเร็จ

HxH นี่บู๊มันสุดใน jump ละ พอพลังมันมีเหตุมีผล เวลาสู้มันเลยลุ้นระทึกเหมือนดูคนสู้กันจริงๆ เหมือนเป็นโชเน็นที่เขียนโดนคนที่เบื่อความเป็นโชเน็น แต่ข้อเสียคือคนเขียนอินดี้ ไม่มี consistency ในต้นฉบับเหมือนอ.โอดะ

Hunter ภาคมดคือที่สุดแล้ว

เรียกได้ว่า จุดพีค anime

ผมขอโหวตให้ XhX
กลับมาอ่านกี่ครั้ง ก็ยังรู้สึกตื่นเต้นและสนุก
ขนาดเป็นการเล่าผ่านกระดาษนะ ทำได้ขนาดนี้ผม ชอบมาก

ชอบ hxh ดูแล้วมีความรู้สึกกดันในบางฉากต่อสู้ไปด้วยเลย

แต่ op เฉยๆ เหมือนดูให้จบๆไป

วันพีซครับ พีคไล่ลำดับมาตั้งแต่ภาคอลาบาสต้ามาถึงมารีนฟอร์สน่าจะเขียนต่อกันมา20ปีได้ ในฐานะคนอ่านการ์ตูน
นิยาย และชอบแต่งนิยาย(เวลาว่าง) มันคือมาตรฐานที่ล้มยาก

เนื้อเรื่อง ฉากต่อสู้ HxH ดีกว่าไม่เถียงเลย
แต่วันพีซก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรือเปล่า NO1 จั้มไม่ใช่เรื่องฟลุคๆแน่
ไหนจะการยืนระยะยาวนานอีก

ชอบฮันเตอร์ แต่จะเนิฟวันพีซให้ได้ ชอบเรื่องไหนก็ว่ากันไปไม่ต้องไปด้อยค่าเรื่องอื่นครับ

ผมชอบทั้งสองเรื่องนะ

็HxH ผมชอบเงามายาโคตรๆ ยิ่งคุโรโร่ อุโบกิ้น เฟย์ตัน ชาแนค ชิซึคุ มาจิ

ถ้าเรื่องการต่อสู้ HxH ใช้หัวอย่างเยอะ ถ้าดูเมะ เก็บรายละเอียดได้ไม่หมด

ส่วนวันพีซ ผมชอบโลกแบคกราวน์ สิ่งที่ปู ปม การเมือง ฉากสู้ก็ตามแบบโชเน็น พลังบลาๆ

เมะไม่ดูเลย เพราะเคยดูรู้สึกว่ากากจัด

ส่วนนารูโตะ เมะทำโคตรดี มาเสียช่วงหลัง สเกลมันเวอร์ คุมสเกลหลักไม่อยู่

ถ้าเมะก็ตามนั้น วันพีซมันทำแบบรายสัปดาห์ดังนั้นช่วงที่จะไล่ต้นฉบับทัน
ทีมอนิเทะเลยต้องแต่งตอนเสริมขึ้นมาเอง ซึ่งไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก
ตอนน่าเบื่อๆ ตอนกาวๆมันเลยเยอะ แต่ถ้ามังงะคุณภาพก็ไม่หนีกันอะ
บางตอน hunter นี่คุณภาพบัดซบเลย ในแง่ของลายเส้นนะ
แต่เนื้อคุณภาพอยู่แล้ว

HxH Version เก่าเป็นเมะที่ผมชอบสุดละดิบๆดี

HXH พูดกันด้วยความเป็นกลาง ด้วยความที่ อ โทกาชิ แกพักบ่อยพักนาน แกเลยมีเวลาเกลาเนื้อเรื่องให้เนียนจนออกมาเป็นผลงานระดับขึ้นหิ้งที่จั้มป์ไม่ให้ตัดจบ แต่ละภาคแนวเรื่องแตกต่างกันชัดเจน น่าจะมาจากความสนใจช่วงนั้นของแกด้วยรึเปล่า ภาคสอบฮันเตอร์ก็แนวผจญภัย งานประมูลก็แนวมาเฟีย กรีดไอส์แลนก็แนวเกมการ์ด ภาคมดแรกๆ โคตรชอบมาแนวทริลเลอร์เลย หลังๆ กลายเป็นโรแมนติคซะงั้น 5+ ภาคนี้ไม่รุ้ว่าอาการกำเริบหนักรึเปล่า แต่ช่วงท้ายดูรีบจบจนที่ปูมาแรกๆ หมดสนุกเลย ภาคเลือกตั้งก็การเมือง มาภาควาฬดำก็สืบจัดๆ เลย ข้อมูลตัวหนังสืออย่างแน่น 555+

ตอนแรกที่แกหายไปนานๆ ไอ้เราก็คิดว่าแกหมดไฟ ขี้เกียจ ติดเกม ฯลฯ อย่างที่เขาบ่นกันแหละ แต่พอแกมีจัดนิทรรศการแล้วอธิบายโรคที่แกเป็นอยู่ก็เข้าใจเห็นใจและสัมผัสได้ถึงแพสชั่นของแกว่า กุเป็นนักเขียนกาตูน จะให้ไปทำเป็นนิยายหรือแต่งเนื้อเรื่องแล้วให้คนอื่นเขียนแทนคงไม่ได้ โอ้โห แพสชั่นแกมีแหละแต่ร่างกายไม่อำนวยจิงๆ

ข้อดีอีกอย่างของการที่แกป่วยคือ เนื้อเรื่องกระชับ ไม่ยืดยาว มันเลยเข้มข้นมากๆ

ผมให้เป็นโชเนนคนละแนว

นารูโตะ มันสนุกเป็นบางช่วง แต่พอจบไม่ลง มันเลยสเกลพลังนินจา ไประดับ อวกาศ อุกาบาต ก็ออกทะเล แล้วครับ จบตอนภาค เพน 6 วิถียังพอว่า