[RE: ท่านมีความฝันในวัยเด็กกันไหมครับ ?]
อันเนี้ยเรื่องตลกในชีวิตผมเลย ซัก5-6ขวบมั้ง ไปบ้านแม่ที่ศรีษะเกษแล้วเจอสภาพแบบ ศาลาพังๆ ถนนดินแดง ไฟตัด3ทุ่ม ไม่มีประปาต้องไปวิดน้ำในบ่อมาใส่ตุ่ม เลยถามไปว่าทำไมไม่เหมือนใน.กทม ญาติผู้ใหญ่เค้าก็ว่าต้องให้หลวงมาทำให้ ก็เลยว่าว่าแล้วใครต้องเป็นคนสร้าง เค้าก็บอกว่า นายอำเภอ ผมก็เลยตั้งเป้าไว้ตั้งแต่เด็กว่า
อยากเป็นนายอำเภอครับบบ จะได้ย้ายมาเป็นนายอำเภอที่นี่ ญาติผู้ใหญ่คนแก่ๆนี่พากันพนมมือท่วมหัวกราบสาธุ ขอให้ได้นะลูก พี่ป้าน้าอาจะได้พึ่งพาบ้าง ผมจำความรู้สึกได้ว่า ผมงงเว้ย พึ่งพาไรวะ?? คือตอนนั้นอ่ะ สื่อที่มีอย่างเดียวคือทีวี แล้วละครแนวๆไกลปืนเที่ยงแนวปลัดหนุ่มจากกทม.ย้ายมาต่างจังหวัดอ่ะ ต้องสู้กับมาเฟียในพื้นที่ ตำรวจก็คนละพวก ต้องต่อยตีเก่งต้องยิงปืนเป็น ภาพจำคือจะตายโหงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็เลยงงว่า เค้าพึ่งพาอะไรกันวะ
พอถึงตอน ม.1 อาผมเสีย พ่อผมต้อเดินเอกสารเอง เลยติดต่อกับอำเภอบ่อย ผมที่ตามไปช่วยถือซองเอกสาร ได้เห็นอำเภอเมืองสป.ทำงานจริงๆ โคตรเอื่อยเฉื่อย เหลาะแหละ หยาบคาย อึดอัด ทำให้ผมคิดว่า ถ้ากุจะเป็นนายอำเภอ กุต้องทำงานกะคนพวกนี้เหรอวะ!!! แล้วความฝันวัยเด็กก็สลายด้วยสิ่งที่ตรงหน้านั่นแหละ แล้วก็ถูกตอกย้ำอีกทีตอนอายุ15ทำบัตรปชช.ครั้งแรก ว่าที่นี่น่ะ อย่าว่าแต่มาทำงานเลย ถ้าไม่จำเป็นไม่ควรมายุ่งด้วยซ้ำ
ด้วยความไม่รู้ กว่าจะรู้ว่าถ้าเอ็งเป็นนายอำเภอ มันต้องทำอะไรมีหน้าที่ยังไงบ้างแล้วเอ็งสามารถชี้นิ้วสั่งไอ้พวกนั้นได้นะเว้ย ก็อายุ20ไปแล้ว แถมยังเรียนไม่จบม.6 ด้วยซ้ำ เพราะติดRO

แต่ถึงจะอยากทำต่อไปก็ไม่ได้พัฒนาบ้านเมืองอย่างที่ตั้งใจหรอก เพราะยุคทักษิณ มีทั้งเทศบาล อบต. มาทับทางกันเพียบเลย และเรื่องสำคัญที่สุดที่ได้รู้ตอนโตก็คือคนตรงจะเจริญในระบบราชการยากมากๆ อีกต่างหาก