ผมว่า เจ้าสัวขายเบียร์ ผูกขาดไม่ต่างกันหรอก แต่แค่ของCP มันเป็นอันดับ1

และเกี่ยวข้องกับคนส่วนใหญ่โดยตรง เลยจะโดนเยอะหน่อย  

ธุรกิจที่ทำเป็นธุรกิจที่ควรมีกฏหมายห้ามการผูกขาดที่สุดครับ

ธุรกิจโชว์ห่วยหรือขายสินค้าแบบทั่ว ๆ ไป เอาตรง ๆ มันควรที่จะให้ประชาชนในประเทศแข่งกันเองครับ

เพราะโดยเนื้อแท้ก็คือการขายสินค้าสำเร็จรูปที่ใครก็ทำได้ และปลายทางที่ผู้บริโภคได้ก็คือสินค้าตัวเดียวกันไม่ว่าใครจะเป็นผู้ขายครับ

ทีนี้ถ้านายทุนมาเล่นด้วย นายทุนจะ Add value ธุรกิจด้วยการเพิ่มระดับ Service และการบริการ

ซึ่งก็จะทำให้นายทุนแย่งลูกค้าได้แต่ไม่ก่อให้เกืดคุณค่าเชิงผลิตภัณฑ์ของประเทศแต่อย่างไรเพราะสุดท้ายก็สินค้าเดิมแต่เอาชนะประชาชนธรรมดาในประเทศ

ทั้งนี้ไม่ได้บอกว่าห้ามนายทุนลงมาเล่นตลาดนี้โดยสิ้นเชิงนะครับ

แค่มันต้องมีการควบคุมว่าในพื้นที่บริเวณนึง มีร้านเจ้าสัวได้กี่ร้าน มีร้านของประชาชนคนธรรมดากี่ร้านเพื่อกระจายรายได้สู่ SME แต่นี่ไม่มีเลย

จึงไม่แปลกที่จะโดนเล่นหนักครับ เพราะเป็นคนแย่งรายได้ทางตรงกับธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับคนธรรมดามาก ๆ

ยังไม่รวมเรื่องเป็นเจ้าของทั้งซัพพลายเชน ทำให้ลอกเลียนสินค้าคนเอาของมาขายได้ ครั้นจะไม่เอาของมาขายกับแกก็ไม่ได้เพราะแกเล่นยึดร้านขายปลายทางไปหมดแล้ว

มันเลยกลายเป็นแกเติบโตกินทั้งสายซัพพลายเชน ตัวเล็ก ๆ จะสู้ในมุมของราคาก็ไม่ได้ ในมุมการบริการก็ไม่ได้ พอจะใช้ความคิดสร้างสรรค์

แปปเดียวแกก็ก็อปได้ เพราะวัตถุดิบแกพร้อมหมดแล้ว มันทำให้ SME ไม่เหลือทางยืน และทำให้รายได้ไม่เข้าถึงภาคประชาชนเท่าที่ควร

ซึ่งก็ต้องแก้ตั้งแต่เรื่องกฏหมายการผูกขาด ไปจนถึงการผลักดันให้พวกเจ้าสัวไปพากันสู้ในตลาดพวกเทคโนโลยี อิเล็คโทรนิค ต่าง ๆ

เพื่อให้หาเงินจากสิ่งที่ต้องลงทุนเยอะ แต่สร้างคุณค่าในมุมผลิตภัณฑ์ได้มาก ดึงดูดให้คนต่างชาติเข้ามาซื้อสร้างกำไรให้ประเทศได้

มันถึงจะเป็นประโยชน์ให้ประเทศมากกว่าการมาเอาชนะประชาชนในประเทศที่ไม่มีเส้นสายไม่มีเงินทุนอย่างแกครับ  

บริษัทนายทุศีล แกมีแนวคิดในเรื่องของการกินรวบทุกอย่าง
โดยสังเกตเครือข่ายธุรกิจที่แก เน้นในจุดเริ่มต้นคือการควบคุมปัจจัย 4 ของประเทศ
โดยเริ่มจากอาหารก่อนเป็นอันดับแรก ดังนั้นธุรกิจอาหารจึงเป็นธุรกิจที่ผูกขาดตั้งแต่ การคุมเรื่องของเมล็ดพันธุ์ พันธุ์ของสัตว์ที่เลี้ยง กระบวนการเลี้ยง

ซึ่งมันถูก ส่งเสริมโดย ฝ่ายการเมือง ที่ บริษัทนายทุสิน เป็นสปอนเซอร์ทุกพรรคการเมือง ดังนั้นในเรื่องของการ ออกกฎหมายต่างๆมันจะเอื้อประโยชน์ให้ ในกลุ่มที่เป็นสปอนเซอร์ครับ

ส่วนราชการ ผมเชื่อครับว่าในบอร์ดรู้ครับว่าใครเป็น บุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสายราชการ ซึ่งแน่นอนว่าองค์กรนี้เขาบริจาค ในแต่ละปีเป็นจำนวนไม่น้อยถึงขั้นได้สายสะพาย


แล้วแนวทางในการทำธุรกิจของเขามันต่างจากกลุ่มแชร์โบของ เกาหลีใต้
กลุ่มแชร์โบของเกาหลีใต้ ส่วนใหญ่เขาจะ ยิ่งใหญ่ในประเทศแล้วจะออกไปสู้ในระดับเวทีระดับโลกเพื่อ ดึง GDP เกาหลีใต้ ให้สูงขึ้น ในภาพรวมแล้วเกิดการจ้างงานในบริษัทด้วยความเป็นธรรม ตัวอย่างเช่น Samsung ถือว่าเป็นบริษัทระดับโลก

ส่วน บ.นายทุสิน ในเวทีระดับโลกเราจะไม่ค่อยเห็น แต่เขามุ่งเน้นในเรื่องของการคุมความได้เปรียบในประเทศเป็นหลัก

ไม่แปลกครับ ที่คนจะเกลียด เพราะการมีเขา คือการ นายทุสินที่เอาเปรียบคนที่อ่อนแอกว่า นั่นเอง

ใครวิจารณ์อะไรก็ระวังด้วยนะครับระวัง นอนคุกนะครับ  

บริษัทนายทุศีล แกมีแนวคิดในเรื่องของการกินรวบทุกอย่าง
โดยสังเกตเครือข่ายธุรกิจที่แก เน้นในจุดเริ่มต้นคือการควบคุมปัจจัย 4 ของประเทศ
โดยเริ่มจากอาหารก่อนเป็นอันดับแรก ดังนั้นธุรกิจอาหารจึงเป็นธุรกิจที่ผูกขาดตั้งแต่ การคุมเรื่องของเมล็ดพันธุ์ พันธุ์ของสัตว์ที่เลี้ยง กระบวนการเลี้ยง

ซึ่งมันถูก ส่งเสริมโดย ฝ่ายการเมือง ที่ บริษัทนายทุสิน เป็นสปอนเซอร์ทุกพรรคการเมือง ดังนั้นในเรื่องของการ ออกกฎหมายต่างๆมันจะเอื้อประโยชน์ให้ ในกลุ่มที่เป็นสปอนเซอร์ครับ

ส่วนราชการ ผมเชื่อครับว่าในบอร์ดรู้ครับว่าใครเป็น บุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสายราชการ ซึ่งแน่นอนว่าองค์กรนี้เขาบริจาค ในแต่ละปีเป็นจำนวนไม่น้อยถึงขั้นได้สายสะพาย


แล้วแนวทางในการทำธุรกิจของเขามันต่างจากกลุ่มแชร์โบของ เกาหลีใต้
กลุ่มแชร์โบของเกาหลีใต้ ส่วนใหญ่เขาจะ ยิ่งใหญ่ในประเทศแล้วจะออกไปสู้ในระดับเวทีระดับโลกเพื่อ ดึง GDP เกาหลีใต้ ให้สูงขึ้น ในภาพรวมแล้วเกิดการจ้างงานในบริษัทด้วยความเป็นธรรม ตัวอย่างเช่น Samsung ถือว่าเป็นบริษัทระดับโลก

ส่วน บ.นายทุสิน ในเวทีระดับโลกเราจะไม่ค่อยเห็น แต่เขามุ่งเน้นในเรื่องของการคุมความได้เปรียบในประเทศเป็นหลัก

ไม่แปลกครับ ที่คนจะเกลียด เพราะการมีเขา คือการ นายทุสินที่เอาเปรียบคนที่อ่อนแอกว่า นั่นเอง

ใครวิจารณ์อะไรก็ระวังด้วยนะครับระวัง นอนคุกนะครับ