เปรียบเทียบง่ายๆ ก็เหมือนปรุงก๋วยเตี๋ยว
ถ้าไม่ปรุงอะไรเลย มันก็ออกมาแข็งทื่อ เรียบๆ ทุกโน๊ตมีความหนักเบาตามใจนักดนตรี

แต่วาทยากรคือผู้ปรุง เช่น เติมน้ำตาลเยอะขึ้น เติมพริก เติมน้ำปลา เติมน้ำสม

วงใหญ่มันมีเครื่องดนตรีหลากหลาย แต่ละเครื่องก็ให้ความรู้สึกต่างกัน แม้ในโน๊ตเดียวกัน

วาทยากรจะเป็นผู้กำหนดว่า จะให้เครื่องดนตรีไหนเด่นในโมเม้นท์นั้นๆ

แค่ในวงดนตรีทั่วไป เวลาซาวด์เช็คยังต้องฟังเลย ว่าเล่นแล้ว เครื่องดนตรีไหนหายไป เบาไป

นอกจากที่เพื่อน ๆ ว่ามาก็มีเรื่องการตีความเพลงด้วยครับ

เพลงยุค Baroque จนมา Classical จนถึงก่อน Romantic ได้อิทธิพลจากศาสนา ความเชื่อ การเมือง เหตุการณ์ในชีวิตสูงมาก ฉะนั้นการตีความแต่ละประโยคของนักดนตรียุคสมัยของเราอาจจะไปคนละทิศคนละทางได้ถ้าให้นักดนตรีตีความกันเอง ยิ่งเป็นวง Orchestra ที่มีความหลากหลายทางเชื้อชาติศาสนายิ่งแล้วใหญ่





สองงานนี้จะชัดเจนมากตั้งแต่เริ่มต้นเลยครับ ธีมของงานชิ้นนี้ว่ากันว่าผู้ประพันธ์ Mussorgsky ได้แรงบันดาลใจระหว่างการเดินดูงานแสดงภาพศิลปะของเพื่อน .. movement แรกสุดคือการสื่อถึงการเดินของตัวเองดูงานไปเรื่อย ๆ ซึ่งในเพลงจะใช้ movement นี้หลายครั้งแต่เปลี่ยน variation ไปเรื่อย ๆ

แต่การตีความ "การเดิน" นี่ต่างกันชัดเจนมาก

เคยดูออเคสตร้า นักดนตรีก็ก้มหน้าดูโน้ตกันหมด ไม่รู้โบกไม้ให้ใคร

ไม่มีคือโคดเละ

เคยฟัง conductor รับเชิญ เป็นนักไวโอลิน
มีเพลงที่เค้าต้องโซโล่ แล้วไม่มีคนคุม

จังหวะเพลงอย่างนรก

ยืนเซ็นเตอร์ของวงออเคสตร้า รักษษเทมโปของเพลงเพื่อให้หลายๆสิบคนรู้ว่าอยู่ตรงไหนของเพลง และควบคุมอารมณ์ของเพลงด้วยวอลุ่มอีก

บางทีการเล่นดนตรี สิ่งที่ยากที่สุดคือการหลงห้องอ่ะครับ บางทีเราไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนของเพลงแล้ว เพราะเราจะไม่ได้ยินเครื่องของคนอื่นเลย พวกวงเล่นมันถึงต้องมีแอมพ์หันหน้าเข้าหาวงไงครับ อันนั้นแค่ 4-5 คน อันนี้เวทีห่างกันเป็น 50เมตร เครื่องดนตรีบางวงเป็น 100 เพลงนึงยาวเป็นสิบนาที และการเล่นทุกคนไม่ได้เล่นทุกโน้ตด้วย