ที่​ 1 อาเซียนก็ไม่เอา

จะข้ามไปเอเชีย​ โดนเค้าตบหัวกลับมาตลอด

อย่าว่าแต่เอเชียเลย​ เจออาเซียนทีมชุดใหญ่ด้วยกันยังแทบเอาตัวไม่รอด

สรุปบอลไทยควรเน้นไปที่ตรงไหน

เพราะเตะกับอาเซียนบ่อยที่สุด

ถ้าตบอาเซียนด้วยกันไม่ได้​ มันจะข้ามอาเซียนไปได้ยังไง

ชุดเด็ก​ ยันชุดใหญ่​ โดนตบคว่ำมาหมดเลย

จริงๆมันต้อง​ ที่​ 1 อาเซียน​ แล้วเป็นขาประจำเอดชียแบบนี้มั้ย

บางทีก็ดูถูกเพื่อนบ้านมากจนเกินไป​ ยังกะเค้าพัฒนาตัวเองไม่เป็น

มาเลเซียไม่ชนะเค้ามา​ 5 6 ปีละมั้งเท่าที่ทราบ

ปล.อย่าลืมว่า บอลคัดเลือกระดับเอเชีย เราก็มักเจออาเซียนด้วยกันเองตลอด เช่น เวียดนาม มาเลเซีย อินโด /// แทบจะหนีกันไม่ออก แล้วถ้าไม่เป็นเต้ยของอาเซียน เวลาเจอกันเอง แล้วไม่ชนะ มันจะข้ามไประดับเอเชียได้ยังไง แล้วเจอกันบ่อยที่สุด ทีมชุดใหญ่เจอกัน หลังๆ แทบจะไม่ชนะ ดูง่ายๆ บอลโลก แพ้มาเล มาเลก็อาเซียน ถามจริงงงงง จะข้ามไปเอเชีย อาเซียนด้วกยันยังไม่ชนะเลยคับ ขนาดว่าเปนคัดบอลโลกเลยนะ -*-

คหสต ถ้าผิดขออภัย ก้าวข้ามความฟิตเดิมๆโภชนาการเดิมๆ พัฒนาลีกให้ฟิตเทียบเท่าเจลีกหรือบุนเดสทั้งลีก พัฒนาการการตลาดดึงแฟนท้องถิ่นเข้าสนาม สุดท้ายวางแผนขยับเเรงค์กิ้งฟีฟ่าใช้ช่องทางนี้ก็ได้ ไปหาทีมที่อันดับสูงกว่าแต่ประเทศไม่ได้ร่ำรวยที่เรามั่นใจว่าจะชนะได้มาแข่งสลับกับทีมที่เราต้องการลองแผนเพื่อเจอในอนาคตมา บ้าง

คือถ้าจะบอกว่าไป สร้างลีกเยาวชนสร้างรายการแข่งขันยกระดับเยาวชนเพื่อก้าวไประดับเอเชียคำถามผมคือ เงินละเอามาจากใหน ในเมื่อสโมสรชุดใหญ่คนยังเข้าไม่ค่อยเต็มสนามเลย สปอนเซอร์จะเข้ากี่รายเชียว ตามความเห็นผมที่ทำได้ตอนนี้แค่ทำตามทีบอกขั้นต้นอะถ้าผิดขออภัย เพราะสำหรับผมมองว่าถ้าในลีกฟิตไล่สุดเล่นมันส์+ทีมชาติชนะทีมเเรงค์สูงกว่าได้เรื่อยๆทำการตลาดท้องถิ่นดีๆแฟนบอลจะเข้ามาดูเยอะ ทั้งทีมชาติและสโมสร สโมสรก็จะมีเงินไปยกระดับส่วนอื่นต่อ

อันนี้ไม่พูดถึงระบบ รากฐานอะไรนะ เอาแต่ควรอยู่จุดไหนก่อนนนะ

สำหรับผมไม่อยากให้ไปให้ค่ากับบอลอาเซียนแล้วครับ ส่งชุดเด็กหรือชุดผสมไปแข่งเถอะ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าบอลอาเซียนคุณภาพมันยังไง นอนถ่วงบ้าง เข้าแรงใส่เราบ้าง มันไม่พัฒนาไปไหนซักที

ผมชอบที่โค้ชซิโก้บอก ถึงตอนนี้จะไม่ค่อยชอบแกเท่าไหร่ แต่ประโยคนั้นมันถูกต้องมากๆ เราต้องไปเป็นขาประจำในเอเชียนคัพให้ได้ก่อนแล้วถึงจะค่อยคิดเรื่องไปบอลโลก มันจริงนะ ตอนนี้ผมขอให้ไปเอเชียนคัพได้แบบประจำก่อน ไปสู้กับพวกหัวแถวของเอเชียได้แบบพอฟัดพอเหวี่ยงก่อนแล้วค่อยไปนึกถึงบอลโลก ไปเป็นหัวแถวของระดับเอเชียให้ไดก่อน

แฟนบอลสายสมาคมในนี้ต่องการโน้นนี่นั่น แต่ไม่ได้พูดถึงวิธีหาเงินและทำอย่างไรให้กระแสบอลไทยอยู่ได้ตลอด จนเด็กรุ่นใหม่หันมาเตะบอลเพราะมันเท่ ยึดเป็นอาชีพได้ ที่สำคัญดังกว่าดารา

เรื่องแบบนี้ต้องยอมรับการตลาดที่ต้องพึ่งพากระแสและ “ผลงาน”ทีมชาติด้วย

ณ ตอนนี้ถ้าให้เด็กเลือกที่จะเป็นเกมเมอร์กับเป็นนักบอล เชื่อไหมว่าเด็กเลือกที่จะเป็นนักแข่งเกมส์และเล่นเกมส์มากกว่าเตะบอลซะอีก

พอมีคนที่จะจริงจังกับฟุตบอลน้อยตัวเลือกมันก็น้อย สนามฟุตบอลในไทยแถวชนบทมีอย่างเยอะ แต่เด็กไม่เตะบอลกันเพียบ มีสนามแต่ไม่มีคนเล่น ต่างกับประเทศบราซิลที่เด็กสามารถเตะฟุตบอลกันได้ทุกที่แม้จะเป็นในนา บนถนน หรือพื้นดินกรวด เพราะนักฟุตบอลคือฮีโร่ของเด็กในประเทศเค้า

ความน่าแปลกใจของแฟนบอลในบอร์ดนี้คืออะไรรู้ไหม คือการบอกว่า “ไม่ต้องการแฟนบอลสายเซลฟี่” อันนี้ตลกมาก ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้คนที่เป็นการตลาดจะโคตรดีใจเลยที่มีกลุ่มเป้าหมายใหม่ๆมาดูฟุตบอล เพราะมันเข้าใกล้การดูฟุตบอลเพื่อความบันเทิงไม่ต่างจากดูคอนเสิร์ต ต่อให้เค้าตะมาเพื่อกรี๊ดนักฟุตบอลหรือไม่เข้าใจกติกาบางอย่าง แต่ถ้าได้กลุ่มนี้เข้ามามันมีโอกาสที่สโมสรจะสามารถเป็นธุรกิจได้จริง ไม่ต้องพึ่งเงินนายทุนอย่างเดียว

ณ ตอนนี้บอลสโมสรในไทยลีกถ่ายทอดสดชนกับแข่ง ROV คนดูไลฟ์สด ROV หลัก 2-3 หมื่นคนในทุกแพลตฟอร์ม แต่คนดูบอลถ่ายทอดสดหลักพัน มันก็พอที่จะบอกอะไรได้พอสมควร

ทีนี้เราจะเอาแต่เรื่องวางพื้นฐานๆ คำถามคือถ้าไม่มีกระแส ไม่มีเม็ดเงิน จะเอาอะไรไปทำเรื่องพื้นฐานครับ? ขอสนับสนุนจากบริษัทเบียร์ข้างเรื่อยๆเหรอ?

แล้วลีกเยาวชนตอนนี้ตั้งไม่ได้เพราะอะไร เพราะไม่มีเงิน? ถูกไหม หลายๆอย่างที่อยากให้มีทำไมมันเกิดไม่ได้เพราะอะไร เพราะแฟนบอลพันธ์แท้ที่เย้วๆกันว่าใครไม่เชียร์กูเชียร์พวกคุณกำลังจ่ายไม่พอที่จะช่วยทำให้วงการบอลไทยพัฒนาไปได้ไง

ทีนี้กระแสฟุตบอลมันก็อยู่ที่ผลงานอีก แน่นอนว่าไประดับเอเชียมันยาก นานๆทีถึงจะได้ไป เพราะอะไร เพราะเจอทีมในอาเชี่ยนยังเอาตัวไม่รอดเลย ทีนี้ผลงานเจอทีมระดับเอเชียก็แพ้ เจออาเซี่ยนก็ชนะบ้างแพ้บ้าง จะเอากระแสจากที่ไหนมาหาเงินละครับ 555

ผมว่า ด้วยทัวนาเม้นท์ ระดับเอเชีย มันมีไม่บ่อย ถ้าส่งแต่เด็กไปเตะกับอาเซียนด้วยกันอย่างเดียว ความเข้าใจแทคติคของโค้ช และการเล่นเข้าขากันจะมีน้อยลงมั้ยคับ

มันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ญี่ปุ่นเค้าทำได้ เพราะเด็กเค้าแข็งมาก ทีมชุดใหญ่ ก็แข็งจัด ซึ่งเราไม่แข็งเลยทั้งเด็ก และ ผู้ใหญ่

คหสต..

จริง ครับ เหมือน คห.3 เลย กระแสมา เงินก้อมี เงินมี ก็มีเงินพัฒนาต่อยอด

จะ เอาแต่ผลงานใหญ่ๆ อย่างเดียวเลยก็ยาก เพราะ เราไม่ค่อยผ่าน

จริงครับ

ปัญหาคือไทยเราโปรแกรมเตะมีเยอะเท่าญี่ไหมอ่ะ?

คือถ้าเราไม่ได้เข้ารอบ 12 ทีมคัดบอลโลกเอเชีย มันก็ไม่มีโปรแกรมเตะเลยนะนอกจากนัดกระชับมิตร

แต่ญี่ปุ่นเค้าเข้ารอบตลอดทั้งเอเชี่ยนคัพ รอบ 12 บอลโลกโซนเอเชีย และไปเตะบอลโลกรอบสุดท้าย แถมเตะกระชับมิตรก็เจอแต่ทีมดีๆอีก เค้ามองข้ามได้ไง บางทัวร์นาเท้นที่ไม่สำคัญก็เอานักเตะในประเทศนี่แหละ

แต่ไทยเราโปรแกรมเตะมันเยอะขนาดนั้นไหมอ่ะ?

จะมองข้ามอาเซี่ยนได้ก็ต่อเมื่อเป็นข้าประจำเอเชี่ยนคัพ และเข้ารอบ 12 ทีมคัดเลือกโซนเอเชียอ่ะ อาเซี่ยนค่อยส่งเด็กๆไป

แต่ถ้าปีนึงได้แค่อุ่นเครื่องกับทีมอื่น 2-3 ครั้ง มี AFF ที่ส่งชุดใหญ่ฟูลทีมให้ไปทดลองระบบและเรียกความมั่นใจเถอะ เพราะเราไม่ได้มีโปรแกรมเตะทุกครั้งที่มีฟีฟ่าเดย์

เอาภาพรวมนักบอลทีมชาติ ทั้งจำนวน และ คุณภาพ เรายังดีกว่าทุกทีมในอาเซียนครับ แต่ไม่มากแล้ว แต่เรื่อง mindset หรือแท๊คติกส์การเล่น เราตอบสนองโค๊ชได้น้อยกว่าทีมอื่น อย่างเช่น ปาร์ค ฮัง ซอ เค้าอยากให้เวียดนามเล่นได้แบบไหน เวียดนามมันเล่นได้แบบนั้นแล้วแทบจะ 90% คุณภาพก็อย่างที่เห็น ส่วนทีมชาติไทยตอนนี้ผมว่ามาโน่อยากเล่นบอลดีกว่านี้ เร็วกว่านี้ แต่นักบอลไทยตอบสนองเค้าได้แค่ 60-70%

ผมลองสังเกตุนะ มาโน อยากให้ไทยเล่นฟุตบอล สปีดเร็วกว่านี้ ดุดัน เฉียบคบกว่านี้ แต่บางคนมันเก่งจริงแต่ก็ไม่ได้ตอบสนองเค้าในแบบที่เค้าอยากให้เล่น เช่น มาโน่ให้ไทยเล่นเกมส์ transition ได้ผลตอนเจออินโดนัดชิง AFF นัดแรก(สองลูกได้จาก transition) หลังจากนั้นตอนอุ่น เค้าก็อยากให้เล่นแบบนั้น แต่ไทยตอนอุ่นเครื่องเล่นได้แบบนั้นได้แค่ 30-45 นาที แล้วครึ่งหลังก็กลับมาเล่นช้าเคาะบอลกันอีก หรือเล่นดี แบบสปีดเร็วเลยนัดนึง กลับมาอีกนัดก็เล่นแบบเดิมกันอีก แบบเหมือนร่างกายหรือแท็คติกส์เริ่มจะพัฒนาขึ้น พอห่างไปหลายเดือนกลับมารวมกันอุ่นเครื่อง ก็กลับไปเล่นแบบเดิมอีก คือแปะบอลไปมา เคาะโชว์เล่นช้า รอจนเค้ากลับไป compact เกมส์รับ แล้วก็คืนหลังกลับมาเคาะใหม่ จะดีขึ้นมานิดนึงพอห่างกันไปรวมตัวใหม่ก็เป็นเหมือนเดิม เป็นลูปวนซ้ำอย่างนี้

สำหรับผมนะ ผมว่ามาโน่พยายามเป็นสิบๆปี จะให้นักบอลไทยเล่นบอลเร็ว ดุดัน แบ็คเติมสุดลงสุด แบบฟุตบอลเยอรมัน (ซึ่งแทบไม่มีทางทำได้กับนักบอลไทย เดนนิส อมาโต้โค๊ชสุโขทัยก็ทำแบบนี้ แต่ฝึกได้แค่ความฟิต ความขยัน)เค้าไม่ได้จะใช้กองหลังออกบอลเก่งมาแค่ building up แต่จะเอามาออกบอล transition ด้วย และสำคัญคือต้องเก็บบอลได้ ไม่สาดมั่วขึ้นหน้า เพราะตัวรุกไทยเก็บบอลได้ไม่เก่งเท่าเวียดนาม หรือ แม้กระทั่งมาเลย์ในตอนนี้ และการครองบอลก็มีแค่เพื่อเพิ่มโอกาสเปิดเกมส์สวนและลดอันตรายจากคู่แข่งแค่นั้น เค้าไม่ได้จะให้ไทยเคาะบอลไปมาไร้ประโยชน์แบบที่ทำมาหลายปีก่อน

มาโน่อยากให้ไทยเล่นแบบที่เล่นกับ ทรินิแดดนั่นแหละ จังหวะ สปีดแบบนั้น มีอีกเกมส์อุ่นเครื่องที่เล่นสนามบีจี ก็เล่นแบบนี้ผมจำชื่อทีมชาติไม่ได้ มันมีจังหวะ transition เร็วให้เห็นเป็นระยะๆ เล่นบอลเร็ว มีการ compact เพรสสูงเป็นระยะ แต่หลักๆคือเพรสแดนกลาง พอเห็นพื้นที่แล้วเปลี่ยนจังหวะเร็ว ใช้passing ให้น้อยที่สุดสำหรับหาจังหวะเข้าทำ เค้าทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว แต่นักบอลไทยทำไม่ได้เอง จะพยายามเพิ่มมิติการโต้กลับ หรือ transition ให้ เพราะเค้ารู้แล้วว่าไทยมีปัญหากับการตั้งรับลึก กับทีมที่รับเป็นระบบสองชั้น คือมีพื้นที่ตรงกลางแดนสองให้เล่น แต่ไม่มีเวลาและพื้นที่ให้เจาะในพื้นที่สุดท้าย ไทยเจาะทีมแบบนี้ไม่ได้ และถึงแม้บางเกมส์ เกมส์จะเปิด ไทยเองก็เล่น transition ไม่มีประสิทธิภาพมากพอสำหรับทำประตู หรือ ปิดเกมส์ (มีเป็นบางนัด)

ปัญหาอีกอย่างคือแฟนบอลไทย mindset ของแฟนบอลไทย คือเวลาเจอทีมต่ำกว่า(ทีมที่คิดว่าต่ำกว่าในสายตาแฟนบอลก็คือทุกทีมที่เหลือในอาเซียน) ถ้าเจอทีมพวกนี้ คาดหวังว่าทีมต้องเล่นสวยงาม ต้องโชว์เหนือ ครองบอล บุกตลอดเวลา ซึ่งฟุตบอลสมัยนี้มันไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว บอลระดับสูงมัน transition หมด ขนาดสเปนของหลุยส์เอ็นริเก้ ยังเล่น transition ทีมชาติในยุโรปเล่นแบบนี้หมด ส่วนจังหวะสุดท้ายจะเข้าทำแบบไหน แล้วแต่คุณภาพนักเตะ พูดตรงๆคือแฟนบอลไทยส่วนใหญ่ยังคาดหวังให้ไทยสวยงามเล่นเหมือนตอนที่ซิโก้คุม ซึ่งสำหรับผมคือมันปัญญาอ่อน ฟุตบอลอาเซียนสมัยนี้มันพัฒนาขึ้นหมด มันเร็ว มันพุ่ง มันcompact ไม่ได้ยืนเล่นแบบบอลสมัยก่อน ไปยืนเคาะแบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองแกะเพรสกระจอก ใครเห็นก็ลูปปาก อาเซียนเห็นยังลูปปาก แล้วไประดับเอเชียจะไปเหลืออะไร

เอาเฉพาะบอลอาเซียนนี่นะ(ระดับเอเชียก็อีกเรื่อง) ก่อนแข่งแฟนบอลข่มกันฉิบหายวาดวอด เหนือกว่าอย่างงั้นอย่างงี้ แข่งจริงอุดหมด เวียดนามนี่อุดที่นี่อุดเป็นตุ๊ดเลยผมบอก อินโด มาเลย์ เวียดนาม เวลาเจอกันร้ว่าไทยอยากบุกเอาใจแฟนบอล มันก็อยากให้ไทยเล่นเกมส์บุกเหมือนกัน ยิ่งถ้ายิงนำไทยก่อนคือสบายไปครึ่งตัว เชื่อผมนะเวลาเจอทีมพวกนี้มันคือ mind game ปาร์ค ฮัง ซองี้ เจ้าเล่ห์จะตายห่า แถมเหลี่ยมทุกดอก มันรู้จักธรรมชาติของเรามากพอจะเห็นจุดอ่อนนั่นแหละ แล้วทีมทีมอื่นมันก็คิดแบบนี้หมดเพราะถ้าไทยเล่นเกมส์รุกแบบเน้นครองบอลเค้าก็จะได้หาช่องโต้เร็วได้ง่ายขึ้น คือถ้าเล่นตามที่แฟนบอลอยากให้เล่น ยังคิดว่าการเล่นเกมส์รุกเปิดหน้าแลกหมายถึงการแสดงว่ากล้าหาญแสดงว่าเหนือกว่าคู่ต่อสู้นะ นั่นคือคุณไม่ฉลาดพอ คุณยอมเปิดไพ่ก่อน ซึ่งมันไม่มีใครทำในบอลทัวร์นาเมนท์ เพราะฟุตบอลทีมชาติมันแข่งกันเป็นทัวร์นาเมนท์ เล่นกันบนพื้นฐานคือไม่แพ้ไว้ก่อน และเกมส์รับสำคัญที่สุด เพราะหนึ่งแต้มมันคือแต้มใหญ่นะ แต้มที่แชร์ตัดกันเองในกลุ่ม มันไม่เหมือนระบบลีก จะเล่นสวยยิงสามสี่ลูกแต่หลังลอยพร้อมเสียตลอดเวลา เสียเปรียบกว่าทีมที่ยิงยากแต่หลังแน่น ไม่มีใครทำบอลสวย ทุกชาติทำทีมเน้นผลทั้งนั้น แฟนบอลบ้านเราหลายคนยังไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้

สรุปที่เขียนมาอาจจะไม่ได้เกี่ยวกับหัวข้อนะ แต่ถามผมผมยังคิดว่าไทยมีศักยภาพดีกว่าทุกทีมในอาเซียน แต่ปัญหาคือแฟนบอลที่ชอบเรียกร้องการเล่นที่บางครั้งมันไม่เอื้อต่อระบบการเล่นแบบทัวร์นาเมนท์ อีกเรื่องคือคุณภาพของนักเตะเองที่เล่นได้ไม่ตามแท็คติกส์ของมาโนเอง ไม่ว่าจะมาจากทัศนคติ หรือความเคยชิน หรือแม้แต่ไม่มีคุณภาพที่จะเล่นได้แบบนั้น ขนาดเล่นให้มาโน่ยังได้แค่ 60-70% ที่เค้าอยากให้เล่น เอาโค๊ชเก่งกว่านี้ก็น่าจะเหลือแค่ 30-40% แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ส่วนเรื่องการเล่นเกมส์รับมันเล่นกันทั้งทีม แต่ที่เล่นไม่ได้ บางครั้งมันก็มาจากวินัย ประสบการณ์ หรือสมาธินักเตะเอง ส่วนอีกครึ่งก็คือเรื่องความฟิต สภาพร่างกาย ที่ทำให้เล่นเกมส์ที่มีความเข้มข้น ดุดัน ไม่ได้ ซึ่งก็เขียนบอกไปแล้วในมู้ล่าง และเรื่องมาโน่ ผมยังสนับสนุนนะ เหมือนตอนสนับสนุนนิชิโนะ เพราะไม่มีชาติฟุตบอลที่เจริญที่ไหนจะมาปลดโค๊ชจากผลงานเกมส์อุ่นเครื่อง ถ้านับแค่โค๊ชต่างชาติผมว่าเค้าเข้าใจนักบอลไทยดีที่สุดคนนึงนะ แต่บางครั้ง บางเรื่องเค้าก็แค่แก้มันไม่ได้เองแค่นั้นแหละ

อีก100 ปัยังไม่ได้ไปบอลโลกเชื่อผม นิสัยไทยๆ ได้แค่นี้ละ

ตามที่ท่านว่าแหละครับ ผมถึงบอกว่าขอไม่พูดถึงระบบถึงรากฐานครับ เพราะจี้ปุ่งเขาระบบรากฐานเขาแข็งมากเขาเลยทำแบบนั้นได้ ผมเลยขอพูดถึงแค่จุดที่เราควรอยู่แค่นั้นเลยครับ

ผมว่านะตอนนี้นักบอลบ้านเราและผู้ใหญ่ให้น้ำหนักกับบอลลีกเยอะ บอลทีมชาติก็เหมือนมาแข่งให้จบทัวร์แค่นั้น เงินอัดฉีดเด่วนี้ก็ดูไม่มีผลเท่าไหร่นัก มันอาจเหมือนบางชาติที่ช่วงนึงนักเตะเล่นทีมชาติแบบไปงั้นๆ แต่ให้น้ำหนักกับการทำมาหากิน ปากท้องตัวเองมากกว่า
เราอาจมาถึงจุดที่ทีมชาติเป็นความต้องการ ความอยากจะเล่นรึเปล่า ไม่ใช่การเข้ามาเพื่อหาเงินเหมือนเมื่อก่อน(แต่มันก็มีผลกับการเรียกเงินเดือนเหมือนกัน)
ที่บอกแบบนี้เพราะความจริงจัง ซีเรียสในการทำทีมชาติมันน้อยลงไป ผลการแข่งขันก็คงหวังอะไรมากไม่ได้ เจ็บมาก็ไม่คุ้มกับอาชีพตัวเอง

เรื่องของเรื่องจากการวิแคะของผมนะ
ด้วยนิสัยสายชิลๆบันเทิงๆสโลวไลฟ์ มันเป็นพื้นฐานทางไมด์เซ็ทที่พวกเราโตกันมาในสภาพสังคมแบบนี้มันจึงหล่อหลอมให้พวกเราส่วนมากเป็นแบบนี้ เพราะงั้นแม้แต่คนทำอาชีพฟุตบอลหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะโตมาในสภาพคล้ายๆกัน
ซึ่งวิถีความชิลและสโลวไลฟ์มันคือเส้นขนานกับการเป็นนักกีฬาที่ต้องมีวินัยเข้มๆ เคร่งครัดในการใช้ชีวิตเพื่อรักษาระดับคุณภาพร่างกายในการเล่นบอลในระดับสูง

ซึ่งถ้าย้อนไปสักยี่สิบสามสิบปีก่อนฟุตบอลยังไม่ได้ใช้ร่างกายเยอะขนาดนี้
เราเลยพอไหลไปตามเทรนด์ได้ แต่ในยุคนี้มันไม่ใช่แล้ว ทรัพยากรในสนามมันต้องเปรียบดังหุ่นยนต์ที่ทำงานตามรูปแบบที่วางไว้การจะทำได้มันคือต้องร่างกายต้องร่างทอง อันนี้ขอไม่พูดถึงทักษะหรือปัจจัยอื่นนอกจากร่างกายนะ
ดังนั้นจะเห็นว่ามันไม่มีทางเลยที่คนไม่ฟิต ร่างกายผอมๆบางๆจะเดินตามเทรนด์บอลยุคนี้ได้ มันมีผลต่อผลงานในสนามแน่นอน แล้วอีกอย่างคือคู่แข่งไม่มีใครอยู่เฉยๆแล้ว

ขนาดเรายังอยากเก่งขึ้น ชาติอื่นก็คิดแบบเรา ใครจะยอมเป็นไก่ให้เชือดได้ตลอดไม่มีแล้ว งานเรามันเลยยากขึ้นอีกสเต็ปจากต้นทุนที่มี แล้วมันจะเป็นเอฟเฟคท์ไปนอกสนามคือเมื่อผลงานไม่ดีคนก็ไม่สนใจ เมื่อคนไม่สนใจการสนับสนุนก็จะลดลงอีก ถามว่าเพราะอะไรคนจึงไม่สนใจก็เพราะย้อนขึ้นไปบรรทัดแรกคือด้วยวิถีสายบันเทิงของพวกเราเองไง อะไรถ้ามันไม่บันเทิงใครจะอยากเสพย์

ดังนั้นถ้าจะถามว่าตอนนี้เราอยู่จุดไหน ตอบตามหลักการวิแคะเองของผมคือ
เรากำลังอยู่กับที่แบบมีพัฒนาการแบบถดถอย เพราะเราก้าวตามเทรนด์ไม่ได้ตราบใดที่วิถีการใช้ชีวิตของคนทำ
อาชีพเตะบอลบ้านเรายังอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ การกินอยู่หลับนอนฝึกซ้อมด้วยโนวฮาวแบบไทยๆไม่มีทางสำเร็จในเร้ววันนี้แน่ๆ

ถ้าหาว่าผมมั่วก็ลองดูตัวที่ไปเล่น ตปท เราสิ ทำไมไปแล้วร้อยทั้งร้อยบ่นคำเดียวกันคือบ้านเค้าซ้อมหนักมาก หนักแบบหนักจริงๆ จนขนาดที่ว่าหนักบ้านเรานั่นคือชิลๆบ้านเค้า แล้วพอพวกนี้กลับมาร่างกายดีขึ้นอย่างเช่นแก๊งรีรัมย์ที่ไปเลสเตอร์ไม่กี่เดือนทำไมมันดีขึ้นกว่าอยู่ไทยตั้งหลายปี นี่ไง เหตุผลคำถามง่ายๆเลยนะ การที่คุณอยากเก่งอะไรก็ตามอยากเก่งเหมือนคนที่เก่งกว่าเรา แต่เราขยันไม่เท่าเค้า ไม่ทำงานหนักเท่าเค้า คิดแบบเด็กอนุบาลยังตอบได้เลย มันจะไปเก่งเท่าเค้าหรือใกล้เคียงเค้าได้ยังไง เท่านั้นไม่พอนะ ถึงจะทำงานหนักแต่โนวฮาววิธีการไม่ถึงก็เท่ากับเหนื่อยฟรีอีก

สำหรับผมนะ ตอนนี้ผมไม่ได้มองถึงเรื่องการก้าวข้ามอาเซียน หรือ การก้าวไปสู่ความเป็นเลิศไปแล้ว ผมมองแค่ว่าเมื่อไหร่นักบอลเราจะมีฟิสิคัลความฟิตดีขึ้นกว่านี้ก่อน ผมว่าเลเวลความเก่งนักบอลเราไม่ได้กระจอกเลย ขาดแค่ปัจจัยหลักของบอลยุคใหม่คือร่างกายต้นทุนที่พรน้อมใช้งานเท่านั้น นอกนั้นก็เป็นเรื่องแผนการเล่นความเข้าใจในแต่ละเกมเองแล้ว ผมว่าเรื่องพวกนั้นมันง่ายกว่าสร้างร่างกายเป็นไหนๆ ถ้าแก้ได้ผมว่าไม่มีทางที่ผลงานเราจะตกต่ำแน่นอน

เน้นเข้าร่วมไม่เน้นเข้ารอบเอาละกันสำหรับ บอลโลก เอเชียนคัพ ที่ลุ้นแชมป์เอาแค่ซีเกม กะ ซูซูกิคัพ น่าเอางบไปลงวอลเล่ย์บอลหญิงดีกว่ามั้ง ผลงานชัดเจนจับต้องได้มากกว่า นักกีฬารุ่นใหม่ขึ้นมาแทนรุ่นเก่าได้แบบแทบไร้รอยต่อ

ถ้าตามสเต็ปที่ผมคิดเล่นๆนะผิดถูกขออภัย
1พัฒนาความฟิตโภชนาการในลีกให้แบบเอาให้เเบบว่าไปเจลีกไม่ต้องไปปรับความฟิตเลยยิ่งดี หรือจะเลยไประดับบุนเดสเลยยิ่งดีมากๆอันนี้น่าจะไม่ยากมากและใช้เวลาไม่น่าเกิน1-3ปี ไปก็อปมาปรับวางแนวทางคุยกันในลีกว่าจะไปทางเดียวกันในเรื่องโภชนาการและความฟิต

2ด้วยความที่ลีกเรามาตรฐานน่าจะดีสุดในอาเซียนอยู่ละถ้าได้ความฟิตไปพวกตัวต่างชาติแพงๆที่ซื้อมาได้รีดศักยภาพเต็มที่(เหมือนเคยอ่านเจอว่าโฮโซไกมั้งบอกว่าบ้านเราซ้อมสบายๆกับชอบบอกว่าไม่เป็นไร)ผมเลยคิดว่าถ้ารีดศักยภาพความฟิตทั้งไทยและต่างชาติมันก็เหมือนเราเจอของแข็งทุกอาทิตย์จากที่เคยจับบอลละมีเวลาคิดกลายเป็นอีกฝั่งฟิตถึงตัวละเจอบ่อยๆก็น่าจะพัฒนาขึ้นได้ละ

3เมื่อทรัพยากรในลีกทั้งฟิตและเจอต่างชาติเเข็งๆทุกอาทิตย์เราก็จะมีทรัพยกรบุคคลให้เลือกมากขึ้น และก็ปลุกกระแสคือชนะอาเซียนและชนะชาติที่แรงค์สูงกว่าที่เราเห็นว่าชนะได้เรื่อยๆถ้าทำได้น่าจะเรียกแฟนบอลได้เหมือนตอนบอลไทยบูมๆส่งผลต่อสโมสรด้วย

4สร้างกระเเสท้องถิ่นนิยม(บอลอังกฤษผมเห็นพวกนักบอลไปทำกิจกรรมร่วมกับชุมชนโรงเรียนโรงพยาบาลบ่อยๆแต่ในไทยไม่ค่อยเห็นผมว่าตรงนี้จะซื้อใจแฟนท้องถิ่นได้และแฟนท้องถิ่นน่าจะช่วยเรื่องสปอนเซอร์ขนาดกลางในท้องถิ่นได้เหมือนป้ายวิ่งในพรีเมียร์ลีกอะบางทีเป็นธุรกิจท้องถิ่นด้วยซ้ำหรือจะเป็นบริษัทห้างร้าน ถ้ามาสนับสนุนสโมสรคุณได้เสื้อได้ตั๋วได้บัตรทำกิจกรรมกับสโมสรไปแจกลูกค้าคุณนะ เหมือนเป็นพาร์ทเนอร์ทางการค้าหรือจะให้สนับสนุนสินค้ามาแจกลุ้นโชคแฟนบอลท้ายฤดูกาลก็ได้อะไรแบบนี้)
ให้เหมือนบอลไทยลีกบูมใหม่ๆสัก10กว่าปีก่อนอะเงินน่าจะสะพัดพอเงินสะพัด ก็เอาเงินไปลงลงรากฐานสร้างเยาวชนขึ้นมาควบคู่กันไปไม่งั้นสโมสรชุดใหญ่คนดูน้อยสปอนเซอร์อาจจะไม่ค่อยเข้าถึงเข้าก็อาจจะโดนกดราคาจะเอาเงินที่ใหนไปพัฒนาเยาวชน

5การจัดการทั้งสภาพสนามโปรเเกรมสโมสรหรือทีมชาติ โควต้าต่างๆควรทำให้มีมาตรฐานสูงสุดและสอดคล้องรวมทั้งเอื้อประโยชน์ให้ลีกและทีมชาติให้มากที่สุด

6พยายามส่งนักเตะไปค้าแข้งต่างประเทศในลีกที่ระดับสูงกว่าให้มากที่สุดเพื่อยกระดับยิ่งๆขึ้นำป