จบเกษตรศาสตร์ เมื่อสามสิบปีก่อน
อาจจะหัวเก่า แต่ตอนนั้น โซตัสก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรมาก
มีระบบ โต๊ะ ภาค ระบบโต๊ะ มัธยม เข้ามาทำให้ พี่น้องก็คุยกันตลอด
เข้าประชุม ก็มีเสียงดัง ร้องเพลง กลั้นหัวเราะกันแทบตาย
วันให้เกียร์ ก็วิ่งประเพณีกัน พี่วิ่ง เราวิ่ง มีลุง ๆ มาวิ่งด้วยทั้งคืน
แต่ตอนนี้คนตีความว่าโซตัสคืออะไรก็ไม่รู้

ไร้สาระมาก วิธีดีกว่านี้มีตั้งเยอะ โชคดีจุฬาผมไม่เจอ

มีแค่รับน้องเข้าภาค2คืนที่ผมเสือกรู้ก่อนเลยเลยรู้ว่าทั้งหมดคือการแสดงแล้วมันไม่ได้เข้มอะไรเหมือนที่อื่นเลย

เกมสุดท้ายให้ไล่ชื่อเพื่อนทั้งภาคกัน แล้วทุกปีจะมีคนถูกลืมแล้วดราม่า กิมมิคมีแค่นี้55555

พวกเต้นสันเหมือนกัน ในเมื่อมีคนไม่ชอบเต้นไม่ชอบร้องทำไมต้องไปบังคับเค้าทำ ไม่ทำเหมือนเป็นตัวประหลาด

มีวิธีอื่นในการทำกิจกรรมให้รู้จักกันตั้งเยอะ

ผมนี่งงกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่ตอนเข้าปี 1 แล้ว ว่าอะไรวะ มันคืออะไรวะ

ก่อนเข้าไปนั่ง รุ่นพี่สองสามคนนี้ก็คุยกะกุดีนี่หว่า ดีเลยแหล่ะ เป็นพี่ที่คุย ดูแลเทคแคร์แบบ จริงๆเลย ถามเราว่าเป็นไงมั่ง มีปัญหาอะไรติดตรงไหนเรื่องเรียนเรื่องลงทะเบียนป่าว เดินทางมายังไง ละกลับยังไง

พอเข้าไปนั่งเชียร์ แม่งสวมบทบาท ตะโกนด่า แหกปาก กุแบบ ห้ะ คือไรอะ โมโหอะไร ดุอะไรขนาดนี้ ไม่มีมารยาทเลยวะ รู้จักกันเหรอ ตอนนั้นงงจัดว่าเล่นอะไรกันวะ

แต่ผมก็เข้าทุกอย่างนะ ซ้อมเชียร์ ลงกีฬา ทำคัทเอาท์ ช่วยทุกอย่าง เอาทุกอย่าง ไม่เอาอย่างเดียว ไม่เอารุ่น วันรับรุ่นก็ไป แต่มันมีเพื่อนผม 2-3 คนมั้งที่ไม่ได้รุ่น แบบ ประกาศชื่อแหกกันกลางที่ประชุมเลย ว่า ให้แยกออกไป ทั้งๆที่เพื่อนแม่งก็ช่วยงานเยอะนะ เป็นลีดด้วยวันกีฬา แต่ตอนรับรุ่นดันไม่ได้ น่าจะหมั่นไส้ส่วนตัว ละเพื่อนผมคนนึงมันเปิดขึ้นมาว่า ทำไมคนนี้ถึงไม่ได้ ก็ไม่ได้แจ้งเหตุผล แต่รุ่นพี่แม่งถามกลับมาว่า ทำไม จะไม่รับด้วยอีกคนใช่มั้ย ใครไม่เต็มใจ ไม่รับลุกออกไปได้เลย

ผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็ ปัดฝ่งปัดฝุ่นอย่างใจเย็น แล้วก็เดินออกเลยแบบไม่หันมองใครทั้งนั้น แล้วเพื่อนในห้องก็ตามมาอีกน่าจะครึ่งห้องได้ ทั้งกลุ่มเพื่อนของคนที่ไม่ได้ แล้วก็กลุ่มเพื่อนของผมเองเดินออกตามกันเพียบ

สรุปงานล่ม เพราะรุ่นพี่แม่งร้องไห้กัน คืออารมณ์ประมานว่า จะไม่ให้แค่ 2-3 คนไรงี้ กลายเป็นคนเดินออกไม่เอารุ่นกันเพียบ เพราะไม่ให้คนไม่กี่คนรับ น่าจะหน้าแหกประมานนึง โดยเฉพาะคนที่ตัดสินใจที่จะไม่ให้รุ่นกับเพื่อนผม

ส่วนพวกผมก็เดินไปปลอบใจเพื่อนที่ไม่ได้รุ่น คือคงไม่ได้อยากได้อะไรขนาดนั้น แต่คงเสียใจแหล่ะ ที่โดนแหกกลางงานแบบ ไม่เหมือนเพื่อนเค้า แม่งแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ (เพื่อนเป็น ผญ นะ) พวกผมก็ยกโขยงไปปลอบกัน มีคนเดินมาตามด้วยนะ รุ่นพี่ให้มาตาม สรุปจะเอายังไง โคตรตลก เลยบอกไปว่า ไม่เอา จะตามทำไม

ตอนเรียนนี่ผมจะโดนรุ่นพี่เพ่งเล็งสุดละ เพราะว่าไม่ค่อยไหว้ใคร เหตุผลจริงๆคือ ผมสายตาสั้น แล้วไม่ได้ใส่แว่น ตอนนั้นน่าจะ 100กว่าแล้ว มองหน้าใครไม่เห็นเลย ยิ่งเวลาเดินในตึกเจอคือ ก้มหน้าก้มตาเดินผ่าน เพราะจะให้ไปเพ่งมองหน้าเค้าจนรู้ว่าใครก็ใช่เรื่อง ถ้าเป็นรุ่นพี่เราก้ไม่เท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่แล้วไม่รู้จักกันล่ะ เลยโดนด่ารวมๆตลอดว่าไม่ไหว้รุ่นพี่ แต่คือไม่ได้แคร์เลยนะ

พอขึ้นปี 2 เป็นรุ่นพี่บ้างก็ไม่เคยยุ่งเลยกับระบบพวกนี้ รุ่นน้องจะหวัดดีไม่หวัดดีไม่เคยสนใจเลย มันเหมือนเด็กๆเล่นกันเลยอะ ไม่อินกับอะไรแบบนี้จริงๆ

แต่ข้อเสียมันก็มีนะ คนจะรุ้จักเราน้อย พอเรียนจบมา สมมุติไปรวมตัวเตะบอลกัน เดินกับเพื่อนผมคือรุ่นน้องจะรู้จักเพื่อนผมหมด ยกมือหวัดดี ทุกคน ยกเว้นตัวผมเอง เพราะน้องแม่งไม่รู้จัก 55555555 มันก็จะเกิ้มๆหน่อย ณ ตอนนั้น แบบไหว้ทุกคนว่ะ ยกเว้นเราไม่มีใครทักทายเลย

รุ่นเดียวกับนายอามเลย เดินสวนกันห้องพันห้าบ่อยๆ แต่ผมซิ่วไปรังสิตช่างหัวโซตัสเลย 555

มันยังคงอยู่ในปัจจุบัน ไอไม่เข้ารับน้องแล้วมีเพื่อนเกลียดเนี่ย(จะเยอะจะน้อยก็มีแน่ๆ) ถ้าใครไม่ซีเรียนเก่งเอาตัวรอดเก่งก็แล้วไป แต่ถ้าใครไม่มีแบบนั้นยังไงก็ต้องคล้อยตามระบบ ไอเราคนนอกแค่พูดมันง่ายอยู่แล้ว “ก็ไม่ต้องเข้าดิ จะยอมทำไม , รุ่นพี่ไม่ช่วยให้จบหรอก” แต่บางสาขามันมีเรื่องราวเยอะกว่านั้น บางโครงงานหรือบางงาน ถ้าไม่ได้ตัวอย่างเก่าหรือข้อมูลเก่าจากรุ่นพี่ ก็แก้ไปเหอะกี่รอบๆ อาจารย์ก็จะบอกให้ไปเอาของรุ่นพี่มาดูถึงจะผ่าน(วิชาเอกนะ)

บักอาร์มรหัส 51

ม. ผมก็มีครับระบบแบบนี้ แต่ผมกับเพื่อนๆเลือกที่จะไม่รับระบบรุ่นแบบนี้ ก็มีรุ่นพี่ที่ไม่รับเหมือนกันนะ ก็เห็นจบกันได้ปกติทั่วไป
ชีวิตโคตรอิสระ เลิกเรียนไปหาอย่างอื่นทำกัน อ่านหนังสือ ติวหนังสือ กินเหล้า แทงสนุก ไปเที่ยวนู่นนี่ ไม่ต้องมารับระบบไร้สาระอะไรแบบนี้

เหมือนผมเลย 3ย่อหน้าท้าย สายตาสั้นไม่ใส่แว่น ใส่เฉพาะในห้องเรียน แต่ผมโดนหาว่าหยิ่งตั้งแต่ม.ปลาย สายตาสั้นเว้ย ผมมองหน้าใครไม่ชัด ถ้าเกินระยะนึง จบมหาลัยมาก็คล้ายกัน ผม nobody สุด ๆ

โซตัส รับน้อง ห้องเชียร์ก็เข้าหมดนะ แต่จบมาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นจากความคิดในวันแรกเลย ไม่สานต่อ และไม่แนะนำด้วย ตามความสมัครใจเถอะ แล้วแบบที่ 9arm โดนนี่โคตรแย่ ดีที่ม.ผมไม่ได้กดดันพวกไม่เข้าขนาดนั้น

คือถ้ารับน้องแบบสร้างสรรค์ผมเห้นด้วยนะ แต่ไอ้ประเภทมาสร้างแรงกดดันอ้างว่าเพื่ออนาคตนี่ไรสาระมากๆ แถมบังคับอีก ไม่เอาด้วยดีกว่าและผมก็เป็นคนที่ไม่ได้รุ่นเช่นกัน แต่ต่างกับ9armตรงที่ว่าไม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนในคณะ แต่อาจจะไม่ได้สนิทเฉยๆเพราะผมก็มีกลุ่มของผมเช่นกัน จบมาทำงานผมก็ช่วยเหลือรุ่นน้องหรือเพื่อนในรุ่นได้ตามปกติ แต่จะขาดตรงที่ว่าไม่รู้จักรุ่นพี่เลย ซึ่งก้ไม่ได้มีผลอะไรกับการทำงานหรือหางานหรอก

ผมเคยเรียนมหาลัยหนึ่งกลางเมือง อยู่ใกล้ตึกค่ายเพลง

เจอพี่ว๊ากมาตะโกนข้างๆ พูดเยอะๆบิ้วๆหน่อย ตามสไตล์พี่ว๊าก แถมต้องมาเข้าไอ้ห้องนี้หลายวันด้วยนะ 5555

จำได้ว่าประโยคสุดท้ายที่ผมเจอคือ พี่ว๊ากคนหนึ่งบอก(ตะโกน)ประมาณว่าให้อดทนถ้าอยากได้รุ่น ใครทนไม่ได้เชิญออกนอกห้องไป....

ผมเลยเดินออกน้องห้องไปเลย แล้วไปเล่นบาสกับเพื่อนที่เดินออกมาเหมือนกัน จำได้ว่าเดินๆออกมาเกือบ 10 คนได้

ตั้งแต่นั้นมาก็โดนหมายหัวมาตลอด หลังจากนั้นเรียนไป 1 ปี ผมก็ซิ่วมาเรียนอีกมหาลัยนึง ทุกวันนี้ไม่รู้เลิกกันไปหรือยังระบบนี้

เพื่อนผมจุดเดือดต่ำ เจอพี่ว้าก แม่งแบบทำหน้าเดือด แล้วแบบสูงเกือบ 190 รุ่นพี่กลัวโดนตีนมั้งบอกว่า วันหลังน้องไม่ต้องมาก็ได้นะ

ส่วนม.ผม โคตรโชคดี ที่ไม่มีระบบนี้ ระบบความสมัครใจล้วนๆ

อ่าว รุ่นพี่ไม่รับแรงดกดันซะงั้น

สมัยผมเรียนก็มีนะคนที่ไม่เข้าเลย แต่เพื่อนๆก็ไม่ได้ว่าอะไร คือเคารพกันว่าสิทธิของเค้า เค้าแค่ไม่อยากได้เกียร์ แล้วก็รู้อยู่แล้วว่ามันละครทั้งนั้น ผมก็มีโดดบ้างแต่ก็เข้าครบตามเกณฑ์ขั้นต่ำที่กำหนดเพราะอยากได้เกียร์ไปให้สาว โคตรเห่อขน