จากกระทู้ที่แล้วสัญญาไปว่า ถ้าแผลบเกิน 300 จะมาแชร์ประสบการณ์กับสาวญี่ปุ่น ต้องบอกก่อนว่า ประสบการณ์ที่ผมจะเช่าต่อไปนี้คือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 4-5 ปีผ่าน ตอนนั้นผมไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น ที่หมาลัยแห่งหนึ่งในภูมิภาคโทโฮคุ บอกกว้างๆไปแบบนี้แล้วกันนะครับ ผมขอเรียงตามลำดับ Time Line แล้วกันนะครับ

เริ่มที่คนแรก อากาเนะ

ผมไปญี่ปุ่นโดยที่ภาษาญี่ปุ่นผมเป็น 0 เลย เต็มที่คือศัพท์จากอนิเมะอะไรพวกนั้นแล้วก็คำทักทายต่างๆ แต่ทีนี้การไปเรียนที่ญี่ปุ่น ใช่ว่าไปปุ๊บจะสอบเข้าได้เลย ต้องไปเป็นนักศึกษาวิจัยก่อน 6 เดือน – 1 ปี แล้วค่อยสอบเข้าเป็นนักศักษา โท - เอก

ทีนี้ปัญหามันอยู่ที่ภาษาเป็นหลักเลย เพราะคณะผมไม่มีหลักสูตรอิเตอร์ เอกสารอาจมีแต่การสอน Jap ล้วนๆ ทีนี้อาจารย์ผมท่านเลยให้ช่วงเวลาที่เป็นนักศึกษาวิจัยเนี่ย ไม่ต้องทำวิจัยอะไรหรอก แค่ไป Take Corse ภาษาญี่ปุ่นของมหาลัยก็พอ ส่วนเรื่องสอบเดี๋ยวแกจะช่วยเอง (เอาจริงคือแกแอบไกด์บอกแนวข้อสอบแหละ)

ผมก็ไปเรียนร่วมกับนักเรียนต่างชาติคนอื่นๆ ไต้หวัน รัสเซีย อเมริกใต้ และอื่นๆ จริงระหว่างนั้นก็มีคบกันคนไต้หวันด้วย แต่เดี่ยวเล่าแยก เอาญี่ปุ่นก่อน

ทีนี่มันจะมีชมรมเด็กญี่ปุ่นสายภาษาที่คอยช่วยเหลือนักเรียนต่างด้าวแบบพวกผมอยู่ เด็กพวกนี้จะคอยหากิจกรรมแล้วก็ช่วยเด็กต่างชาติปรับตัว และกิจกรรมแรกที่ผมเข้าร่วมก็คือ งานกีฬา

มันเป็นงานกีฬาเล็กๆที่คนเข้าร่วมประมาน 20 30 คน อัตราส่วนครึ่งๆระหว่างเด็กต่างด้าวกับเด็กญี่ปุ่น เอาจริงๆผมก็เล่นกีฬาไม่เก่งหรอก เข้าขั้นห่วยเลย แต่พอไปอยู่กลางเด็กเนิร์ดที่เรียนจนจะเป็นบ้า กลายเป็นเราเก่งขึ้นมาเลยแฮะ (แค่ในหมู่นักเรียนต่างด้าวนะ) และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมเจอเธอครับ

ตอนนั้นผมเล่นฟุตซอลแล้วเปลี่ยนตัวออกเหงื่อซกเลย ทีนี้ผมลืมเอาผ้าขนหนูมา เลยจำเป็นต้องใช้เสื้อแขนยาวเช็ดแทน อยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาเอาผ้าขนหนูผืนเล็กให้ผืนหนึ่ง ไอ้ผมก็นึกว่าของชมรมเตรียมไว้ให้ เลยซัดยันสั่งขี้มูกใส่เลย จนไปเห็นชื่อที่ปักไว้ว่า Matsumoto A. จากนั้นก็เริ่มแปลกๆละเลยเดินไปถามว่าอันนี้ผ้าขนหนูส่วนตัวเธอหรือเปล่า เธอก็บอกว่าใช่ ไอ้เราก็คิดในใจ ชิหายละ เลยรีบขอโทษแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะเอาไปซักให้ เธอบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเธอจัดการเอง สุดท้ายผมปฏิเสธเสียงแข็ง จะเอาไปซักให้ครับ เธอก็เลยยอมผม จากวันนั้นเราก็แลกคอนแทคกันไว้และเริ่มเป็นเพื่อนกัน

ตั้งแต่นั้นมา เธอเหมือนเป็นคนที่คอยแนะนำส่วนตัวผมเลย มากกว่าติวเตอร์จริงๆผมซะอีก อาจเพราะติวเตอร์ผมไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษด้วยแหละ

จากนั้นเราเริ่มค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ แต่เป็นแบบเพื่อนกันมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ถือว่าสนิทกันมากทีเดียว เธอทั้งสอนภาษา แนะนำเรื่องๆต่างๆโดยเฉพาะขั้นตอนการจัดการเอกสารหรือเรื่องเกี่ยวกับสถาณที่ราชการ แนะนำร้านที่ขายของถูก ไปซุปเปอร์กี่โมงจะมีของลดราคา จนผ่านถึงช่วงที่จะมีงานเทศกาลมหาลัย เขาให้เลือกโชวว์มาประเทศละอย่าง โดยผมกับเพื่อนเป็นตัวแทนไปโขว์เพลงไปไทย ผมเล่นกีต้ากับเพื่อนแหละ แต่ทีนี้ไม่มีนักร้อง ซึ่งตามโจทย์แล้ว คนญี่ปุ่นมามารถมาช่วยเราได้ 1 คน และโชคดีที่อากาเนะ เธอเคยอยู่ชมรมประสานเสียงด้วย

เราตีโจทย์กันใหม่ เราจะแปลเพลงไทยเป็นเนื้อญี่ปุ่นแล้วให้เธอร้อง ตอนนั้นเลือกเพลง ไม่เดียงสาของ Big Ass เพราะพึ่งออกมา และความหมายดีด้วย การบ้านของผมคือต้องคอยอธิบายความหมายของแต่ละท่อนให้เธอแปลงเนื้อ


ช่วง 1 อาทิตย์ก่อนขึ้น เราซ้อมกันหนักมาก จากเมื่อก่อนซ้อมแค่เสาร์อาทิตย์ หรือวันที่ไม่มีเรียน กลายเป็นบางทีเลิกงานพิเศษ ทุ่มสองทุ่มก็ยังต้องซ้อมกัน สถาณที่ซ้อมส่วนมากจะเป็นโรงอาหาร แลปผม ไม่ก็สวนสาธาณะถ้าต้องใช้กีตาร์

จนมีวันหนึ่ง เราก็มีนัดกันปกตินี่แหละครับ แต่ทีนี้มันไกล้วันงานมากๆแล้ว เลยกะเอาให้เป๊ะๆไปเลย เวลานัดเราคือ 5 โมงเย็น แต่ทีนี้งานที่ร้านที่เธอทำไบท์ (งานพิเศษ) น่าจะยุ่ง เลยต้องอยู่โอและเวลาทำงานต้องเก็บโทรศัพท์เลยไม่ได้โทรมาบอกผม ส่วนเพื่อนอีกคนกลับไปตั้งแต่ทุ่มเพราะมีธุระ ทีนี้ประมาณ 3 ทุ่ม เธอถึงพึ่งโทรมาบอกว่าเลิกช้า ก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ มันเหตุสุดวิสัย ผมก็เลยบอกว่างั้นค่อยไปซ้อมวันจริงมะรืนอีกทีก็ได้ เพราะพรุ่งนี้ผมต้องไปเก็บข้อมูลต่างอำเภอ เธออเลยบอกว่าถ้างั้นขอซ้อมสักรอบแล้วกัน เธอปั่นจักรยานแปบเดียวมาถึงแล้ว ผมก็เลยรอ จนเธอมา ก็เข้ามาขอโทษผมอีก จนผมต้องบอกว่าถ้าไม่หยุดขอโทษจะโกรธแล้วนะ ถึงยอม แต่ไม่ทันได้ซ้อม ตำรวจก็มาตรวจซะก่อน เลยจำเป็นต้องกลับกัน

ระหว่างทางเราเดินกลับเพราะผมเดินมา (ถุงกี้ต้าไม่มีสายสะพาย) เธอเลยเข็นจักรยานเดินตาม ทีนี้อยู่ๆฝนก็ตก ผมก็ไม่ได้พกร่มมาเพราะไม่คิดว่าจะอยู่ดึกขนาดนี้ ร่มเธอก็คันนิดเดียว ทีนี้ปัญหามันอยู่ที่กีต้าเพราะถุงก็เป็นถุงผ้า หอผมก็อยู่หอในซึ่งต้องเดินไปอีกเกือบ 20 นาที แต่อพาร์ตเม้นเธออยู่แค่แยกข้างหน้านี่เอง เธอเลยให้ผมไปหลบฝนก่อน

ทีแรกเธออายๆหน่อยเพราะปกติไม่ค่อยมีผู้ชายมาห้อง ผมขอรออยู่แค่ตรงประตูหน้าตรงที่ถอดรองเท้าก็พอเพราะสภาพผมเปียกซกเลย ไม่อยากไปเป็นภาระให้เขาต้องทำความสะอาดบ้าน

สักพักเธอก็เอาผ้าหนูออกมาให้ผืนหนึ่ง ผมก็เอามาเช็ดหัวเช็ดหน้า เรานั่งคุยกันอยู่นานสักพักใหญ่ๆจนฝนเริ่มซาแล้ว ผมก็ขอตัวกลับหอ ทีนี้ห้องอาบน้ำหอผมมันเป็นห้องอาบน้ำรวม ปิดเที่ยงคืน ซึ่งพอผมกลับไปก็ไม่ทันแล้ว ผมเลยไลน์ไปบอกว่า บฃ[อดอาบน้ำแล้วคืนนี้] และเธอก็ส่งกลับมาบอกว่า [ถ้าไม่คิดมากมาใช้ห้องอาบน้ำเธอก็ได้] ตอนนั้นแอบหวังลึกๆละ แต่ก็สงบสติอารมณ์ตัวเองไว้ สุดท้ายก็ตัดสินใจไป

พอไปถึง เธอก็ออกมารับในชุดนอนปกติแล้วคลุมผ้าคลุมไหล่มาด้วย ผมก็เข้าไปอาบน้ำเรียบร้อย ก็ออกมาและกำลังจะกลับ แต่ผมบังเอิญ(ตั้งใจ)ลืมกุญแจหอไว้ในห้อง ไม่ได้เอามาด้วย ตอนนั้นโทรหาเพื่อนจะให้มันลงมาเปิดให้ แต่มันก็ไม่รับ จนสุดท้ายผมก็บอกว่าเดี๋ยวผมไปลองดูก่อนเผื่อประตูหนีไฟจะเปิดทิ้งไว้ (บางทีเด็กๆจะเอาเหรียญไปขัดตรงล็อคประตูไว้เผื่อกลับมาดึกๆ) เธอก็ถามกลับว่าแล้วถ้าไม่เปิดล่ะ? ผมตอบว่าก็ต้องรอจนกว่าใครจะกลับมาแล้วขอเขาเข้าไป เธอก็ขมวดคิ้วแล้วถามพูดว่า ฝนตกๆแบบนี้ หนาวก็หนาว ถ้าคนไม่มาก็ต้องรอจนเช้านะสิ... ได้ป่วยกันพอดี และก็เข้าทาง

“ถ้าไม่รังเกียจ นอนที่นี่ก็ได้นะ”

ผมก็ปฏิเสธไปตามมารยาท แต่สุดท้าย ใช่ครับ ถ้าผมไม่นอน คงไม่มาเล่าหรอก



วันงาน ร้องเพลงเสียงใสเลยครับ

จากนั้นผมกับเธอก็เริ่มคบกันครับ เป็นแฟนญี่ปุ่นคนแรกของผมเลย เราคบกันได้ประมาน 4 เดือน แต่เลิกกันเพราะเธอคิดว่าผมยังแอบคุยกับสาวไต้หวันอยู่ (มันเรียนคลาสเดียวกันเลี่ยงกันยากอยู่) แต่ที่เธอโกรธจริงๆคือผมให้ให้สาวไต้หวันสอนคันจิให้ แทนที่จะให้เธอ ผมพยายามอธิบายว่าก็เธอไม่ว่าง แถมเขายังเป็นครูด้วยสอนเข้าใจง่าย (อีกอย่างคันจิมันอีกษรจีน คนจีน คนไต้หวันสอนเข้าใจง่ายกว่า) แต่ก็นั่นแหละ เธอยังเด็กน่าจะเข้าใจยาก

หวังว่าจะสนุกกันนะครับ เอาไว้มาเล่าต่อนะ



เอารูปออกละนะ เอาลงเพื่อให้รู้ว่าไม่ได้ซุยเฉยๆ