ปัญญาอ่อน ไม่เคยให้ความสำคัญ โคตรเสียเวลาชีวิต

ผมเรียน ม.1 - ม.6 เข้าแค่ 2 ครั้ง

ม.1 ตอนนั้นท้องเสียมั้งไปไม่ได้ ม.2, ม.3 เข้าปกติ

แต่พอขึ้นม.ปลายไม่เอาอะไรเลย มาขอเงินก็ไม่ให้ เลอะเทอะ เปลือง ทำสวยแค่ไหนชนะมาผมก็ไม่ได้เงินคืน

ชอบมากครับ ผมชอบเล่นกีฬา

จะบอกว่าชอบก็ไม่ถูก เพราะไม่ได้ร่วมกิจกรรม กีฬาสีโดดไปเล่นวินนิ่งกะเพื่อนตลอด

ตอนมอต้นจำไม่ได้ว่าตอนนั้นชอบหรือไม่ชอบ เพราะใช้เวลาตอนเรียนมาทำพวกเชียร์เลยไม่รู้สึกถูกเบียดเบียนเวลา
ส่วนตอนมอปลายคือไม่ชอบ เพราะพวกนี้ทำหลังเลิกเรียน คือเรียนก็หนักอยู่แล้ว ยังถูกบังคับให้มาทำอะไรพวกนี้เบียดเบียนเวลาพักอีก

ตอนม.3 เช็คชื่อขึ้นสแตนด์ทำแปรอักษรสนุกดี ลงมานั่งแอบมองรุ่นพี่ม.4ที่นั่งสแตนด์ชั้นล่างโคตรน่ารัก เป็นโมเมนต์ที่ตราตรึงในใจผมไม่รู้คลาย

โดดทุกปี

ตอนเป็นม.ต้นอย่างน่าเบื่อต้องขึ้นสแตนแหกปากตากแดด โดดทั้งวันไปอยู่ร้านเกม
ตอนม.ปลายอย่างชอบเลยสนุกมากๆได้ทำงานยันดึกดื่นกับเพื่อน แข่งบอลเสร็จมาทำสแตนต่อเช้ามาไปแข่งนัดชิงหมดแรงจ้า 555
ได้แอบมองคนที่เราชอบแต่งตัวน่ารักๆเพราะวันกีฬาสีคือฟรีอยู่แล้ว ได้เมาแอบกินเหล้าใต้สแตน ทำตัวรั่วๆแม้งโคตรหนุกอ่ะ

เป็นนักกีฬาทั้งวิ่งทั้งเตะบอล จะได้เมียก็เพราะงานนี้แหละ

จะสื่ออะไรหรอครับ มันมีประโยชน์หลายด้าน ไหนจะเบื้องหน้าเบื้องหลัง ไม่ใช่แค่ลงมาแข่งกีฬาอย่างเดียวมีแข่งเชียร์ ทำป้าย มีทีมงานที่ต้องสามัคคีเบื้องหน้าเบื่องหลัง ผมว่ามันร่วมหลายๆอย่างนะ ใครที่บอกไม่มีประโยชน์น่าจะไม่เข้าใจหรือไม่เข้าร่วมมากกว่า

ผมชอบน้ะ กีฬาสีเป็นอะไรที่รอคอยมากๆ ไม่ต้องเรียน ดูกีฬา แถมได้มีเวลาจีบสาวๆด้วย ผมไม่เคยขึ้นสแตนเลย เพราะหากีฬาเล่นตลอด เป็นคนส่วนในชั้นที่ไม่ได้ขึ้นสแตนเพราะเด็ก ม.1 ต้องไปขึ้นสแตนกันทุกคน เวลาช่วงกีฬาสีไม่ค่อยไปไหนเลยผม หาของกินกระตุ้นเพิ่มฟิวส์ลิ่ง สนุกทั้งวัน 555555 เคยได้เดินพาเรดถือป้ายของโรงเรียนด้วยครั้งหนึ่ง โครตเหนื่อยเลยๆ

ผมโคดชอบเลย เพราะผมเป็นนักกีฬา