เล่นกองกลางตัวรุก ความคิดที่ล็อคในสมองไว้ตลอดคือเล่นให้ง่ายที่สุดไว้ก่อน มีโอกาศค่อยพลิกแพลง
ทุกครั้งที่ทำพลาดก็ต้องพยายามรักษาความมั่นใจตัวเองไว้ไม่ใจฝ่อ ถ้าใจฝ่อคือวันนนั้นจะฟอร์มห่วยยาวๆเลย

แต่เทียบกับพวกนักเตะอาชีพผมว่ายากอะ เขาโดนกดดันทั้งสื่อ,ความคาดหวังจากแฟนบอล,เสียงเชียร์ เสียงด่าเป็นหมื่นๆในสนามอีก คิดละก็เครียดแทน จิตใจสำคัญสุดแล้วผมว่านะไม่ว่าจะกีฬาอะไร

เรื่องความสามารถและฟอร์มตัวเอง ผมว่าทุกคนรู้ตัวอยู่แล้วนะ ว่าเราเล่นยังไง บ่อมั้ย ประมาทไปเปล่า แต่ถ้าจะเทียบกับพวกเล่นชิลๆ มันเทียบกันไม่ได้หรอกครับ เราเล่นทั่วไป ความกดดันแทบไม่มี จะไปเทียบกับสนามใหญ่ที่ผู้เล่นระดับสูงที่ต้องการผลการแข่งขัน

แต่ที่สำคัญไม่แพ้กันคือทัศนคติครับ ถึงรู้ว่าตัวเองเล่นได้เท่านี้ แค่ไม่ปรับปรุงตัวหรือเอาแต่โทษคนอื่น อันนี้แหละแก้ยาก

เอาง่ายๆเตะบอลสนามหญ้าเทียม
เตะแย่ไม่แย่รู้ตัวแหละครับ แต่อีโก้มันก็มีเหมือนกัน
บางคนการยอมรับว่าตัวเองเล่นไม่ดีนี่ยากมาก

คนขี้บ่นแต่ฟอร์มไม่ดีแบบบรูโน่ก็มี
คนเล่นไม่ดีแต่ได้ทีมเล่นตลอดแบบแม็กไกวเพราะน้องๆ
เกรงใจมันก็มี

ผมว่ามันเป็นลักษณะคาแร็กเตอร์ของคนอ่ะครับ
อะไรที่ทำงานเป็นทีมมันก็มีปัญหาพวกนี้หมดแหละ
อยู่ที่จะหาวิธีผสมคนแต่ละแบบให้ทำงานร่วมกันได้ยังไง

แมนยูผมว่าปัญหาคือซื้อแต่นักเตะชื่อดังแต่คาแรคเตอร์ที่ดี
ไม่ค่อยมีเลย มันเห็นได้จากการแสดงออกในสนามนั่นแหละ

ถ้าเจอยิงแบบลูกแรก ผมจะรู้สึกว่าเออ กุเป็นประตูให้ก็ได้

ผมเล่นหลังผมรู้นะว่าตัวเองทำพลาดเเต่ผมเข้าใจแม็กไกวร์นะ พอผมพลาดปุ๊บมักจะไปพะวงกับจังหวะที่พลาดคิดล่วงหน้า เคยพลาดออกบอลช้าโดนตัดทีมเจอยิง ลูก2 ออกมานั่งข้างสนาม พอเข้าไปใหม่มัวแต่จะมองหาตัวส่งกลายเป็นพักบอลไม่ดีบอลปลิ้นออกข้าง ของผมวิธีแก้คือเล่นถ้าพลาดจะเล่นเป็นอาแปะเอาชัวร์อะ แต่ระดับสูงแบบเเม็กไกวร์ทำไม่ได้ไงมาเล่นอาแปะ มีหวังเละ คือจะเเก้ปัญหาแม็กไกวร์ยังไงผมไม่รู้ แต่เข้าใจแกแหละว่าพลาดแล้วรู้สึกยังไง