อาจจะยาวหน่อยนะครับ อาจจะเป็นกระทู้ที่ยาวที่สุดของผมหรือป่าวไม่แน่ใจ ผมคิดว่าในSSนี้ น่าจะมีคนที่เคยเป็นแพนิคบ้าง เลยอยากจะมาเเชร์และแลกเปลี่ยนประสบการณ์แพนิคครั้งแรกครับ ที่ผมอยากแชร์ครั้งแรกเพราะอาการหรือโรคนี้ ส่วนใหญ่คนเป็นจะไม่รู้ว่ามันคืออาการแพนิค เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง คนที่เคยเป็นจะรู้ว่ายิ่งกลัว ยิ่งตกใจ กลัวตาย อาการมันยิ่งหนักขึ้นๆ แล้วอาการครั้งแรกไปจบที่ตรงไหนกันบ้างครับ เชื่อว่าครั้งต่อๆไป หลังจากที่เราทราบแล้ว หลังๆเวลามีอาการ ก็ทำให้เรามีวิธีควบคุมไม่ให้กลัวเกินไป หรืออาจจะใช้ยา หรือ อาจจะคิดบอกตัวเอง หรือ พยายามทำสิ่งอื่นๆที่ดึงดูดความสนใจไป ฯลฯ

**ผมเกิดอาการแพนิคกับตัวเองครั้งแรกประมาณ8-9ปีก่อนครับ ซึ่งแน่นอน มันมาโดยที่เราไม่รู้ว่าคืออะไร ช่วงนั้นเป้นช่วงที่กำลังเรียนโทใหม่ๆครับ ช่วงนั้นเครียดเรียนด้วย นอนน้อยอ่านหนังสือ วันไหนว่างๆวันหยุดก็ไปแฮ้งเอ้าท์อีก(แทนที่จะพัก- -*) คือใช้ร่างกายตัวเองหนักมาก อีกอย่างผมชอบเตะบอลด้วย บอลก็เตะ แล้วช่วงนั้นใกล้ช่วงรับปริญญา น้องๆที่กลับมารับป.ตรีก็มาชวนกินเหล้าเกือบทุกวัน(ประมาณ4-5วัน) จนวันนั้นวันหยุด เพื่อนสนิทแต่ไม่ได้เจอกันนานโทรมาคิดถึงอยากเตะบอลด้วย (ผมก็บวกมันกับทีมผมไป1 สรุปเย็นนี้ไปกินเหล้าบ้านมัน นอนบ้านมัน พรุ่งนี้ ผมนำมันไปเตะบอลทีมผม มอไซค์คนละคัน)

บ่ายแก่ๆ กะว่าไปหาข้าว หาร้านกาแฟกินกันก่อน ผมขี่นำ มันขี่ตาม มาเรื่อยๆวันนั้นแดดร้อนเลย สักพัก !! อะไรหวะ!!! รู้สึกใจสั่น ใจเต้นแรง เหมือนตกใจตื่นๆ มึนๆหัวนิดๆ พยายามหายใจเข้าลึกๆ คิดว่าเกิดอะไร หรือเราพักผ่อนน้อย หรือ เราหัวใจจะวาย นั่นแหละ พยายามฝืนไปประมาณ 2-3นาทีมั้ง สักพัก มือเริ่มชา ต้นขาเริ่มชา เริ่ม(รู้สึก)เเน่นหน้าอก หน้าอกเกร็ง กล้ามเนื้อหลายส่วนเกร็ง อิ๊บอ๋ายแล้ว!!555 เราจะมาตายแบบนี้ไม่ได้ รีบมองซ้ายเลย ตรงไหนจอดให้คนช่วยได้ ตอนนั้นเพื่อนผม ไม่รู้ แต่มือผมเริ่มชามาถึงข้อมือละ ผมชะลอความเร็วลง เปิดไฟซ้าย จังหวะนั้น เจอสำนักงานหน่วยงานราชการหน่วยงานนึง ผมก็จอดรถข้างทางเลย ผมตะโกนบอกเพื่อน ตรูหัวใจจะวายๆ... แล้วผมก็วิ่งเข้าไปในสนง.เขาเลย เพื่อนผมก็ตกใจ งงๆ แต่ก้รีบวิ่งตามมา เมิงเป็นไรๆ

วิ่งเข้าไปกลางสนง. ตอนนั้นอาการหนักแล้ว เพราะเป็นครั้งแรกเราไม่รู้ว่าอะไร ยิ่งกลัว มันยิ่งทำให้อาการหนัก มือหงิก มือชา อกเกร็ง พูดคอนโทรลปากไม่ค่อยได้ แต่พยายามลักษณะตะโกน ตะเบงเสียง บอกพี่ๆในสนง.ว่า ผมหัวใจจะวาย เรียกรถฉุกเฉินไปส่งรพ.หน่อย พี่ๆสนง.ก็ดีมากๆ โทรเรียกแปบเดียว เอาน้ำมาให้กินด้วย ตอนนั้นกินไม่ลง กินแล้วบ้วนทิ้งในห้องน้ำ สักพัก รถฉุกเฉินมา ผมนี่รวบรวมสติที่สุด บอกพยาบาลในรถ ว่าผมเป็นใคร มาจากไหน 2-3วันนี้ผมทำอะไรมาบ้าง ผมนอนน้อย ออกกำลัง กินแอล เครียด เรียน เป็นภูมิแพ้ ผมบอกหมด คิดว่าจะให้ข้อมูลพยาบาลให้รู้อาการผมให้มากที่สุด เผื่ออีกไม่กี่นาทีผมวูบไป ตอนนั้นคิดถึงหน้าพ่อแม่มาก บอกเพื่อนที่มันตามมาว่าให้โทรหาพ่อแม่หน่อย (คิดในใจอย่างน้อย อยากเจอแก ถ้าจะเป็นไรไปวันนี้) แปบนึงรถถึงรพ. เค้าให้กินยา หมอมาคุยด้วย แล้วก้เค้าเอาถุงมาครอบจมูกปาก อาการเริ่มดีขึ้นๆ หมอก็อธิบายอาการ พร้อมให้ยา แนะนำวิธีรับมือ

หมอให้กลับบ้าน คืนนั้นมานอนบ้านหลังจากออกรพ.มา นอนไม่หลับ กลัวไปหมด มีมาเคาะห้องพ่อแม่ด้วยดึกๆ แล้วไปกอด บอกกลัวตาย สรุปคืนแรกที่หลังจากอาการแพนิค ได้นอนจิงๆเกือบ8โมงเช้า

หลังจากนั้นมา 8-9ปีต่อมา ก้มีบ้าง นานๆๆๆๆที จนแทบจะไม่มีอาการแล้ว แต่ข้อดีคือเรารู้ละไง ว่าคืออะไร พยายามทำความเข้าใจตัวเอง เทคนิคผมก็คือ บางทีเริ่มมา ผมออกไปโทรสับหาแม่หาแฟนเลย หรือถ้าอยู่ใกล้ๆห้างหรือในห้างกินอยู่มาปุ๊บ รีบเชคบิลแล้วออกเดินวนในห้าง เดินดูของไม่ต้องซื้อก็ได้ ทำอะไรก็ได้ให้มันไม่คิดเรื่องนั้น ถ้าไม่ไหวจิงๆก็ยาคลายเครียดจบ แต่ผ่านครั้งแรกมาแล้ว ครั้งหลังๆสบายมาก เพราะเรารู้ เตรียมรับมือมันแล้ว

ผมพึ่งมาเป็นเมื่อไม่นานไม่รู้เรียกแพนิคมั้ย เวลาขับรถแล้วจอดไฟแดงนานๆ ช่วงกลางคืน หรือฝนตก ในหัวมันจะเริ่มคิดว่าหายใจไม่ออก อยากออกจากรถ หายใจไม่ออก ไม่กล้าเดินทางไกลเลยช่วงนี้ กลัวไปเป็นบนเครื่องบิน รถไฟ ไม่รู้วิธีรักษา ใครรู้รบกวนแนะนำด้วยครับ

ผมไม่มีความรู้ด้านหมอเลยท่าน แต่ว่าตอนที่ท่านรู้สึกหายใจไม่ออกหรืออยากออกจากรถ แล้วท่านไม่ได้ออก อาการท่านเป็นยังไงต่อจากนั้นครับ หรือแค่นั้น ไม่มีการชาการเกร็ง การกลัวอะไรที่บานปลายไปมั้ยครับ

ผมไม่รู้ว่าผมเป็นไปไหมนะครับ

อาการผมคือเป็นคนที่กลัวเข็มฉีดยามากกกกก เวลาป่วยเขาเจาะเส้นเลือดให้น้ำเกลือ ก็จะหันหนีตลอด

มองไม่ได้เลย แม้แต่รูป หรือวีดีโอ พวกข่าวอะไรพวกนี้ ถ้าเปิดเจอหนีหมด

ทีนี้มันมีปัญหาคือช่วงโควิดต้องไปฉีดวัคซีน เข็มแรกไม่เป็นไร หันหนี แต่กลับมาปวดแขนมาก AZ

พอก่อนเข็มสอง ทะลึ่งไปดูข่าวผู้ใหญ่บ้านสักคนกลัวเข็มมากก จนต้องเอาพยาบาลมาฉีดที่บ้าน

แกดิ้นไป ดิ้นมา ร้องไห้ แฟนต้องมาปลอบ คือแกคุมสติไม่ได้เลย ไอ้เราฝั่งใจเลยทีนี้

ไปฉีดเข็มสอง คือกลัวมาก กลัวเจ็บ กลัวปวดแขน ฝั่งใจกับผู้ใหญ่บ้านคนนั่น

เกร็งมาก เครียดมาก อยู่ดีดีตอนฉีดร่างกายมันกระตุกเอง 2 ที กระตุกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

ผมไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร แต่มันควบคุมไม่ได้ จุดเริ่มต้นเลยครับ

หลังจากนั่นก็ต้องไปฉีดเข็ม 3 อีก นอนไม่หลับ เครียดเป็นอาทิตย์ กลัวจะกระตุกแบบนั่นอีก

ถึงเวลาพยายามไม่นึกถึง พยายามทำใจ คิดแต่ข้อดีดีของวัคซีน

ท่าตอนฉีดคือหันหน้าไปมองคนมารอฉีดตรงๆ เกร็งกว่าเดิม

เหมือนเดิม หมอฉีดเบามาก กระตุกไป 2 ที ขนาดว่าเตรียมใจ ทำใจมาแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

ผมกลัวว่าตอนกระตุกมันจะไปสร้างปัญหาให้หมอ ให้พยาบาล อาจจะทำให้เขาทำงานยาก

เข็ม 4 ยังไม่มา ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันไม่กระตุกเหมือนกัน

ผมว่าไม่น่าจะใช่ ท่านน่าจะกลัวเข็มครับ แพนิค มันจะอาการประมาณกลัวตาย แล้วยิ่งคิด อาการมันยิ่งหนัก ผมอธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน แต่อย่าเป็นเลยครับ ทรมาน อายคนอื่นเค้าอีก

ก็ต้องเปิดกระจกขับรถครับ เช่น จากจะออกไปกินข้าวก็ต้องกลับบ้านเลย

อาการเหมือนผมเป๊ะเลย ครั้งแรกคิดว่าหัวใจจะวาย
จากนั้นวิ่งเข้าออก รพ. ทั้งอาทิตย์เลย อาการมาเรื่อยๆ คิดว่าเป็นที่หัวใจ สุดท้ายหาข้อมูลไปมา เข้าเค้าโรคแพนิคที่สุด ตั้งแต่นั้นอาการก็ค่อยๆหายไป พอเหมือนจะมาก็เริ่มหาวิธีคุมตัวเองได้ละ

ของผมเป็นอาการคล้ายกันเลยครับ มือชา มือสั่น ใจเต้นเร็ว สมองเบลอ คลื่นไส้ เหงื่อออกท่วมเลย ในใจนึกว่าแม่งจะตายแล้ว

หาข้อมูลไปมานึกว่าเป็นแพนิค

สรุปตรวจร่างกายประจำปี ไปเจอว่าเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่มีอาการเชค EKG ไม่เคยเจอเลย

สุดท้ายผ่าตัดจี้ไฟฟ้าหัวใจ อาการก็หายไป แต่ยังมีใจเต้นเร็วอยู่บ้างบางครั้ง

แนะนำว่าอย่าคิดว่าเป็นแค่แพนิค ไปตรวจสุขภาพ ทุกปี ดีที่สุดครับ

.

ไถกระทู้เล่นๆ กำลังจะนอนแต่ลุกขึ้นมาหยิบคอมมาตอบกระทู้นี้เลย อินจัด 5555

ผมจำครั้งแรกที่เป็นไม่ได้แบบชัวร์ๆ แต่คิดว่ามันอยู่กับผมมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะพอเป็นและได้รู้จักมันแล้วผมได้ลองนึกย้อนไปเมื่อเป็นสิบปีก่อนว่าผมก็เคยมีอาการไรพวกนี้บ้าง แต่น้อยมาก

ช่วงที่บ่อยจริงๆคือตั้งแต่ปลายปีที่แล้วครับ ช่วงแรกผมเริ่มมีอาการแบบในรูปในคุณว่ามาเลย เวียนหัว มึนหัว ปวดหัว หายใจเข้าออกอย่างแรงและถี่ มือเกร็ง เท้าเกร็ง ตัวสั่น บางทีหายใจติดขัด อาทิตย์นึงเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน จะเกิดขึ้นตอนที่ตื่นเต้น กลัว หรือกดดัน บวกกับเป็นช่วงที่สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่ ตอนขับรถถ้ามีคนบีบแตรใส่นี่ผมดาวน์ไปได้เลยทั้งวัน แบบว่าไม่ต้องเป็นอันทำอะไรเลยวันนั้น ในหัวคิดวนเวียนแต่เรื่องนี้ จนอาการหนักเข้าถึงขั้นไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมา มีภาพการตายของตัวเอง รู้สึกเหนื่อยทั้งวัน จุดนี้แหละที่ผมถูก refer จากนักจิตที่ผมพบอยู่ไปหาจิตแพทย์ สุดท้ายถูก diagnosed ว่าเป็น panic disorder ก็เข้ารับการรักษา กินยา 2 ตัว ตัวแรกกินทุกวันเป็นยารักษาระยะยาว อีกตัวกินเฉพาะตอนที่มีอาการ และติดตามผล นัดหมอทุกเดือนหรือสองเดือนตามอาการ เจอนักจิตบ่อยหน่อยช่วงแรก ช่วงนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ จากที่ต้องเจอนักจิตเดือนละสองครั้ง เจอหมอเดือนละครั้ง กลายเป็นเจออย่างละสองเดือนครั้งแทน จากที่เคยมีอาการทุกวัน ก็เป็นอาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง หรือบางอาทิตย์ไม่มีเลย เริ่มรู้จักกับมันมากขึ้น รู้ว่าอะไรที่เป็นตัวกระตุ้น อันไหนเลี่ยงได้ก็เลี่ยง ทำให้แคร์ตัวเองขึ้นเยอะมากๆ ถ้ามันมีอาการ ผมแทบไม่สนเลยว่าใครจะอะไรยังไง ผมเอาตัวเองออกมาก่อนทันที ไม่มีเหตุผลไรต้องทนทั้งนั้น รักตัวเองขึ้นมากครับ

ใช้เวลารักษาจากวันแรกจนถึงตอนนี้น่าจะประมาณครึ่งปีครับ และยังรักษาอยู่ แต่ตอนนี้ดีขึ้นกว่าเดิมมากในเรือ่งอาการโดยรวม จากตอนแรกทำงานแทบจะไม่ได้เลย ตอนนี้เริ่มกลับมาได้แล้วครับ ดีใจมาก

มาเป็นกำลังใจให้ทุกๆท่านครับ เข้าใจดีเลย

ผมก็มีอาการคล้ายๆกัน ชอบเป็นตอนหลังทานข้าวแล้วนั่งรถ เล่นมือถือไปด้วย จึงไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเมารถหรือแพนิคกันแน่ ต้องใช้วิธีไม่ให้คิดเรื่องเจ็บ ป่วย ตาย เช่นโทรหาแฟนคุยเรื่องอื่นให้สบายใจ หลังๆใช้วิธีการทำบุญวัดพระบาทน้ำพุ กด *494333 แล้วหายทุกครั้ง

ผมไม่ชัวร์ว่าเป็นรึปล่าว

สมัยก่อนผมกินกาแฟนะ ตอนนั้นไป japan กินกาแฟ starbuck รส เกาลัด โคตรอร่อย 555ก่อนเล่นเครื่องเล่นที่ USJ คือถ้าเข้าสวนสนุกมันให้ทิ้งดื่มหมดเลย เลยเสียดายดูดหมด โอ้โห้ เล่นแต่ละเครื่องใจโคตรสั่น อย่างหวิวแต่ก็เล่นหมดนะ
ละก็มาเป็นอีกทีตอนก่อนบินกลับไทย เหมือนเดิมกินกาแฟก่อนบิน ทีนี้ก่อนเทคออฟ เสียงเครื่องมันดังอะ ใจหวิว ใจเต้นตุบๆๆ แต่พอบินแล้วเฉยๆนะ

กลับมาเลยหาหมอลองตรวจหมอว่าไม่น่าเป็น หลังจากนั้นเลยเลิกกินกาแฟครับ 555555555