คนป่วยเป็นโรคซึมเศร้าไม่จำเป็นว่าเพราะช่วงนั้นเจอปัญหาเยอะเสมอไปนะครับ

มันคืออาการป่วย อยู่ดีๆมันจะเป็นก็เป็น มันคือเรื่องการหลั่งสารหลั่งฮอร์โมนในร่างกายผิดปกติ

ไม่ใช่ว่าเครียดเรื่องนั้นแล้วกลับไปแก้ปัญหาที่ต้นเหตุแล้วโรคจะหาย นั่นคนละเรื่องเลย

นี่คือที่มาของการที่คนรอบข้างปฏิบัติกับคนป่วยแบบผิดวิธี พยายามคุยด้วยเหตุผล

พยายามชี้นำให้ผู้ป่วยว่าต้องคิดอย่างนั้น คิดอย่างนี้สิ ซึ่งนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผู้ป่วยต้องการ

บางคนยิ่งดิ่งหนักเพราะคนรอบตัวปฏิบัติกับเขาแบบนั้นนั่นแหละ พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ

พูดไปก็ถูกคนอื่นตัดสิน ทำไมทำไม่ได้ ทำไมไม่สู้ ยกตัวอย่างมาเปรียบเทียบ ทั้งที่ตอนนั้นเขาก็สู้แทบขาดใจอยู่แล้วมันยังไม่พออีกเหรอ

สุดท้ายก็ต้องต่อสู้ตามลำพัง พูดกับใครไปก็ไม่มีใครเข้าใจ จนวันนึงเขาทนไม่ไหว เขาแค่อยากให้ความทรมาณนี้จบลง

ไม่อยากเป็นภาระคนอื่นอีกแล้ว(ก็จากการที่ถูกบอกให้คิดอย่างนู้นอย่างนั้นสินั่นแหละ แต่เขาทำไม่ได้ไง)

ถ้าไม่อยากเสี่ยงก็ให้พาไปรักษาตัวกับแพทย์ กับผู้เชี่ยวชาญ แล้วให้คนรอบตัวไปฟังด้วยว่าต้องปฏิบัติตัวกับเขายังไง

ที่สำคัญคืออย่าบังคับให้เขาทำกิจกรรมเหมือนคนปกติ เหมือนเขาไม่ได้ป่วย

เพราะเขาอาจจะแสร้งทำว่าเขาไม่เป็นอะไรเลย แต่เมื่อทุกอย่างจบลงแล้วเขาได้อยู่คนเดียว

เขาจะยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก เพราะมันคือการทำตามความต้องการของคนอื่น ไม่ใช่ตัวเอง

อย่าทำให้เขารู้สึกเหมือนเขาเป็นน้ำในแก้วแล้วทุกคนคอยตักน้ำจากแก้วนั้นไปใช้

จนมันไม่เหลืออะไร เขาจะรู้สึกเหมือนเขามีชีวิตอยู่เพื่อให้คนอื่นหาผลประโยชน์จากเขาเท่านั้น

แต่ละคนอาการจะต่างกัน ต้องคอยสังเกตอาการ เพราะผู้ป่วยบางคนทำเหมือนตัวเองปกติทุกอย่าง ต้องอดทน คอยสังเกต คอยดูแลเขา

ถามเขาดูว่าเขาต้องการอะไร อยากพูดอะไรไหม แต่อย่าบังคับเขาเด็ดขาดถ้าเขาไม่อยากทำ





 

เคยเป็นหรอครับ