อันนี้ไม่ได้ด้อยค่าสำหรับคนที่เชื่อเรื่องนี้นะครับ ส่วนตัวไม่เชื่อแต่เคยมีประสบการณ์ ที่เห็นกับตาตัวเอง เรื่องมีอยู่ว่า มีร่างทรงเป็นร่างทรงลูกของนักรบชาวกะเหรี่ยง ทำหน้าที้รักษาด่านแม่ละเมา จังหวัดตาก ชื่อชายน้อย ทีนี้หลานผมมีปัญหาการเดินเพราะกระดูกสันหลังผิดรูปจากการเลี้ยงดู ที่บ้านเลยเชิญร่างทรงมา ตอนนั้นผมเรียนปี1 ซึ่งไม่เชื่ออยู่ละ ทำพิธีบนขั้น2ที่บ้าน ในพิธีมีคนอยู่ประมาณไม่เกิน10 ร่างทรงนี่อายุ 70+นะเดินไม่ได้ แบบอุ้มเลย เข้าพิธี แค่ไม่ถึงนาที แกล้มฟุป แล้วกลายเป็นเด็กวิ่งรอบห้อง กินของเซ่นพวกน้ำอัดลม เป็นขวดลิตรได้4-5ขวด หัวเราะชอบใจ จนผมกับแฟนจูงมือหนีออกห้อง ยอมรับตกใจมาก ยังลงไม่พ้นบรรได พ่อมาตาม ให้กลับไป ร่างโมโห กลับไปก็ไหว้ ร่างบอกมึงไมเขื่อกูรึ กูรักษาเด็กมันได้แน่ๆ ผมก็บอกเชื่อแล้วครับ ร่างก็หัวเราะแล้วนอนพับ แล้วผมกับแฟนก็เดินลงมา ก็คุยกันใช่รึวะ สรุปหลานผมหายจากการหลังคดเพราะเอาไปศิริราช ปัจจุบันร่างทรงนี้อายุ 90+ ขายก๋วยเตี๋ยวโบราณ ยืนได้แข็งแรงปกติ แค่ต้องคอยบอกว่าจ่ายเงินแบงค์ไรไป ที่สุดคือก๋วยเตี๋ยวแกอร่อยมาก

ขออนุญาตตอบจากประสบการณ์ส่วนตัว ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ท่านจะพิจารณาเลยนะครับ
จากที่เห็นปัจจุบัน 99.99% คือของปลอม เป็นโรคจิตชนิดนึง เรียกว่าอะไรผมจำไม่ได้ ขออภัย แต่จะเป็นอาการที่ ผู้ป่วยจะมีอาการอยากได้รับความสนใจและสร้างอีกบุคลิกออกมาเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากสังคม หรือได้รับการบูชาจากคนที่ไม่รู้ เลยจะมโนซะเป็นส่วนใหญ่(ผมเคยอ่านงานวิจัย แต่จำแหล่งที่มาไม่ได้ ต้องขออภัยด้วย)

ส่วนตัวเคยได้สัมผัสกับของจริงบอกได้เลยว่าห่างไกลจากภาพที่เราได้เคยเห็นพอสมควร และบอกได้ว่าภาพยนตร์เรื่องร่างทรงได้ทำการหาข้อมูลมาค่อนข้างดีมากๆ ใกล้เคียงกับเรื่องจริงประมาณ 90% ผมดูหนังเรื่องนี้แล้วค่อนข้างอิน เพราะข้อมูลที่เค้าน้ำเสนอค่อนข้างใกล้เคียงกับประสบการณ์ที่ผมได้พบเจอมาค่อนข้างเยอะ

ขอเล่าบางส่วนให้ฟังนะครับ ส่วนตัวผมเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆในหนังคือมีบางสิ่งต้องการเอาชีวิตและเอาผมไปอยู่ด้วย เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่ประมาณ ม6 เกือบๆ 20 ปีที่แล้ว มีสิ่งที่เรียกกันว่า เจ้าที่ หรือ ดวงวิญญาณ หรือ อะไรก็แล้วแต่ พยายามมาพรากชีวิตผมออกไป ตอนนั้นผมมีอาการแบบว่าป่วย ไป รพ พบหมอตรวจก็ไม่เจออาการอะไร แม้กระทั่งตอนที่ผมตัวร้อนจี๋ เพื่อนมาจับก็ตกใจ เพราะร้อนมาก แต่พอไปตรวจ ที่ รพ อุณหภูมิก็ปกติ เหมือคนไม่ป่วย ยังงงว่าทำไมไป รพ ไม่เป็นอะไร แต่พอกลับมาหอพักก็ไม่สบายทันที ไม่สามารถไปเรียนได้เป็นอาทิตย์ เพื่อนก็ไม่เข้าใจ เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 2-3 อาทิตย์ จนวันนึงกลางวันแสกๆเลย ประมาณเที่ยงนิดๆ ด้วยความที่ผมป่วยเลยไม่ได้ไปเรียนนอนอยู่ที่ห้องหอพัก แต่เพื่อนเป็นห่วงเลยซื้อข้าวมาให้กิน ตอนนั้นผมก็นอนอยู่ในห้อง พอเพื่อนเอาข้าวมาให้ปุ๊บ ยังไม่ทันจะได้ทาน ด้วยความที่เพื่อนออกมาตอนพักเที่ยงเลยจะต้องรีบกลับเข้าไปเรียนให้ทันบ่าย พอมันเอาข้าวมาให้ผมปุ๊บ ก็จะรีบกลับไปเรียนเลย เพื่อนผมมันเดินออกจากห้องผมไปไม่ทันพ้นหน้าห้อง ด้วยความที่ประตูระเบียงมันไม่ได้ปิด เปิดไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเท ผมมองไปยังประตูที่เปิดไว้ นึกสถาพตอนเที่ยงที่แดดจ้าๆ แล้วประตูระเบียงเปิด แล้วมีแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง ผมมองออกไปที่ประตู ปรากฎว่าเห็นเป็นเงาน่าจะผู้ชายตัวสูงมากเหมือนนักรบโบราณ หัวนี่สูงติดกับขอบวงกบของประตูเลย ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างใส่เป็นผ้าจงกระเบน ยืนเท้าเอว แล้วมองมาที่ผม ผมพยายามจ้องกลับเพื่ออยากจะเห็นหน้าชัดๆ ในขณะที่ผมกำลังพยายามจ้องเพื่อมองให้เห็นหน้า ทันใดนั้นประตูหลังห้องที่เปิดอยู่ก็ได้ปิดเข้ามาดังปัง!!! แล้วร่างของชายคนนั้นก็หายไป พร้อมกับอาการตาค้างของผมอยู่อย่างนั้น เพื่อนของผมที่เพิ่งเอาข้าวมาส่งแล้วเดินออกไป ได้ยินเสียงประตูปิดดังมาก เลยรีบวิ่งกลับมาดูผมด้วยความเป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรไปรึป่าว อาจจะล้ม หรือยังไงทำไมปิดประตูเสียงดัง แต่มันก็งง แล้วถามว่ามึงเป็นอะไร โอเคไหม ในขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ขยับเลย พร้อมกับตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับบอกเพื่อนไปว่า ไม่มีอะไรมึง สงสัยลมคงพัดแรง ประตูหลังห้องเลยปิด มึงลองไปดูให้หน่อยว่ามีอะไรเสียหายไหม เพื่อนผมด้วยความที่ไม่รู้เรื่องก็เดินไปเปิดประตูหลังห้องดูพร้อมกับบอกว่าไม่มีอะไรหนิ แล้วก็ปิดประตูไว้ พร้อมกับบอกว่ากูไปเรียนก่อนนะ เหตุการณ์นั้นผมยังจำได้ชัดเจนมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่กล้าบอกความจริงให้เพื่อนฟัง พอเพื่อนกลับไปเรียนแล้วผมรีบใช้มือถือโทรหาที่บ้านทันทีบอกว่าอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่หอแล้ว พ่อกับแม่ผมก็รีบขับมาช่วยขนของและรับผมกลับไปอยู่บ้าน

หลังจากนั้นอาการป่วยไม่สบายที่ผมเป็นก็ยังไม่หาย จนแม่ผมเริ่มสงสัยและรู้สึกตะหงิดกับอาการป่วยของผม แม่เลยพาผมไปหาร่างทรงท่านนึง ซึ่งผมตอนแรกก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่พอท่านทรงแล้วพูดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ผมได้เจอเป๊ะๆราวกับนั่งอยู่ข้างๆผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย แม้แต่กระทั่งพ่อแม่ผม ก็ทำเอาผมตะลึงกับสิ่งที่เจ้าพ่อ(ร่างทรง)ท่านได้พูดออกมา ท่านได้บอกว่า ดีนะที่ผมยังเก็บของฝ้ายผูกแขนที่ท่านผูกไว้ให้ เจ้าที่ที่อยู่ตรงนั้นมานานกว่า 200 ปีเลยทำได้แค่นั้น ไม่สามารถเข้ามาสิงหรือเอาดวงวิญญาณผมไปได้ พูดแล้วก็ขนลุก จากนั้นผมไม่กลับไปที่หอพักนั้นอีกเลย แต่เจ้าพ่อ(ร่างทรง)ท่านก็ได้แนะนำให้ไปทำพิธีลา และบอกเจ้าที่เดิมว่าอย่ามายุ่งกับผมอีกเลย(ตรงนี้ผมขออนุญาตไม่เล่านะครับ รายละเอียดค่อนข้างเยอะ) ให้เลิกแล้วต่อกัน เพราะผมเป็นลูกหลานของเจ้าพ่อ(ร่างทรง) อย่ามาพรากชีวิตผมไปเลย ให้ลาขาดจากกัน ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็รอดมาได้ เรื่องนี้เกิดขึ้นค่อยข้างนานมาก แต่ผมยังจำได้ไม่เคยลืม ภาพมันติดตามากๆ

ที่เล่ามานี้จากประสบการณ์ส่วนตัวล้วนๆ ผมอาจจะเล่าได้ไม่ครบถ้วนหรือขาดรายละเอียดบางส่วนไป แต่ภาพจำเหล่านั้นยังติดตาผมไม่เคยจางหายไป ใครที่เป็นคนอีสานเหมือนผมอาจจะเข้าใจได้ดึเรื่องฝ้ายผูกแขนที่คนเฒ่าคนแก่จะผูกให้เวลาที่ต้องห่างไกลบ้านเพื่อปกป้องคุ้มครองให้ปลอดภัยจากอันตรายต่างๆ

สุดท้ายเรื่องที่ผมเล่าก็เป็นแค่ประสบการณ์ส่วนตัวของผม ใครจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่วิจารณญาณของท่านๆเลยนะครับ แค่อยากแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวที่เคยได้เจอมาเองก็เท่านั้น ^^

ทางเหนือเรียกย่าหม้อนึ่ง

เขาทักว่าพี่ชายของพี่เขยผมโดนยิงที่ร้านข้าว โดนคู
อริยิง ตอนกำลังกินข้าวต้มอยู่ เขาห่วงบ้าน ทั้งๆที่ไม่เคยบอกอะไรก่อนเลยว่ามาหาเพราะอะไร

ผมก็ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่เรื่องนี้อธิบายไม่ได้เหมือนกัน

เจอ1.09ไปเมื่อกี้ ผมเชื่อเลยครับ

ผมเชื่อเรื่องไสยศาสตร์หลายอย่าง แต่ผมไม่เชื่อเรื่องร่างทรง

จิตคนเราไม่สามารถทับซ้อนในร่างกายได้

ผมไม่เชื่อครับ นิดเดียวก็ไม่

ผมไม่เคยเชื่อ จนกว่าจะได้พิสูจน์

ตัวไหนเจ๋งๆถามไปก่อนเลย ทายซิปู่ผมชื่ออะไร พิสูจน์คำถามที่มโนไม่ได้ไปก่อนเลย

ยายผมเคยบอกว่ามันมีจริงๆนะ แต่ของแบบนี้จิตต้องนิ่งมาก พวกไสยศาสตร์ด้วย ยุคนี้สังคมเมืองไม่เหลือแล้ว แถมไอ้พวกรายการผี ยายผมบอกปัญญาอ่อน เข้าไปแบบนั้นจะไปเจอได้ไง

ไม่เชื่อครับ

เดี๋ยวเจอ พ่อปู่ ไบรอัน หรอก

ผมเชื่อครับ​ ว่าเป็นการลวง

ปัญญาอ่อนล้วน ๆ ที่แล้วดันมีคนไปเชื่อไหว้ไปเสียเงินให้มัน

ไม่เชื่อ ชอบฟังเป็นนิยายไป สนุกดี

ผมอยู่กับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กๆ มีทั้งทรงจริงและทรงปลอมครับ แต่ถ้าสังเกตดีๆ เราจะดูออกครับว่าคนไหนจริง คนไหนปลอม และส่วนตัวผมเป็นคนชอบพิสูจน์และตั้งแง่อยู่แล้ว เรื่องบางเรื่องทักแม่นจนน่าขนลุก ทั้งๆที่ผมพยายามตอบแบบโกหกแล้ว เขาก็แย้งเถียงผมจนผมจนมุมจนได้

ภาคอื่นไม่รู้นะ แต่ภาคใต้บางจังหวัดเขาจะเชื่อเรื่องพวกนี้กันเยอะ

แต่ของแบบนี้มันเป็นความเชื่อส่วนบุคคลครับ

ของปลอมมันเยอะ ของจริงหายากเหมือนหาตำรวจดีนั่นละ ชีวิตนี้เคยเจอตำรวจดีๆ กันรึยัง