ผมแนะนำเรื่องศึกษาเส้นทางละกัน

คือพยายามดูแผนที่ก่อนไปหรือหาจุดสังเกต แบบเลยตรงนี้นะตรียมขึ้นสะพานหรือกลับรถ เป็นต้น

กูเกิลแมพ ควรดูก่อนว่ามันวิ่งไปทางไหนบางทีมันก็ไวสุดจริง แต่อาจจะไม่ใช่ทางที่ดีสุด
เช่น แบบบางทีมันให้ขึ้นทางด่วนละให้ออกทางออกถัดไปเลย (อันนี้โดนมาแล้ว)

หรือ ไป ตจว บางทีมันให้วิ่งทางเส้นเล็กอันนี้ไม่แนะนำ ยกเว้นว่าคล่องแล้วหรือศึกษามาแล้วว่าไปได้
ทางรอง ถนนบางทีสภาพไม่ดีหรือแคบ แล้วยังหาปั๊มยากอีก

อื่นๆก็สบายๆครับ ไม่ต้องรีบ ถึงเหมือนกัน

กลัวชน เน้นมองรอบๆ บ่อยๆ ครับ ช่วยได้

สมัยเมื่อ 10 กว่าปีก่อน นี่บอกเลยครับว่าโคตรตื่นเต้น จะเปลี่ยนเลน กลับรถ จอดรถทีนี่กลัวไปหมด ยิ่งถ้าเป็นรถมือ 1 ป้ายแดงนะ ยิ่งกลัวเลย

แต่คำแนะนำจากผมคือ
1.ศึกษาเส้นทางที่เราจะไปให้ดี ว่าเลี้ยวตรงไหน เข้าซอยไหน (ข้อนี้สำคัญ)
2.ขับให้อยู่ในเลนไว้ดีที่สุด
3.มีสมาธิกับข้างหน้าตลอด ไม่เล่นโทศัพ ไม่มองข้างทางเรื่อยเปื่อย พยายามมองกระจกข้าง กระจกหลัง รอบๆตัวอยู่เสมอ
4.ทิ้งระยะห่างจากคันหน้าพอประมาณ อย่าขับจี้ อย่าขับเร็ว
5.ยิ่งถ้าหาสติ๊กเกอร์ มือใหม่หัดขับ มาแปะท้ายรถไว้ได้ยิ่งดีครับ ไม่ต้องอาย เพราะคนเข้าจะได้เข้าใจ

หลักๆประมาณนี้ครับ ส่วนที่เหลืออยู่ที่สะสมชั่วโมงบิน แล้วประสบการณ์จะสอนท่านเอง ขอให้โชคดีครับ

สำหรับผมแค่กล้าและไม่กลัวเป็นพอ

ครั้งแรกที่ผมขับรถคือถนนใหญ่เลยครับ แตรบีบกันบาน แต่เป็นโคตรไว

ของผมอาศัยประสบการณ์จากตอนเป็นคนนั่งครับ จำเส้นทางที่เราจะไปกับคอยดูว่าคนขับเขาทำอะไรบ้างเวลาขับจะได้ไม่ลนเวลาขับเอง
ส่วนเรื่องถอยจอดช่วงแรกก็ค่อยๆฝึกเอาครับ ผมว่าดูในyoutubeช่วยได้นะเราจะได้เห็นภาพแบบมุมกว้าง

ชนคุ้กกี้ ผมรถเก๋งกันชนยุบ เอาน้ำร้อนราด ดันออก เลยไม่ช้อคมากเท่าไหร่

เอาใหม่ๆเลยคือ กะจังหวะไฟแดงตอนรถโล่งไม่ถูก
แบบขับมาแล้วไฟแดงพอดี ไอเราก็จะหยุดหรือจะไหลต่อดีวะ สรุปไม่เด็ดขาดกลายเป็นฝ่าไปครึ่งเดียว โดนรถคันหลังตามมาบีบแตรใส่เลยเขาต้องหักหลบเบี่ยงไป แล้วเราดันไปเข้าเกียร์ถอยเพื่อที่จะได้กลับไปอยู๋หลังเส้นอีก โคตรอันตราย

มีสติเยอะๆครับ อย่าใจลอย ไม่ต้องเกร็งครับ
สบายๆถ้ารถเป็นเกียร์ออโต้ไม่ต้องกลัวดับด้วยชิวๆครับ

ขับรถยนต์ไปสอบใบขับขี่รถยนต์ที่โรงเรียนสอนขับรถ

ผมเด็ก ตจว การออกถนนใหญ่มันชินตั้งแต่ปั่นจักรยาน ขี่มอไซต์ไปเรียนแล้ว
อ่านจังหวะรถ วิธีมองอะไรงี้ มันก็สั่งสมมา ช่วยลดความตื่นได้พอควร

ส่วนเรื่องรถยนตร์ผมมีเหตุเกิดจากความล่กสะส่วนใหญ่
ตอนขับเกียร์กระปุกใหม่ๆ คือเข้าใจหลัก มีสกิลพอขับได้แหล่ะ เลยขับรถพี่ออกถนนคนเดียว ขับตรงๆสบายแต่พอเจอยูเทิร์น
เข้าโค้งจะเลี้ยว รถดันดับเพราะเลี้ยงครัชไม่ดี พอกดครัชจะใส่ว่าง รถก็ไหลอีก คันหลังก็บีบแตร ก็ล่ก เหงื่อท่วม ฮ่าๆ

แต่ช่วงนั้นความน่ากลัวของเกียร์กระปุกคือ ขึ้นลงทางลาดนี่แหล่ะ สมัยมหาลัยที่จอดหอดันเป็นทางขึ้นเนิน
แถมตอนลงต้องถอยหลังลงอีก ช่วงแรกๆคือแบบกลัวมากๆ ยิ่งถ้าต้องค้างบนเนินเนี่ย.. ฮ่าๆ
ตอนนี้หรอ ชิว ขึ้นเหนือลงใต้ไปมาหมดแล้ว

อายุ20กว่าๆเเล้วผมยังขับไม่เป็นเลย เจอครูสอนด่าโง่ไปทีไม่เอาอีกเลยรถใหญ่

ไม่ทันจะลงจากบ้านครับ ถอยชนประตู ตอนนั้น จำได้เลย

ถนนใหญ่นี่ชิวมากครับ แต่ขับกรุงเทพตอนแรกนี่เอ๋อเลย กลัวเลี้ยวผิด มอไซค์ชอบแทรกปาด รถยนต์บางคันชอบปาดอีก ต้องระวังเยอะมาก

ส่วนตัวผมไม่กลัวการขับรถครั้งแรกเลย อยากขับอยู่แล้ว จำได้ว่าขับครั้งแรกเป็นกระบะมาสด้าของปู่เพื่อน
เกียร์ธรรมดา แล้วคือความรถมันเก่า พวงมาลัยมันแข็งมากหมุนลำบาก ก็จัดเลยสิครับด้วยความไม่รู้ เหยียบคลัชท์
เข้าโค้ง เราก็ตกใจแล้วพวงมาลัยก็หมุนยาก แล้วถนนตรงนั้นเป็นคลองชลประทานคั่นกลางระหว่างรถสองฝั่ง
นิดเดียวจะลงคลองแล้ว ดีไม่คว่ำ

จะมากลัวก็ตอนมาทำงาน กทม ใหม่ๆ ไม่ใช้รถยนต์เลย กลัวถนนเราไม่ชิน ขี่ จยย.อย่างเดียวอยู่สองปีได้

ของผมยอมรับเลยว่าโคตรกลัว
แล้วซอยบ้านผมแม่งอย่างแคบ กลัวเฉี่ยวชนมาก ๆ
สุดท้าย ได้แรงฮึดจากการโดนหญิงคนนึงบอกเลิก เพราะขับรถไม่เป็น
จากนั้นเลยหัดขับซะ เรียนได้ 2 ชั่วโมง
วันถัดมา เอารถที่บ้านขับออกถนนแม่มเลย(เกียร์กระปุกด้วย)