เขาถึงต้องมีสวัสดิการพื้นฐานต่างๆให้เด็กไงครับ แบบไม่ต้องร้องขอจากพ่อแม่ คือสงสารเด็กก็เรื่องนึง แต่คนเป็นพ่อแม่ต้องทนอยู่ใช้ชีวิตไม่มีความสุขไปอีกกว่าครึ่งชีวิต ไม่น่าสงสารหรอครับ บางคนมารู้ตัวว่าเข้ากันไม่ได้ตอนอายุ 30-40 แล้วก็มี มันไม่ใช่เรื่องความรับผิดชอบหรือ วุฒิภาวะหรอกครับ

ผมเสียดายแทนพี่จอนห์จริงๆ

ดูมู้นี้มะเย็น แล้วไปตามไอจี โคตรดี โอ้โห

สวัสดิการแบบไหนเหรอครับที่ว่าไม่ต้องร้องขอจากพ่อแม่ ผมนึกไม่ออกจริง ๆ

คือจะที่ไหนถ้าทำลูกมาแล้วก็ต้องเลี้ยงไม่ใช่เหรอครับ จะปัดความรับผิดชอบไปให้ใครอะ

จะบอกว่าเข้ากันไม่ได้และไม่มีความสุข เพราะมีลูกเป็นตัวผูกมัด แบบนี้รึเปล่าครับ

แบบนี้จะทำลูกออกมาทำไมแต่แรกครับ มันก็วกมาที่ความรับผิดชอบนั่นล่ะ

30-40 คนที่คิดได้รักสนุก เขายังไม่แต่งงานครับ ยอมรับว่าหายาก
แต่นั่นคือประชากรคุณภาพครับ ไม่ใช่สักแต่จะเอา บางอย่างเราไม่ต้องตามไปซะหมดครับ

ผมเห็นช่วงนึง พี่จอห์นแกตามเม้นรูปหัวใจให้แฟนเก่าอยู่นะครับ ผมก็นึกว่าง้อๆกันอยู่

แกง้อแหละครับ แต่แฟนแกไม่กลับไป ใน ig คุณแพรมีโพสอยู่ 6 สัปดาห์ก่อน

ทำลูกมาก็ต้องเลี้ยงใช่ครับ ผมว่าเรื่องความรับผิดชอบลูกกับความรักกันของผัวเมียต้องแยกกัน

ใช่ครับในวันนึงคุณมีแฟนอยากมีลูก ณ วันนั้นมันก็ส่วนนึง พออยู่มาถ้าหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปผมว่า

การเลิกกันของพ่อแม่ น่าจะมีผลดีกว่าด้วยซ้ำถ้าเกิดว่าอยู่ด้วยกันแล้วทำให้ สภาพแวดล้อมบ้านไม่พร้อมให้เด็ก

ได้ซึมซับอะไรที่ดีๆ

ผมเป็นหนึ่งในคนที่พ่อแม่แยกทางกัน ซึ่งโชคดีที่พ่อแม่สอนมาอย่างเข้าใจ

พอพูดว่าพ่อแม่แยกทางกัน ผมกับน้องผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหาชีวิตเลย มีแต่คนอื่นบอกว่ามันเป็นปัญหา

และยิ่งมองพวกผมเป็นปัญหาหนักเพียงเพราะผมกับน้องไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องแบบนี้

พอต่างคนต่างแยกกันไปแต่สุขภาพจิตในบ้านดีขึ้นมากๆเค้าก็ยังรักลูกๆเหมือนเดิม ไม่มีบรรยากาศอะไรที่ทำให้ผมกับน้องต้องมีปัญหา ผมกับน้องโตมาจนทุกวันนี้กลายเป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆ และเพื่อนหลายคนเข้าใจว่าบ้านผมมีครอบครัวที่อบอุ่นเพราะนิสัยผมเหมือนคนไม่เคยขาดอะไรเลย

เพื่อนผมพ่อแม่ไม่เลิกกันแต่สภาพแวดล้อมบ้านโคตรจะไม่น่าอยู่ สามวันดีสี่วันไข้ ตีกันวันไหนบ้างก็ไม่รู้
เพื่อนมาเห็นพ่อขับรถไปกับเมียน้อยต้องมาคอยถามคอยบอกไม่กล้าบอกแม่สาระพัดเรื่องจะตีกันผมเห็นแล้วผม
ก็คิดว่าทำไมไม่เลิกกันให้มันจบๆ ยิ่งพ่อแม่ไม่ได้รักกันอยู่ด้วยกันคนที่กระทบที่สุดก็ลูกเนี่ยแหล่ะครับ แต่ไอคนเป็นพ่อเป็นแม่มักไม่รู้ตัวเองเพราะคิดว่าไม่เลิกกันสำคัญกว่าการแสดงออกหลายๆอย่างในบ้าน

แล้วทำไมถึงคิดว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบและไม่มีวุฒิภาวะหละครับ
ถ้าเขาแต่ง เชดไปทั่ว มีลูกเกลื่อน ไม่ดูแล อันนี้ไม่ว่าประเทศไหนก็ทุเรศครับ
แต่ถ้าเขาแต่งกันจริงจังนะ แล้วมาพบว่าวันนึงเราไม่ใช่ แล้วเขาจะหย่า คุณจะไปห้ามเขาเหรอ
ชีวิตคนๆนึงแต่งงานได้ครั้งเดียวเท่านั้น มันโคตรจะจองจำคนๆนึงไปเลย
มองในมุมผญ ดูผมว่าง่ายขึ้น
สมมติแต่งไป ผช แม่งเริ่มเบื่อ เริ่มเอาเงินไปเปย์สาวใหม่ อย่างงี้หย่าได้มั้ยครับ
สงสารเด็กมั้ย สงสารดิ เด็กก็เสียใจอยู่แล้ว
แต่เราไม่ปิดตาเด็ก หลอกเด็กว่าโตมาแต่งงาน นี่คือfairy tail .ในมุมผมนะ

ถูกครับที่มันมีกฎหมายเลี้ยงดูบุตร เป็นการรับผิดชอบของการหย่าร้าง

แต่ผมมองว่า มันเป็นความรับผิดชอบที่ไม่รับผิดชอบอ่ะ

พ่อแม่เด็กอาจจะมองว่าโอเคดูรับผิดชอบตามกฎหมาย แต่เด็กเสียโอกาสที่จะได้รับการเลี้ยงดูโดยครอบครัวที่มีทั้งพ่อและแม่ ซึ่งกลายเป็นลูกโซ่ครับ เด็กก็โตมาทำแบบพ่อแม่เลย

ตอนจีบกันก็ว่าเข้ากันได้ พอมาอยู่ด้วยกันไม่พอใจ หย่าจบ วนลูป

มันยากที่จะได้ Committed กันจริงๆอ่ะ เพราะ Mindset ฝรั่งไม่เหมือนเรา

อย่างที่ท่านว่าเลย แล้วไงอะถ้ากุไม่โอเค แล้วถามว่าคนไหนในโลกที่มันเพอเฟคมั่งอ่ะ?

ผลก็อย่างที่เห็นครับ อัตราหย่าร้างเมกา 50% เพิ่มเรื่อยๆทุกปี

ถูกครับ อัตราอย่าร้างสูง แต่ความจริงเราต้องดูผลจากคุณภาพประชากรรึปล่าว อย่าร้างสูง แต่คนของเค้าก็ยังมีประสิทธิภาพกว่าประเทศสารขันที่อัตราการอย่าร้างต่ำ นั่นแสดงว่าการอย่าร้างมันส่งผลต่อเด็กในอัตราส่วนที่น้อยมากเมื่อเทียบกับปัจจัยอื่นๆหรือปล่าว ถ้าเราเอาอัคติเข้ามองมันเป็นธรรมดาที่จะเข้าใจมันได้ยาก
.
เช่นสมัยก่อน ใครทำผิดก็ต้องติดคุก มันเลวต้องติดคุกยาวๆออกมาต้องไม่มีที่ยืนในสังคม แล้วประเทศพัฒนาแล้วเค้าก็ไปศึกษามาบอกว่าคนเหล่านั้นเกิดจากการเลี้ยงดูที่ผิด ต้องส่งเสริมเค้า ต้องบำบัดเค้า เค้าไม่ได้เลวมาตั้งแต่เกิด ทำคุกอย่างกะโรงแรม แน่นอนตอนนั้นคนเค้าก็ต่อต้านว่าเป็นความคิดที่ผิดนั่นแหละ แล้วผลเป็นยังไง แถบสแกนแถบยุโรปคุกแทบจะร้างไม่มีนักโทษ
.
อะไรบางอย่างหากศึกษามันจริงๆผลของมันอาจจะขัดต่อสามัญสำนึกของเราก็ได้ เราแค่ต้องเปิดใจกว้างลองรับกับสิ่งใหม่

ผมว่าเราคุยกันคนละเรื่องเลยครับ ผมพูดถึงเรื่องของสิทธิที่เด็กควรได้รับ ไม่ได้เกี่ยวกับคุณภาพประชากรแต่อย่างใดเลยครับท่าน และที่ผมยกตัวอย่างว่ามีผลกระทบทำให้เด็กรุ่นถัดไปเกิดการอย่าร้าง เพราะมันเป็นเรื่องจริงครับ ถ้าไม่จริงท่านช่วยหา paper มาแย้งได้เลย ผมไม่อคติแน่นอน เรื่องนี้เค้าคุยกันมาเป็นสิบปีละครับ

Children of divorce are 35% more likely to have a divorce of their own.

https://www.owenbylaw.com/blog/2018/october/statistics-children-divorce/

ปล. บอกให้ผมศึกษา ท่านอ่ะศึกษาบ้างเปล่า เราพูดกันในบริบทคนตปท อยู่ๆยกคนไทยมา บอกผมไม่ศึกษาอีก

ตอนแรกมันอยู่กันได้ไงครับ อยู่ไปมามันอยู่กันไม่ได้ อยู่กันไปก็ทะเลาะกัน ผลเสียก็ตกอยู่กับลูกอยู่ดี จะบอกว่าทนอยู่เพื่อลูก ผมว่ามันไม่เข้าท่า วัฒนธรรมเขาแฟร์นะ คิดเป็นตั้งแต่เด็ก แต่ถึงแม้จะเลิกร้างกันไป แต่หน้าที่พ่อแม่ยังอยู่ กฏหมายเขาเข้มมากเรื่องการดูแลบุตร บ้านเรามาอ้างว่าทนเพื่อลูก สุดท้ายลูกก็มีปัญหาอยู่ดี เด็กมันจะไม่รู้เลยเหรอว่าพ่อแม่มันไม่รักกันแล้ว อย่าไปยึดติดครับ

คห ของผมด้านบนคือจะเลิกไม่เลิก จะอยู่ด้วยกันหรือไม่คุณก็ต้องรับผิดชอบ เลี้ยงดู ส่งเสียให้เรียน

ทำหน้าที่พ่อและแม่อย่างที่ควรจะเป็น แค่นั้นเองครับ

ผมเองพ่อแม่ก็แยกทางกัน แต่ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกันครับ

ฟังใน topic daily มาออกพร้อมกัน ยังมีพูดจาแบบทะเลาะกันอยู่เลยน่ะ ส่วนตัวผมถ้าเลิกแล้วก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ไหวจริงก็เลิก แต่ถ้าแต่งงานมันก็อีกเรื่อง คือคนขี้เหนียวจะเข้าใจว่ามันเปลืองตังหรือป่าว