ผมเห็นหลายคนอ้างประชาธิปไตย ว่าอย่าเรียกร้องกดดันให้คนออกมา Call Out แล้วก็หดหู่ใจนะ ก่อนอื่นต้องแยกระหว่างสิทธิมนุษยชนกับประชาธิปไตยออกจากกันก่อน การเรียกร้องเรื่องสิทธิมนุษย์ชน มันอยู่นอกเหนือจากคำว่าประชาธิปไตยด้วยซ้ำ คือมันควรมีอยู่ในมนุษย์ทุกคน ไม่ว่าจะปกครองด้วยระบบอะไร กล่าวคือ แม้จะเป็นประเทศเผด็จการ คอมมิวนิส ประชาธิปไตย หรือ สมบูรณา อะไรก็แล้วแต่ การเพิกเฉยต่อคนที่ถูกทำร้าย ก็ไม่ควรเกิดขึ้นในสังคมอารยะ

ต่อมา มาสู่คำถามที่ว่า อุดมการประชาธิปไตย ที่ผมยึดมั่นคือยังไง

คำถามนี้ก็ขอชวนแลกเปลี่ยนกันครับ อุดมการที่ผมต้องการคือ ให้มีความเสมอภาคกันต่อหน้ากฏหมาย ไม่มีการที่เจ้าหน้าที่รัฐทำร้ายร่างกายประชาชนหน้าตาเฉยแล้ว ลอยนวลไปได้

สิ่งที่จะนำไปสู่อุดมการณ์นี้ได้คือการ แก้รัฐธรรมนูญ และ เพิ่มความตระหนักรู้ถึงสิทธิมนุษย์ชนในสังคมให้มากขึ้น

การจะแก้รัฐธรรมนูญได้ ในสถานการณ์เผด็จการแบบทุกวันนี้ ต้องการฉันทามติของสังคม ไม่ใช่แค่ผลเลือกตั้ง เพราะรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ถึงเลือกตั้งชนะไป ก็แก้รัฐธรรมนูญไม่ได้ มี สว. ขวางไว้อยู่อีกด่าน เพราะฉนั้นการนั่งเฉยๆ รอเลือกตั้งไปเรื่อยๆ ไม่ใช่คำตอบ คำตอบจึงมาอยู่ที่การ รณรงค์ ให้คนตระหนักได้ว่า ระบอบ ปัจจุบัน มันเลวร้ายอย่างไร การละเมิดสิทธิมนุษย์ชนมันเลวร้ายอย่างไร ยิ่งคนตระหนักรู้มากขึ้นแค่ไหน ก็จะเข้าใกล้การเปลี่ยนแปลงสังคมไปสู่สังคมในอุดมการณ์มากขึ้นเท่านั้น

จากที่ผมพูดไปด้านบน จึงนำไปสู่ ประโยชน์ของการ Call Out ของทุกฝ่าย

คุณหล่ะอุดมการณ์ที่ฝันไว้คืออะไร แล้วคิดว่าจะไปถึงได้อย่างไรครับ??? แลกเปลี่ยนกันครับ

ผมสนทั้งหมดแหล่ะครับ แต่แค่ยกตัวอย่างเรื่องดารามา เพราะเห็นคนชอบออกมาปกป้องกันเยอะกว่าคนทั่วๆไปครับ